“Kun je, wat jij
doet niet nog korter
verwoorden?” werd me gisteren gevraagd.
“Nóg korter!”
riep ik uit “ Gisteren lukte het me in 3820 woorden en dat is al een enorm gecomprimeerde vorm!”
Ik sloeg eerst speels de handen en ogen ten hemel, maakte een energiek universeel huilgebaar (handen die in ogen wrijven) en riep met veel gevoel voor theater hardop uit:” Help! Mama!”
Binnen 6 uur
reikte diezelfde moeder (van 2 zoons) mij (/haarzelf) de essentie in 1 woord
aan, toen ik, met haar, ‘in de ervaring’ ervan was.
“Dit doet me
denken aan dat ene woord wat jij zoveel in je blogstukjes gebruikt.” riep ze me
toe.
Ik keek
verwonderd langs haar voetstappen in het zand naar haar omhoog.
Welk ene woord zou ze bedoelen?
Welk ene woord zou ze bedoelen?
Ze beantwoorde
die onuitgesproken vraag door hardop te ‘zoeken’:
“ Ja.. iets met dunen ofzo … dunen (?)… nee…..iets met duinen.”
“ Ja.. iets met dunen ofzo … dunen (?)… nee…..iets met duinen.”
Ik werd daar
‘nul’ wijzer van.
Gebruik ik het woord duinen vaak in mijn blogstukjes?
Daar kon ik me nou even heel weinig bij voorstellen!
Gebruik ik het woord duinen vaak in mijn blogstukjes?
Daar kon ik me nou even heel weinig bij voorstellen!
(Ik strandde..
zogezegd…. even)
Toch… letterlijk
en figuurlijk stilstaand op ‘ duinen’ .
(Open) luisteren, naar wat de vrouw te zeggen had en wat de (spirit van de) duinen me/ons op dat moment aanreikte via de ervaring van het moment, had mijn geest het bewuste woord wel snel te pakken.
(Open) luisteren, naar wat de vrouw te zeggen had en wat de (spirit van de) duinen me/ons op dat moment aanreikte via de ervaring van het moment, had mijn geest het bewuste woord wel snel te pakken.
“GRASDUINEN!”
Ik grinnikte in
mezelf.
Gebruik ik dat werkelijk zoveel in mijn blogstukjes?
Ja.
Gebruik ik dat werkelijk zoveel in mijn blogstukjes?
Ja.
Ik was me er niet bewust van!
(Ik heb even 'grasduinen' in mijn blogzoekmachiene ingevoerd en het woord komt in reëele termen in 3 eerdere blogposts van de voorgaande 133 bijdragen op dit blog voor.)
Vanochtend, bij het wakker worden, was het ‘besef’ ontwikkeld…
(Het foto-rolletje van de dag, in de donkere kamer van de slapende geest), in een fotocollage van de indrukken van de dag.)
(Ik heb even 'grasduinen' in mijn blogzoekmachiene ingevoerd en het woord komt in reëele termen in 3 eerdere blogposts van de voorgaande 133 bijdragen op dit blog voor.)
Vanochtend, bij het wakker worden, was het ‘besef’ ontwikkeld…
(Het foto-rolletje van de dag, in de donkere kamer van de slapende geest), in een fotocollage van de indrukken van de dag.)
Wat ik doe, wat ik aan kennis deel en hoe ….
Dat zou je, in de kern, prima kunnen samenvatten als ‘grasduinen: ontwikkelsuggesties’.
Zou dat wellicht toch wat meer uitleg nodig hebben?
De uitleg was al helemaal aan het begin verstrekt,
toen de ervaring van gisteren nog
nauwelijks was uitgepakt.
Ze werd verwoord door een behulpzame Française op een bankje ( “ergens in Frankrijk, in de zon”) .
Zij legde ons uit, op gemoedelijke toon, dat rondlopen in het duingebied verboden is.
Ze deed dat toen ze ons over het eerste (!) hekje wat we tegenkwamen, naast haar bankje, weer naar het zeer druk bewandelde pad zag klauteren. We maakten daarbij gebruik van een stammetje hout. Dat was daar duidelijk door iemand zo geplaatst, dat die horde soepel te nemen viel. Al lang geleden.
