vrijdag 20 april 2018

grasduinen

“Kun je, wat jij doet niet nog korter verwoorden?”  werd me gisteren gevraagd.

“Nóg korter!” riep ik uit “ Gisteren lukte het me in 3820 woorden en dat is al een enorm gecomprimeerde vorm!”

Ik sloeg eerst speels de handen en ogen ten hemel, maakte een energiek universeel huilgebaar (handen die in  ogen wrijven) en riep met veel gevoel voor theater hardop uit:” Help! Mama!”

Binnen 6 uur reikte diezelfde moeder (van 2 zoons) mij (/haarzelf) de essentie in 1 woord aan, toen ik, met haar, ‘in de ervaring’ ervan was.

“Dit doet me denken aan dat ene woord wat jij zoveel in je blogstukjes gebruikt.” riep ze me toe.

Ik keek verwonderd langs haar voetstappen in het zand naar haar omhoog.
Welk ene woord zou ze bedoelen?

Ze beantwoorde die onuitgesproken vraag door hardop te ‘zoeken’:
 “ Ja.. iets met dunen  ofzo … dunen (?)… nee…..iets met duinen.”

Ik werd daar ‘nul’ wijzer van.
Gebruik ik het woord duinen vaak in mijn blogstukjes?
Daar kon ik me nou even heel weinig bij voorstellen!

(Ik strandde.. zogezegd…. even)

Toch… letterlijk en figuurlijk stilstaand op ‘ duinen’ .
(Open) luisteren, naar  wat de vrouw te zeggen had en wat de (spirit van de)  duinen me/ons op dat moment aanreikte via de ervaring van het moment, had mijn geest het bewuste woord wel snel te pakken.

GRASDUINEN!”

Ik grinnikte in mezelf.
Gebruik ik dat werkelijk zoveel in mijn blogstukjes?
Ja.
Ik was me er niet bewust van!

 (Ik heb even 'grasduinen' in mijn blogzoekmachiene ingevoerd en het woord komt in reëele termen in 3 eerdere blogposts van de voorgaande 133 bijdragen op dit blog voor.)

Vanochtend, bij het wakker worden, was het ‘besef’ ontwikkeld…
(Het foto-rolletje van de dag, in de donkere kamer van de slapende geest), in een fotocollage van de indrukken van de dag.)

Wat ik doe, wat ik aan kennis deel en hoe ….
Dat zou je, in de kern, prima kunnen samenvatten als  ‘grasduinen: ontwikkelsuggesties’.

Zou dat wellicht  toch wat meer uitleg nodig hebben?

De uitleg was al helemaal aan het begin verstrekt,  toen de ervaring van gisteren nog nauwelijks was uitgepakt.
Ze werd verwoord door een behulpzame Française op een bankje ( “ergens in Frankrijk, in de zon”) .
Zij legde ons uit, op gemoedelijke toon,  dat rondlopen in het duingebied verboden is.
Ze deed dat toen ze ons over het eerste (!) hekje wat we tegenkwamen, naast haar bankje,  weer naar het zeer druk bewandelde pad zag klauteren. We maakten daarbij gebruik van een stammetje hout. Dat was daar duidelijk door iemand zo geplaatst, dat die horde soepel te nemen viel. Al lang geleden.

Wij waren 10 minuten eerder slechts een zeer uitnodigend,  best wel breed zandpaadje opgewandeld. Daarop waarop  de menselijke gebruikssporen zo talrijk, dat we dat we ons van geen kwaad bewust waren geweest.
Hoewel..
‘ In Néderland mag je niet zomaar door de duinen lopen’ was geloof ik wel een zin die ik in de conversatie voorbij hoorde komen.

Maar ja, in Nederland staan er dan overal borden en hekken, om je daarvan te doordringen. En hier was een totale afwezigheid van enig signaal in die richting…. en dus.. wie weet.. mag het in Frankrijk wel. Het zou het enige verschil tussen beide landen en culturen niet zijn…..

Onze wandeling vervolgde zich, heel avontuurlijk, al klauterend over rotspartijen die droog waren gevallen omdat het eb was.
(De werkelijke zee begon pas ergens vlakbij bij de horizon, zover had het zeewater zich van de vloedlijn teruggetrokken).

