held-op-wollen-sokken

"Wat zie ik nou?"

Onderop mijn extra warme wollen sokken staat iets vreemds wat nog het meest lijkt op "9-5".
Mijn gedachte is kort en bondig:” Tot aan mijn enkels en niet verder! Dit is echt de enige manier waarop je mij in een 9-5 setting ziet rondstappen!”. 

Humor? Grapje... ?
Ja.. deels is het luchthartig... .
Maar voor een ander deel is het ook 'hart luchten'  op een een wat andere vibratiekwaliteit.

Is het niet opvallend hoe achter die 3 simpele onschuldige symbolen, “9-5” een hele wereld aan demonen schuilgaat, waar wij (de prachtige, intelligente, vrije geesten) nogal de voorkeur eraan geven om er vooral vér bij vandaan te blijven?

Alle vrijbuiters die ik ‘ in het buitenland ken’, uit welk modern westers land van herkomst dan ook, verbinden juist dat 9-5 ("nachtmerriescenario") erg met de respectieve  landen van herkomst.  

Er wordt over gesproken alsof er aan de grens een spandoek hangt:
” Wie dit land, anders dan als toerist, voor langere tijd binnengaat, zal verzwolgen worden in de niets ontziende molens van de “9-5” praktijk.”
Een vooruitzicht met weinig aantrekkingskracht. 

‘Spruitjeslucht, bitterballen en calvinisme’ kunnen nog op een nostalgische glimlach rekenen… .

De alle-wezenlijke- persoonlijke- vrijheid-tot-grit-vermalende “9-5” (ratrace) is een griezelverhaal waar de kille huiveringen van over de ruggengraat trekken..

Kijk naar mijn held-op-sokken-statement en het is wel duidelijk dat ik dat refrein dapper hard meezing in het grote vrijbuiterskoor.

Ergens in de jaren ‘70 deed ik als kleuter mijn intrede in het 9-5-systeem.
Hoe goedaardig en kindvriendelijk het op vele punten ook was, het integratieproces in de ‘maatschappij’ markeerde ook een desintegratieproces van sommige aspecten die ‘mij’ tot mijzelf maken.
Sommige delen gingen helemaal ‘uit’; andere op een ultralaag pitje.
In 10 jaar ‘buitenland’ heb ik een hoop van die delen weer opgeraapt, afgestoft, actief in gebruik genomen en in een versie van ‘mijzelf’ geïntegreerd, die mij in ieder geval een stuk beter bevalt om de hele dag mee op te trekken.

Toch is er nu nieuwsgierigheid.
Hoeveel verschil zou het maken: binnenkomen als 45 jarige bewuste volwassene, voorzien van een hele bundel gevarieerde ervaringen die ik stem kan geven, in het jaar 2018, of als jong kind, zonder vergelijkingsmateriaal?

Kunnen 'Nederland' en 'ik' dit keer een 'wederzijds voedend' gesprek aangaan? 

Zijn er Nederlanders in Nederland, die, dat wat ik aan (meta-fysische) bespiegelingen aanreik duurzaam 'onderhoudend' vinden? En die dat spiegelen en in mijn richting ook concreet vormgeven, door er herkenbaar 'prijs op te stellen', in allerlei onderhoudende vormen?