Ze werd verwoord door een behulpzame Française op een bankje ( “ergens in Frankrijk, in de zon”) .
Zij legde ons uit, op gemoedelijke toon, dat rondlopen in het duingebied verboden is.
Ze deed dat toen ze ons over het eerste (!) hekje wat we tegenkwamen, naast haar bankje, weer naar het zeer druk bewandelde pad zag klauteren. We maakten daarbij gebruik van een stammetje hout. Dat was daar duidelijk door iemand zo geplaatst, dat die horde soepel te nemen viel. Al lang geleden.
Wij waren 10
minuten eerder slechts een zeer uitnodigend,
best wel breed zandpaadje opgewandeld. Daarop waarop de menselijke gebruikssporen zo talrijk, dat we
dat we ons van geen kwaad bewust waren geweest.
Hoewel..
‘ In Néderland mag je niet zomaar door de duinen lopen’ was geloof ik wel een zin die ik in de conversatie voorbij hoorde komen.
Hoewel..
‘ In Néderland mag je niet zomaar door de duinen lopen’ was geloof ik wel een zin die ik in de conversatie voorbij hoorde komen.
Maar ja, in
Nederland staan er dan overal borden
en hekken, om je daarvan te
doordringen. En hier was een totale afwezigheid van enig signaal in die
richting…. en dus.. wie weet.. mag
het in Frankrijk wel. Het zou het enige verschil tussen beide landen en
culturen niet zijn…..
Onze wandeling
vervolgde zich, heel avontuurlijk, al klauterend over rotspartijen die droog
waren gevallen omdat het eb was.
(De werkelijke zee begon pas ergens vlakbij bij de horizon, zover had het zeewater zich van de vloedlijn teruggetrokken).
(De werkelijke zee begon pas ergens vlakbij bij de horizon, zover had het zeewater zich van de vloedlijn teruggetrokken).
Alweer genoten we
van niet-de-gebaande-paden volgen. Niet in de laatste plaats, omdat het zo
heerlijk rustig was en wij beiden nogal liefhebbers zijn van weinig menselijk ‘gedoe’ om ons heen.
Op een goddelijk
mooi, maagdelijk stukje blank zandstrand, met uitzicht op een paar voorwereldlijk
uitziende aalscholvers en fraaie zandpatronen, aten we een eenvoudige picknick.
(“Ergens in Frankrijk op een zandbankje in de zon”)
(“Ergens in Frankrijk op een zandbankje in de zon”)
Tegen de tijd dat
we dat op hadden, vroegen we ons af wat die bewegende witte ‘dingen’ waren, in
de verte, die er eerst niet waren en nu wel.
Ook de rivier, in de riviermonding waar we op uit keken, leek wel opgehouden te zijn met naar zee stromen.
Al snel daagde ons wat er aan de hand was… het was het schuim van de branding.
De vloed was begonnen op te komen, aan onze horizon.
Ook de rivier, in de riviermonding waar we op uit keken, leek wel opgehouden te zijn met naar zee stromen.
Al snel daagde ons wat er aan de hand was… het was het schuim van de branding.
De vloed was begonnen op te komen, aan onze horizon.
We weten dat het
de zee daar op die plek niet zo heel erg lang kost om de afstand ‘ horizon’
> ‘ hier’ af te leggen. Dus was het
voor ons wel een signaal om naar hoger-dan-de-vloedlijn gelegen plekken te gaan
wandelen.
Ons picknickplekje, zagen we later van een afstandje, stond een half uur later al compleet onder water. In vijf kwartier had de zee haar vloedlijn bereikt.
Ons picknickplekje, zagen we later van een afstandje, stond een half uur later al compleet onder water. In vijf kwartier had de zee haar vloedlijn bereikt.
De plaatselijke
zeehonden-populatie, had bij onze
aankomst op het strand een demonstratie aan de zich op een strekdam massaal
verzamelde mensheid gegeven over wat zeehonden zoal doen bij eb (namelijk
‘niets’). De groep had het-tij-is-gekeerd-signaal, zagen we later, ook opgevat om ‘ in actie te komen’.