Alweer genoten we van niet-de-gebaande-paden volgen. Niet in de laatste plaats, omdat het zo heerlijk rustig was en wij beiden nogal liefhebbers zijn van weinig menselijk ‘gedoe’  om ons heen.

Op een goddelijk mooi, maagdelijk stukje blank zandstrand, met uitzicht op een paar voorwereldlijk uitziende aalscholvers en fraaie zandpatronen, aten we een eenvoudige picknick.
(“Ergens in Frankrijk op een zandbankje in de zon”)

Tegen de tijd dat we dat op hadden, vroegen we ons af wat die bewegende witte ‘dingen’ waren, in de verte, die er eerst niet waren en nu wel.
Ook de rivier, in de riviermonding waar we op uit keken, leek wel opgehouden te zijn met naar zee stromen.
Al snel daagde ons wat er aan de hand was… het was het schuim van de branding.
De vloed was begonnen op te komen, aan onze horizon.

We weten dat het de zee daar op die plek niet zo heel erg lang kost om de afstand ‘ horizon’ > ‘ hier’  af te leggen. Dus was het voor ons wel een signaal om naar hoger-dan-de-vloedlijn gelegen plekken te gaan wandelen.
Ons picknickplekje, zagen we later van een afstandje, stond een half uur later al compleet onder water. In vijf kwartier had de zee haar vloedlijn bereikt.

De plaatselijke zeehonden-populatie, had  bij onze aankomst op het strand een demonstratie aan de zich op een strekdam massaal verzamelde mensheid gegeven over wat zeehonden zoal doen bij eb (namelijk ‘niets’). De groep had het-tij-is-gekeerd-signaal, zagen we later, ook opgevat om ‘ in actie te komen’.

Wij zagen ze later, in een privé-voorstelling voor ons tweeën, de riviermonding inzwemmen, terwijl we op wat betonnen (‘concrete’ (Eng) ) overblijfselen van oorlogsgeweld  zaten.

Het leek me waarschijnlijk, dat ‘moeder natuur’ daar voor de ‘boodschapjes’ kwam afleveren.. verse vis.
Daar zei ik nog iets over het inrichten van je leven, geleid door de getijden, (waarvan ik weet dat die zich door de dag heen wat verplaatsen.. het is niet ieder dag op dezelfde kloktijd ‘eb’ of vloed’).
(Moeder natuur levert zeer regelmatig ‘tijdig’ meerdere boodschapjes voor meerdere ‘monden’ …. Lang niet altijd ‘ fysiek’ en ‘ om te eten’, trouwens…..)

Onze belangstelling werd later gewekt door constructies in een zone in de duinenrij, waar veel bomen groeien. Duinbeheer, duinonderhoud?
Waarschijnlijk bedoeld om te proberen de duinen op hun plek te houden, zodat er zo min mogelijk van wegspoelt bij stormvloed?

Bij een (hoog) duin, liepen wel heel erg veel menselijke voetsporen.
We hadden er ook iemand met een lange stok vandaan zien komen, het strand op.
We waren (dus) benieuwd of het wellicht een andere, eenvoudige bruikbare  route was, om weer bij de auto te komen.
Die hadden we, voor het terugvindgemak, maar bij de watertoren geparkeerd… een van de hoogste gebouwen van de badplaats.

We besloten het duin op te klauteren en te gaan kijken.
(Ook al is het even een fikse inspanning, waarvan je het resultaat niet van te voren kunt inschatten.)

Het voordeel van ‘van een hoog punt’ naar een ander nabijgelegen hoog punt navigeren, is dat je het tussenliggende terrein vrij gemakkelijk kunt overzien, zonder er een kaart van te moeten hebben.

Daar, bij die klim- om- de-te-nemen-route te kunnen bepalen (!).. vond het ‘grasduinen’ gesprekje plaats.
Eenmaal boven hadden we de watertoren gauw gevonden. Toch zagen we ook dat er wel hele dichte beplanting tussen ons inzat, gedeeltelijk op wel erg steile hellingen.

Was het  dan ‘ moeite voor niks’ geweest dat we hadden gekeken?
Nee, want er loopt een verhaallijn parallel achter deze verhaallijn.

Mijn vriendin is bezig met een meta-fysische routebepaling te doen voor de levenswandel van haarzelf en haar gezin. 
En met mij ( unversele gids bij levenswandelnavigatievraagstukken) ‘ grasduinen’ in dit gebied wat enorm onder invloed is van (zeer snelle en sterke) getijdenbewegingen, kon ‘ons’ nog wel eens op het juiste meta-fysische pad hebben gezet.

Voor zover ik daar sterke aanwijzingen bij nodig heb ( en ik ben inderdaad dol op vuurtorens.)  stond er wel een heel opvallende aanwijzing vlak bij mijn, op een heuvel gelegen, onderkomen.

Er stond iemand tot zijn heupen middenin in een veld wat (nog) erg op gewoon gras leek.
Graan en gras zijn verwant.
De boer? (Voedselproducent

Hij was gekleed in sportieve kledij was ons opgevallen, zag er niet ‘als een boer uit’.

De man had een bosje gras/jong graan geplukt en hield dat in zijn hand.
Ik lachte toen ik voor me zag hoe hij dat aan zijn vrouw zou aanbieden :
” Hier schat, boeketje.”,
Zou ze er blij mee zijn?
Het is , in conventionele termen, wel  ‘heel saai’ om lang naar te kijken.. en opeten kan je het ook al niet.
Toch….. zelf  Food (-For-Thought) producent grinnik ik om het beeld.

Ik snijd vaak een boeketje uit het veld waarin rijk geestelijk voedsel groeit ( het dagelijks leven).

Het is (altijd) een uitnodiging om ZELF in een  ‘(abstract) onderwerp’ te gaan grasduinen, je eigen ‘weg’ erin te vinden, met niet meer dan een handvol aanwijzingen wat het onderwerp van het veld nou eigenlijk is.

 Het Food-For-Thought boeketje van het dag je-aan-het –stand bevat dus  ‘begrip van grasduinen’ en ‘ begrip van (menselijke) bio-ritme-ge-tijden’.
(basisvoedsel!)

Ook een opvallend detail… terugkijkend op de dag.

Terug bij het strand ging ik de weg bij een kantoortje vragen  omdat ik van lokale bekenden graag wilde weten of de weg die ik zag, ook echt doorliep tot aan de watertoren.
We maakten even een praatje en ik vertelde over de zeehonden die we hadden gezien.
De man in het gezelschap zei :” Vanavond hebben we zeehonden op de barbecue.”
En ik speelde (uiteraard) de bijpassende verontwaardiging.
Maar, we kwamen al pratend ook tot de conclusie dat het voor natuurvolkeren, zoals de inuits waarschijnlijk helemaal geen ongewone maaltijd is.
(Op de een of andere manier beland ik nogal eens in vrij ‘ongewone conversaties’ )

In het licht dat we voor zaterdag met de ‘vikingen’ (natuurvolk) werkelijk een barbecue gepland hebben en ik gisterenavond al een bio-ritmisch/getijden gespreksonderwerp voor bij het ‘kampvuur’ uit het collectieve bewustzijn had gefileerd uit de ervaring met  de zeehonden en van de dag……
 hmmm…..(tja)….

Slotopmerking.
Ik observeer dat het cultureel gezien ( in alle westerse culturen) behoorlijk ‘streng’ verboden is om van de gebaande strakke levensritme-banen af te wijken die in ‘’kantoor-en kloktijden’ uitgedrukt worden.
Ook (rustig en respectvol) grasduinen in onze eigen  ‘wilde menselijke natuur’…. valt onder dat taboe/verbod.

Dat specifieke 
‘norm-besef-regime’ lijkt mij ons menselijke begrip van de werking van het totale eco-systeem van (samen-)leven nou niet echt heel erg ten goede te komen.


Zoek maar eens op wat ‘erosie’ is…… en bekijk zelf eens  of daar mogelijk ook een non-fysieke variant van is op het weefsel van de samenleving…..

(-:

Geen opmerkingen:

Een reactie posten