Wij zagen ze later, in een privé-voorstelling voor ons tweeën, de riviermonding inzwemmen, terwijl we op wat betonnen (‘concrete’ (Eng) ) overblijfselen van oorlogsgeweld zaten.
Het leek me waarschijnlijk, dat ‘moeder natuur’ daar voor de ‘boodschapjes’ kwam afleveren.. verse vis.
Daar zei ik nog
iets over het inrichten van je leven, geleid door de getijden, (waarvan ik weet
dat die zich door de dag heen wat verplaatsen.. het is niet ieder dag op dezelfde kloktijd ‘eb’ of vloed’).
(Moeder natuur levert zeer
regelmatig ‘tijdig’ meerdere boodschapjes voor meerdere ‘monden’ …. Lang niet
altijd ‘ fysiek’ en ‘ om te eten’, trouwens…..)
Onze
belangstelling werd later gewekt door constructies in een zone in de duinenrij,
waar veel bomen groeien. Duinbeheer, duinonderhoud?
Waarschijnlijk
bedoeld om te proberen de duinen op hun plek te houden, zodat er zo min mogelijk
van wegspoelt bij stormvloed?
Bij een (hoog)
duin, liepen wel heel erg veel
menselijke voetsporen.
We hadden er ook iemand met een lange stok vandaan zien komen, het strand op.
We waren (dus) benieuwd of het wellicht een andere, eenvoudige bruikbare route was, om weer bij de auto te komen.
We hadden er ook iemand met een lange stok vandaan zien komen, het strand op.
We waren (dus) benieuwd of het wellicht een andere, eenvoudige bruikbare route was, om weer bij de auto te komen.
Die hadden we,
voor het terugvindgemak, maar bij de watertoren geparkeerd… een van de hoogste
gebouwen van de badplaats.
We besloten het
duin op te klauteren en te gaan kijken.
(Ook al is het even een fikse inspanning, waarvan je het resultaat niet van te voren kunt inschatten.)
(Ook al is het even een fikse inspanning, waarvan je het resultaat niet van te voren kunt inschatten.)
Het voordeel van ‘van een hoog punt’ naar een ander nabijgelegen hoog punt navigeren, is dat je het tussenliggende terrein vrij gemakkelijk kunt overzien, zonder er een kaart van te moeten hebben.
Daar, bij die klim- om- de-te-nemen-route te kunnen
bepalen (!).. vond het ‘grasduinen’ gesprekje plaats.
Eenmaal boven
hadden we de watertoren gauw gevonden. Toch zagen we ook dat er wel hele dichte
beplanting tussen ons inzat, gedeeltelijk op wel erg steile hellingen.
Was het dan ‘ moeite voor niks’ geweest dat we hadden
gekeken?
Nee, want er
loopt een verhaallijn parallel achter
deze verhaallijn.
Mijn vriendin is bezig met een meta-fysische routebepaling te doen voor de levenswandel van haarzelf en haar gezin.
En met mij (
unversele gids bij levenswandelnavigatievraagstukken)
‘ grasduinen’ in dit gebied wat enorm onder invloed is van (zeer snelle
en sterke) getijdenbewegingen, kon ‘ons’ nog wel eens op het juiste
meta-fysische pad hebben gezet.
Voor zover ik
daar sterke aanwijzingen bij nodig heb ( en ik ben inderdaad dol op vuurtorens.)
stond er wel een heel opvallende aanwijzing vlak bij mijn, op een heuvel
gelegen, onderkomen.
Er stond iemand
tot zijn heupen middenin in een veld wat (nog) erg op gewoon gras leek.
Graan en gras zijn verwant.
De boer? (Voedselproducent)
Graan en gras zijn verwant.
De boer? (Voedselproducent)
Hij was gekleed in sportieve kledij was ons opgevallen, zag er niet ‘als een boer uit’.
De man had een
bosje gras/jong graan geplukt en hield dat in zijn hand.
Ik lachte toen ik voor me zag hoe hij dat aan zijn vrouw zou aanbieden :
” Hier schat, boeketje.”,
Ik lachte toen ik voor me zag hoe hij dat aan zijn vrouw zou aanbieden :
” Hier schat, boeketje.”,
Zou ze er blij
mee zijn?
Het is , in conventionele termen, wel ‘heel saai’ om lang naar te kijken.. en opeten kan je het ook al niet.
Het is , in conventionele termen, wel ‘heel saai’ om lang naar te kijken.. en opeten kan je het ook al niet.
Toch….. zelf Food (-For-Thought) producent grinnik ik om
het beeld.
Ik snijd vaak een
boeketje uit het veld waarin rijk geestelijk voedsel groeit ( het dagelijks
leven).
Het is (altijd)
een uitnodiging om ZELF in een
‘(abstract) onderwerp’ te gaan grasduinen, je eigen ‘weg’ erin te
vinden, met niet meer dan een handvol aanwijzingen wat het onderwerp van het
veld nou eigenlijk is.
Het Food-For-Thought boeketje van het dag
je-aan-het –stand bevat dus ‘begrip van grasduinen’ en ‘ begrip van (menselijke) bio-ritme-ge-tijden’.
(basisvoedsel!)
(basisvoedsel!)
Ook een opvallend detail… terugkijkend op de dag.
Terug bij het strand ging ik de weg bij een kantoortje vragen omdat ik van lokale bekenden graag wilde
weten of de weg die ik zag, ook echt doorliep tot aan de watertoren.
We maakten even een praatje en ik vertelde over de zeehonden die we hadden
gezien.
De man in het gezelschap zei :” Vanavond hebben we zeehonden op de barbecue.”
En ik speelde (uiteraard) de bijpassende verontwaardiging.
Maar, we kwamen al pratend ook tot de conclusie dat het voor natuurvolkeren, zoals de inuits waarschijnlijk helemaal geen ongewone maaltijd is.
De man in het gezelschap zei :” Vanavond hebben we zeehonden op de barbecue.”
En ik speelde (uiteraard) de bijpassende verontwaardiging.
Maar, we kwamen al pratend ook tot de conclusie dat het voor natuurvolkeren, zoals de inuits waarschijnlijk helemaal geen ongewone maaltijd is.
(Op de een of andere manier beland ik nogal eens in vrij ‘ongewone
conversaties’ )
In het licht dat we voor zaterdag met de ‘vikingen’ (natuurvolk) werkelijk
een barbecue gepland hebben en ik gisterenavond
al een bio-ritmisch/getijden gespreksonderwerp
voor bij het ‘kampvuur’ uit het collectieve bewustzijn had gefileerd uit de ervaring met de zeehonden en
van de dag……
hmmm…..(tja)….
hmmm…..(tja)….
Slotopmerking.
Ik observeer dat het cultureel gezien ( in alle westerse culturen) behoorlijk ‘streng’ verboden is om van de gebaande strakke levensritme-banen af te wijken die in ‘’kantoor-en kloktijden’ uitgedrukt worden.
Ook (rustig en respectvol) grasduinen in onze eigen ‘wilde menselijke natuur’…. valt onder dat taboe/verbod.
Dat specifieke ‘norm-besef-regime’ lijkt mij ons menselijke begrip van de werking van het totale eco-systeem van (samen-)leven nou niet echt heel erg ten goede te komen.
Ik observeer dat het cultureel gezien ( in alle westerse culturen) behoorlijk ‘streng’ verboden is om van de gebaande strakke levensritme-banen af te wijken die in ‘’kantoor-en kloktijden’ uitgedrukt worden.
Ook (rustig en respectvol) grasduinen in onze eigen ‘wilde menselijke natuur’…. valt onder dat taboe/verbod.
Dat specifieke ‘norm-besef-regime’ lijkt mij ons menselijke begrip van de werking van het totale eco-systeem van (samen-)leven nou niet echt heel erg ten goede te komen.
Zoek maar eens op
wat ‘erosie’ is…… en bekijk zelf eens of
daar mogelijk ook een non-fysieke variant van is op het weefsel van de
samenleving…..
(-:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten