woensdag 23 mei 2018

til-les

Maandagmiddag zat ik even met de Franse buren te praten over allerlei ditjes en datjes.
Ergens in dat gesprek vertelden ze dat iemand bij hen in de familie een cursus had gevolgd om beter te leren tillen.
Grappig genoeg begon dat minuscule stukje informatie, wat verder nergens echt een belangwekkend verband mee hield, op dinsdagmiddag ineens een ‘eigen leven’ te leiden.

Ik stond wat witte verf weg te strijken op een overduidelijk door overbelasting uit zijn voegen gebarsten muur toen er opeens iets ‘klikte’ en er een beeld voor mijn geestesoog schoof: vrij veel mensen vertillen zich aan het leven.
Op de dag waarop ik de mooie oblique technique over bewust worden van het‘ krachtenspel’ had opgeschreven, reeg zich het een en ander zomaar opeens weer aaneen.

Ik ken wel een paar van de adviezen die je op zo’n tilcursus krijgt

·         Til vanuit je benen en niet vanuit je rug .
·         Houd het te tillen gewicht zo dicht mogelijk bij je lichaam
·         Til en verplaats liever  20 x 15 kilo,  dan 15 x 20 kilo
·         Gebruik til-hulpmiddelen, waar het kan

Ineens zag ik hoezeer mijn adviezen daar parallel aan lopen.
Het kan mij niet (zoveel) schelen wat je inhoudelijk tilt en waarheen je ermee wilt gaan en waarom!
Voor iemands algehele korte en lange termijn gesteldheid en welzijn, is het wel bevorderlijk om aan het leven te tillen vanuit je bewustzijn en niet vanuit je denken ( en nee, dat is niet hetzelfde ding, ook al zijn je cognitieve vermogens er uiteraard wel bij betrokken).

Houd ieder ‘last’ die je op je neemt, zo dicht mogelijk en zo stil bij je je innerlijke centrum.
Neem liever 10 x een taak op je van 20/30  minuten, dan 2 taken van 5 uur of 4 van 2,5.
De belasting is een stuk minder, je houdt het gemakkelijker een stuk langer vol.
Je hebt veel minder (denk-)kracht nodig, voor eenzelfde of beter resultaat.
Je kunt grote vraagstukken ook veel beter hanteren, want als ze in kleine componenten onderverdeel worden…. ken je de details ook veel beter en.. de onderlinge samenhang wordt ook veel duidelijker.

Balans! Draag je ‘enerzijds’ veel meer gewicht dan ‘anderzijds’, ga dat dan niet met je denken lopen compenseren, maar balanceer het gewicht werkelijk via het centreren van je bewustzijn uit. Getordeerd  (scheef en dan ook nog overwegend steeds dezelfde kant op) een last dragen is vele malen belastender voor het systeem, dan 2 volstrekt tegengestelde krachten die elkaar in balans houden.

Loop je te zeulen, te sjorren en trekken en duwen aan het leven, op een manier die vergelijkbaar is met je lijf met fysieke gewichten overbelasten, dan is het ook allemaal alleen maar ‘lastig’, ‘last’ en ‘belasting’ en moet je wel lopen te zuchten, klagen en zagen. En doet het ook allemaal nogal langdurig veel pijn aan je emotionele gestel(dheid) en gaat het ook ‘ontsteken’ en beïnvloedt het je dagelijks functioneren en humeur nadelig. En kun je er ook ‘niks’ bij hebben, want het is al allemaal teveel.

(Maar wat sjouw je in Godsnaam de godganse dag allemaal met je mee….?)
Dat brengt me op nut en noodzaak van goed kijken, echt waarnemen…. .

Niet alleen of dat gene wat je rondzeult wel de tijd en moeite van het constant rondsjouwen ermee echt waard is , maar ook… wat het nou eigenlijk is.
Hoe ziet het te (ver-)plaatsen ding er nou eigenlijk uit? Hoe groot is het (echt). Hoe zwaar is het (echt). Zitten er handvaten aan? Hoe is het verpakt? Is het ‘vierkant’, is het ‘glad’ heeft het allerlei uitsteeksels waar je jezelf aan kunt open halen, is het glibberig? Wat is de substantie… is het wel vast, of is het een vloeistof die kan gaan klotsen? Zit het ergens anders aan vast? Hoe dan?

Bij een fysiek ding (ver-)plaatsen, bekijkt een verstandig mens dat soort aspecten voordat hij het opneemt en er actief mee aan de wandel gaat.
Bij een ‘vraagstuk’ of ‘kwestie’, gaan ‘we, moderne mensen’ ( ik generaliseer) er het liefst meteen mee aan de haal, zonder zelfs maar een paar seconden te investeren in zien wat het nou eigenlijk is.
Duwen, trekken, trappen, sjorren, gillen en schelden….er wordt dan een hoop energie/kracht gestoken in ….. de doorgaans juist meer belastende activiteiten voor het systeem.

Gaat dit dan over ‘politiek’ of ‘religie’ of welk al dan niet vrolijk stemmend of beperkend (strijd-) perk?
Welnee. Zeker niet primair, want het gaat hier nogmaals niet over de inhoud van de dozen en pakketjes die je verkiest te (ver-)plaatsen, maar over de gehanteerde methode daarvan.

Dit gaat daar net zo min over als dat een dokter leefstijladvies geeft, of een tilspecialist die aanwijzingen geeft over hoe je beter, met minder belasting voor lijf en leden, kunt tillen.

Niet te zwaar aan het leven tillen.. is een vrij letterlijk te nemen best wel goed advies!

Alleen … tja….. gaat mijn tiladvies dan niet primair over dingen met een fysiek gewicht die je op een weegschaal in kilo’s kunt afwegen. Maar over ‘ladingen van energie’ die je met je meedraagt.
En uitgebreide  ‘til-les’ van fysieke dingen….herinner ik me niet dat dat voorkwam in het basispakket van het schoolcurriculum. 

Maar van metafysische til-les weet ik heel zeker dat dat niet voorkwam in het schoolcurriculum. Steker nog, wat wel voorkomt in het schoolcurriculum ( en calvinistische arbeidsmoraal )  is juist een hang naar en promotie van jezelf (en anderen) veel te eenzijdig en veel te zwaar belasten.
Onder het motto: ‘ Het leven is zwaar, wen daar maar aan. Hier, heb je nog wat meer volstrekt overbodige ballast’

Dat je er niet te zwaar aan moet tillen, betekent niet dat je er helemaal niet aan zou moeten beginnen om wel het een en ander aan energieladingen te tillen, dragen en te (ver-)plaatsen.
Dit is geen pleidooi om bij de pakken neer gaat zitten in de hoop of verwachting dat het vanzelf wel shift in een door jouw gewenste richting of vorm, of dat een ander datgene wat wel ‘jouw pakkie ‘an is’  wel (voor je) erbij doet!.

Er zijn energetische pakkies an, die zitten nogal fundamenteel aan je vast, die kan een ander niet voor je dragen of van je wegnemen. De ‘ regering’ om eens een populaire ‘drager’ waar de ogen van hoop en verlossing van al die belastingen nogal eens op gericht zijn te noemen, kan jouw individuele zielsmissie, passie en set natuurlijke talenten niet van je overnemen en zelfs niet ‘shiften’ (er iets anders van maken)

Maar ja.. zielsmissies, passie en voldoende ruimte voor het (uit-)dragen van een grote diversiteit aan natuurlijke talenten … nuttige informatie en praktische handreikingen over een ‘Divine Plan’ met je leven vormgeven in een ‘Divine Way’ ( effort, not struggle.. harmonieus/soepel.. zonder iets of iemand geweld aan te doen) , ben ik in het officiële schoolcurriculum al helemaal niet tegengekomen.

En dus ligt er geloof ik wel een schone taak…
Geen kleintje…. wel een mooie, die bij mijn zielsmissie, passie, grote diversiteit aan natuurlijk talenten en een stuwmeer aan relevante bijpassende ervaringen past.
Zo waarlijk helpe mij…. de aspecten van alles-wat-is, het ‘ vereende krachten bewustzijn’ die hiertoe aangetrokken zijn.

Binnenkort in Nederland.

Ik ben mijn  2 m2 aardse fysieke spulletjes en nog zo het een en ander aan nuttige energetische pakketjes bijeen aan het pakken.
‘Compactiseren’, noemde ik het gisteren… al dat is ‘mijn’ zo dicht mogelijk op mijn kern dragen.

Voor een moderne sjamaan, die zich in dienst weet voor het welzijn van de hele gemeenschap is  ‘mijn’ nogal een ruim energetisch begrip en geen verwijzing naar iets wat ik bezit, maar naar iets wat onlosmakelijk aan mij verbonden is.
‘Bijeen pakken’ zou de verkeerde indruk kunnen wekken.. compactiseren van mijn energieveld is beter… me zo ‘rond’, ‘compleet’ en ‘1 geheel’ mogelijk in mijn kern weten en die hele bundel ‘liefdevol omarmen’ met mijn bewustzijn.

In dat licht, onderbreek ik hier mijn blogactiviteiten even, tot het moment dat ik daadwerkelijk in Nederland ben en in een positie verkeer dat ik weer energetisch ‘uitpakken’ kan.

A bientôt, zeggen de Fransen.





dinsdag 22 mei 2018

acceptatie en zeggenschap II

Het is grappig te zien hoe het soms gaat.
Ik ben maandag een hele dag aan het stoeien geweest met de constructie doorgronden van de bouwtekening van de Oblique Technique.
Het raakt nogal aan de constructie van de fundamentele kernprincipes achter de techniek van het Universum …..
Iets waar ik nu al zo’n 40 jaar studie van op heb zitten, als je ervan uitgaat dat ik die opleiding op mijn 6e ben begonnen.  Of 6 jaar, als je ervan uitgaat dat ik het me bewust ben dat ik daar hevig door geïntrigeerd ben.

Kortom…. ik weet al een poosje dat met de ‘Divine Dichotomie’ op kernwaarden spelen op zijn zachtst gezegd ‘uitdagend’ is.

Het krachtenspel in de dynamiek van ‘acceptatie’ en ‘ zeggenschap’ (de titel van de oblique technique) zit in al zijn eenvoud en simpelheid, echt uitermate ingewikkeld in elkaar.
Vooral … daar waar er een laag bewustzijnsniveau van ‘op elkaar inwerkende krachten’ binnen een (1) dynamische constructie is .

‘s Ochtends had ik de oblique technique geaccepteerd in de vorm die het had.
Ik was er volop, naar mijn best eer en geweten mee aan de slag gegaan, met veel plezier en vleugjes frustratie over de enorme veelheid aan kijkhoeken en kijklagen.

Maar ook met wisselend ‘succes’ en toenemend inzicht dat het in deze vorm niet ‘ stond als een huis’ ..  niet ‘klonk als een klok’… niet tot ‘de kern’ kwam ( zoals ik die al lang in volle glorie en schoonheid had gezien bij in ontvangstname.. er zit immers altijd een ‘plaatje’ op de ‘verpakking’).

’s Avonds  besloot ik mijn zeggenschap aan te wenden en besprak met mijn hofleverancier het proces, dat het geleverde zo niet aan mijn kwaliteitsstandaard voldoet.
Ik vond het veel te ingewikkeld in de vorm zoals ik het ‘ s ochtend had binnen gekregen. Vond het effect ook veel te ‘destabiliserend’ en ‘ ontmoedigend’ (abstract!) om het met een gerust hart in de etalage van mijn speel-o-theek te kunnen of willen zetten.
Voor een professional in bewustzijnsontwikkeling, is het ‘leuk’ en waarschijnlijk een prachtige powertool.
Maar ik zou het niet zo in de handen willen spelen van een doelgroep die diffuus is,  met mij onbekende  niveaus van bewustzijn.

Vanochtend had er een transformatie in het begrip van de toepassing van deze ‘powertool’ plaatsgevonden.
Met dit gereedschap in handen ( en aardig wat kennis van hoe het veilig te hanteren) , kon ik uit de ruwe Universele kernstof die ik zelf wel in mijn werkplaats in ruime mate voorhanden heb, zelf nu een speelsuggestie-gedachteconstructie maken die wel voor alle leeftijden geschikt is, voor alle bewustzijnsniveaus en waar iemand net zo lang of kort mee bezig kan zijn, oppervlakkig of diepgaand, als hij maar wil.

Ha.
Kijk.. dan wordt het weer leuk, want dan zie ik het weer voor me. Op zoveel zijnslagen!

Zie ook hoe het leven met van alle kanten helpt…. !
Want, de belangrijkste inspiratie kwam van de grootste ‘frelon’ ( horzel.. lijkt op een overmaatse wesp) die ik ooit in mijn leven heb gezien, die zich hoorbaar en zichtbaar in mijn slaapkamer meldde net nadat ik mijn dag had ‘overgedragen’.
Ik sprong (zoals dat zo mooi heet, als door een wesp gestoken) toch nog maar even  mij bed uit om daar, zo veilig mogelijk wat aan te doen.

Ik testte of de stofzuiger die ‘met kuren’ in een ander kamer stond, voor een paar seconden toch voldoende zuigkracht kon ontwikkelen, als ik tegelijkertijd met mijn voet wat kracht uitoefenende op een plek die niet goed vast zat.
Dat bleek het geval en zo kon ik, ‘ op turbo’ op veilige afstand van de ‘angel’, met de powertool die ik niemand zo in handen zou geven in de vorm die het nu heeft, toch de bedreiging van mijn veiligheid en de veiligheid van andere gebruikers van dit huis, ‘te lijf’.

Vanmorgen kwam uit het stof van mijn innerlijke stofzuigerzak, een koningin van een obliquetechnique tevoorschijn. Zo rank en elegant ( wespentaille, ha, ha) , zonder angel, maar met een engel van een inzicht in de onstoffelijke materie van ‘een complex krachtenspel op koninklijke wijze hanteren’!

Natuurlijk.
De voorbeelden zijn talloos en overal om je heen waar te nemen.

Wat valt er toch een hoop te leren over nut en noodzaak van  ‘je krachten kunnen reguleren’ bij ultra-dagelijkse dingen als:
Het licht aandoen, swipen, een paperclip om een bundeltje papier schuiven, een potje groenten open maken, iemand met je mond aanraken, een jong diertje optillen, een gipsplaat vastschroeven aan het plafond,  iemand ‘de waarheid’ zeggen, de deur openen of achter je dicht doen.. de lijst is … eindeloos.  Je doet.. de hele dag zo ongeveer.. niets anders!

Bijna niemand staat daar erg lang bij stil.. maar eh….sla jij het licht wel eens aan met een hamer? 

(Enne…..hoeveel (van je brute) kracht denk je dat er werkelijk nodig is om een levend wezen te ’activeren’ om zijn licht te laten schijnen?)

maandag 21 mei 2018

Acceptatie en zeggenschap

Het heeft er veel van weg dat het de ‘weken van de fundamentele beginselen’ zijn.
Zou het er iets mee te maken hebben dat het ook de week van de herdenking van de Heilige Geest is ;-)  ? (Pinksteren)

Vanmorgen kreeg ik weer een zelf-bouwpakket geleverd.
Het zou me niet verbazen als het de Oblique Technique is die het komende weekend in de etalage komt..

Het thema is de energetische dynamiek tussen (de perceptie van) eigendom , acceptatie en (daadwerkelijke) zeggenschap (in relatie tot duurzaam beheer van een ‘goed’).
Dat is een hele mond vol.

Het gaat over een begripsvorming die eigenlijk net zo fundamenteel is als dat je 4 wielen (accuraat) aan de 2 assen van een automobiel moet monteren, anders….. rijdt het voertuig… niet.
Hoe goed, of slecht, je de rest van de aandrijving ook maakt, hoe aerodynamisch (of niet) de carrosserie ook ontwerpen is… hoe mooi de lak glimt, hoe hard of ludiek de claxon toetert, hoe ‘pienter’ het pookje….. als automobiel werkt het letterlijk.. voor geen meter (geen millimeter zelfs)

1e Pinksterdag (n.a.v. een tour met klassiek auto's die jaarlijks hier in de regio met Pinksteren plaatsvindt) sprak ik iemand die in de jaren ’80 aan oude Triumph’s heeft gesleuteld.
Hij vertelde dat een ander, ook Engels merk, Jaguar, een basisfout had gemaakt, wat hem betreft.
Alle onderdelen zijn ‘state-of-the-art’ ontworpen ( ofwel.. errug mooi maar ook errug duur).
De ontwerpers hadden echter bezuinigd op de elektrische connector-stukjes.
Daar hadden ze de goedkoopste (lees gammelste) versies van laten we zeggen  5 pence voor genomen, terwijl een goede, duurzame, laten we zeggen 10 pence kost.
OK, met een paar kilometer elektrische kabels, per Jaguar, heb je er aardig wat in totaal nodig.. Dus je ‘bespaart’ inderdaad op de korte termijn 100 pond ofzo op die ‘minuscule dingen die je toch niet ziet’.
(Leg dat even naast de aanschafprijs van een kittige Jaguar als geheel….)

Echter, je voelt hem al aankomen….
Voor 10 pence per stuk hoefde je die dingen waarschijnlijk ook de eerste dertig jaar niet meer te zien.  Maar voor 5 pence, mag je met grote regelmaat alle honderden van die dingen door je handen laten gaan, op zoek naar die ene die ‘ nu weer’ kapot is gegaan.
En bij die prachtige spoiler en wieldoppen kun je vrij gemakkelijk komen.. maar die connectors ( en altijd precies diegene die je hebben moet, natuurlijk) zitten verstopt achter een heleboel bouten en moeren die je dan weer eerst los moet maken.

Dat is’ financieel’ mogelijk best ‘ leuk’ voor reparateurs, die een bedrag per uur rekenen.
Maar of de eigenaar/gebruiker van de Jag er net zo van geporteerd is en blijft?

De zaterdag voor Pinksteren kreeg ik een verhaal te horen dat iemand aangaf afstand te willen doen van een erfenis waar een huis deel van uitmaakt.
Dat huis dient te worden verkocht voordat de erfenis zich in (het geprefereerde)  ‘baar geld’ heeft getransformeerd. Totdat dat moment (waar ieder reikhalzend naar uitkijkt) werkelijk daar is, brengt het gezamenlijk eigendom van een huis  ‘lopende kosten’ en ‘beheerstaken’ met zich mee.
Die persoon claimde wel (erg actief) zeggenschap over de hoogte van de vraagprijs en de uiterste verkoopprijs.
Maar ja, als je afstand doet van eigendom (omdat je aspecten ervan niet kunt of wilt aangaan of continueren, zoals ‘de verantwoordelijkheid’ , of ‘ meebetalen’) … dan heb je over dat soort dingen toch helemaal niks meer te zeggen, of ben ik nou gek?

Dat er een psychologisch mechanisme meespeelt, ondervond ik prachtig net op 2e pinksterdag ‘ aan den lijve’.

Ik had op 1e pinksterdag bewust afstand gedaan van het eigendom van een ‘goed’. Ik gebruikte het niet meer (ook al vond ik het nog wel een erg mooi ding) en wilde het liever een nieuwe bestemming geven, dan ongebruikt met me meeslepen.
De volgende eigenaar, liet me vanochtend weten dat ze het ding nog dezelfde dag in eigendom had gegeven aan iemand die het had zien staan en er onmiddellijk helemaal weg van was.

En daar had ik meteen een kans om mijn eigen wiel naar mijn beste eer en geweten aan mijn eigen as van het bouwpakket vast te bouten.

Mijn acceptatie van het gegeven dat ik er zelf vrijwillig afstand van had gedaan, betekende ook dat ik er nul zeggenschap meer over heb wat er met het goed gebeurt, wanneer en waarom.
Wat is er nou mooier dan dat het ding waarvan ik hoopte dat het nog vreugde aan iemand kon verschaffen binnen 6 uur ofzo zijn weg naar zo iemand vindt? Divine Timing in Action, toch?

Maar dit ‘boutje’, kan ik toegeven, viel wel even uit mijn vingers, in wat (psychologisch) zand. Dus ik moest het meteen even stevig vastpakken en goed schoonblazen, van binnen en van buiten bekijken, voordat ik het op de juiste moment-spanning kon aandraaien aan het bouwpakket.

Zand laten zitten in bewegende delen, is immers ook geen goed idee ;-)
Dat gaat zo knarsen en doet het mechaniek sneller slijten.


Kon ik meteen even checken of de meegeleverde boutjes wel van degelijke kwaliteit zijn.. (ja).. Anders had ik er beter wat stevigere modelletjes voor kunnen nemen, die een stuk minder snel lostrillen of scheuren vertonen, dan minder stevig materiaal.  

Ik zal niet snel op de kwaliteit van de koppelstukje bezuinigen (zo waarlijk helpe mij….. goed bij de Pink(ster)en zijn….. ;-)  )

zaterdag 19 mei 2018

proeve.... dynamische stabiliteit

Vorige week vrijdag vond ik al dat mijn oblique technique ‘vroeg’ was aangekomen, voor dat weekend.
Zou ik het wellicht druk krijgen, dat weekend, was een van de dingen die ik me afvroeg?

Het antwoord op die vraag bleek ‘ja’ te zijn, want de aanzet voor de oblique technique van dezeweek werd me al op zaterdagmiddag bezorgd.

Dat er een hele week nodig is om het uitvoerig zelf te testen, voordat ik het op de website zet, is wel begrijpelijk.
Het is duidelijk een ‘ handle with care’ speelsuggestie.
Zeeeeeer elementair, ook.

En.. gezien mijn belangstellingssfeer en expertise ( energetische systeem dynamica in menselijke samenlevingssystemen) , ben ik wel ‘effe’ bezig om mijn hele weten op een voldoende grote diversiteit van  takken van leefsport door te vlooien!
Dat is zo’n stuwmeer aan materiaal, dat ik dat niet in een uurtje voor elkaar krijg.

Geholpen door de real-life real-time praktijkgestuurd-leren-ondersteuning , had ik naast de meer theoretische verkenningen van mijn innerlijk weten, ook volop de gelegenheid om mijn ‘geleerde inzichten’ in de praktijk te brengen en te voelen welke factoren sterk ‘overhellende’ factoren zijn, ‘dynamische stabiliteit’ verminderend, in intermenselijke dynamiek.

Gezien ‘hoe het allemaal ging’ kan ik niet nalaten te denken…. zou ik ‘op examen’ geweest zijn, deze hele week?  En hoog bewustzijn multi-gefacetteerde ‘proeve van bekwaamheid’ (als docent)…. ?

Kijken of mijn hands-on vaardigheden op het vlak van kernfactoren in  ‘dynamische stabiliteit’, inderdaad wel in voldoende (hoge) mate geschikt zijn om er de openbare weg mee op te gaan, in mijn rol als praktijktrainer, zonder energetisch dynamisch brokken te maken?

Tja.. als dat zo was, dan ben ik .. heel benieuwd wat daarvan de uitslag is.

Zelf ben ik optimistisch..
Het multidimensionale onconventionele praktijkgestuurde leerplan wat ik ‘on the fly’ deze week componeerde, zit volgens mij energetisch dynamisch prachtig in elkaar.
En ook al heb ik de grenzen van mijn eigen emotionele stabiliteit op een paar momenten bij de zijwind, tegenwind, windstilte, hagelbuien, stormvelden, storingen in apparatuur, grote temperatuurschommelingen en sterk opeens van de verwachtingen afwijkende reële omstandigheden, golfslag en deining in mijn wereld deze week wel aardig van dichtbij gezien…. ‘omgevallen’ of ‘omgeslagen’ ben ik niet.
Wel heb ik daarbij ook zo ongeveer alle ‘bijzondere verrichtingen’ die er maar in mijn leerschool bekend zijn, moeten benutten.
Enne.. dat zijn er nogal wat.. dus om dat allemaal in een week te kunnen proppen….. mag best wel een WONDER heten!

Zelf zou ik zeggen dat ik mijn ‘brevet van energetisch dynamisch vermogensbeheer’ wel als  ‘verlengt’ kan beschouwen.

Dat.. en welke vermogens ik dan in de fysieke wereld in beheer krijg…..ga ik deze week merken.

(-:




vrijdag 18 mei 2018

Horizontaal water

Dit blogstukje is een beetje als rivella: “ Een beetje vreemd, maar wel lekker.”

’s Ochtends kijk ik bij het wakker worden altijd of er inspiratie is voor een blogstukje, waarbij mijn ervaringen van de afgelopen 24 uur, worden gefilterd door mijn levenservaring.  

Dit is een stukje wat gaat over energetisch dynamische ‘duizeligwekkendheid’ en wat je zoal kunt doen om in (vermeend) uitdagend vaarwater, toch veilig te navigeren.

Ik begin graag met het citeren van een stukje uit de column ‘ De Grote Aantrekker’ van Marnix Peeters, uit de ZENO van zaterdag 14 april 2018.
(Een editie die me deze week erg veel bruikbare ingrediënten heeft aangereikt, trouwens.)

“De Grote Aantrekker is een gravitationele anomalie in het heelal. Een gebied dat duizenden sterrenstelsels naar zich toe trekt, ook het onze, waar niemand van weet wat er zich precies afspeelt. Het is 250 miljoen lichtjaar ver. Dat is 9,5 biljoen kilometer maal 250 miljoen.

Duizelingwekkend, zei mijn vrouw.

Onze Melkweg raast er met een snelheid van duizend kilometer per seconde op af. We zitten dus op een om zijn as draaiende bol, die baantjes doet rond de zon, die zelf rondknettert in een sterrenstelsel, dat dan weer meejakkert in een cluster, die door een supercluster heen zoeft, die tenslotte met duizend kilometer per seconde op de Grote Aantrekker afstormt. Je zou denken dat het hier harder zou waaien.

Het doet je wel alles heel erg relativeren, zie mijn vrouw, die gestopt was met lezen. Wat betekent in godsnaam de dood, als je maar zo’n pluisje bent Wat zou je je druk maken over de lelijkheid van de Boomsesteenweg?”

En ja, vanaf je geboorte daver je inderdaad op deze aardbol met 60 seconden per minuut, 60 minuten in een uur, 24 uur in een dag en 7 dagen per week af op het ‘eindpunt van deze trein’.

Zo’n 2 decennia heb ik samengeleefd met een zeeman, nautisch officier in de koopvaardij.

Daar steek je zomaar wat van op, uit de verhalen en…. door zelf mee te gaan en het een en ander aan den lijve te ervaren en observeren.

Zeeziekte…. is een (duizelingwekkend) fenomeen.
Officieel heel het ‘reisziekte’, want mensen kunnen het ook in andere voertuigen ervaren.

Wie nautisch officier is op de woelige baren, zou wel een heel erg beroerd leven hebben, als hij iedere dag zeeziek was. Je kan niet de hele dag met een groen gezicht kotsend de w.c. pot omarmen in een innige omhelzing…. er moet gewerkt worden en daar moet je zelfs je kop bij houden.

Toch starten veel zeelui hun carrière wel met heel wat innige omhelzingen met het porselein in hun hut, maar groeien er dan toch (goeddeels) overheen ( of besluiten tot een andere werkkring).

Mijn man vertrouwde me iets bijzonders toe. Hij had geen last meer van zeeziekte. Zeker niet, zei hij, als het echt ‘ spookte’ en er objectief gezien wel aardig wat reden voor duizelingwekkende bezorgdheid zou kunnen zijn. Hij zette zich dan gewoon vast met een touw, zodat hij niet om kon vallen en deed zijn werk. ‘Geen tijd’ voor zeeziekte, zei hij dan. Hij wist dat hij juist dan zijn kop erbij moest houden.
Toch, zei hij, was hij nog af en toe wel op het randje van zeeziekte en het was hem opgevallen dat dat altijd onder exact dezelfde omstandigheden voorkwam.
Er stond dan nauwelijks wind.. kracht 6 ofzo en dus zijn er nauwelijks golven.
Maat als er dan een ‘zwel’ was ( een basisdeining van de zee met hele lange halen, veroorzaakte door een storm op de oceaan, veel verderop), die onder een bepaalde hoek aan kwam ten opzichte van de te varen koers.. dan werd hij wel een beetje groenig, zat liever stilletjes in een hoekje en was niet echt ‘blij’.
Andere bemanningsleden hadden dan ‘ nergens last van’!

Van verhalen over tripjes naar Engeland met de ferry, is wel bekend ‘ iemand zeeziek zien zijn, doet in veel gevallen zeeziek zijn’. Begint er een groen aan te lopen, dan volgen er onder de reisgenoten zonder ‘zeebenen’ gegarandeerd meer.
Ook onder omstandigheden waarvan ‘die anderen’ helemaal niet onder de indruk zouden zijn geraakt.. zonder ‘die ene’!

Iets zeeeeeer vergelijkbaars doet zich voor op de ‘golven van het relationele verkeer’.
De zon kan prima schijnen in de situatie, het is er objectief gezien kalm, er is geen ‘vuiltje aan de lucht’.
Maar wat ‘deinig’ op grote afstand, kan toch voor vrij ernstige gevallen van zeeziekte zorgen.

En zeeziekte brengt werkelijk van alles in de mens naar boven.. maar ‘het beste’, is meestal niet de beschrijving die daarop algemeen van toepassing wordt verklaard.
Relationele zeeziekte.. net zo min.

Valt daar dan niks aan te doen?

Hier komt toegepaste psychologie met kennis van de energetisch dynamica van pas.

Ik weet, uit eigen ervaring, dat als ik aan boord was en waterige soep te eten kreeg op een nuchter maag, ik in no-time ‘queezy’ was. Want, met een half slaperig hoofd en een licht verstoord bioritme, hoefde ik niet eens naar de toestand van de zee buiten  te kijken, om te zien dat de soep door mijn bord klotste. En… zeeziekte slaat sneller toe op een lege maag… bingo.
Soep ‘ klotst’ al door het bord, bij zeer minimale bewegingen……

Ik kreeg de tip…. je kan niet zeeziek zijn als je horizontaal ligt.
(Ik heb heel wat dagen aan boord in bed gelegen met een boek. )

En, me verregaand verdiepend in sociaal-emotionele energetische dynamiek…. hetzelfde is waar voor last hebben van onaangename golfpatronen daarin!
Tegen de tijd dat ik voel dat het ‘duizelingwekkend’ is.. ga ik kaliberen op ‘horizontaal’ en dan ebt het altijd weer weg.

Maar ja, plat op je rug gaan liggen, is niet altijd mogelijk.

Toch is er de ‘pocket-versie’ van dat kalibrerings-mechanisme ruimschoots simpel voor handen.
Het ‘glas met een waterige vloeistof’.

Kijk, heel goed, naar het oppervlak van een glas met bijvoorbeeld water, wat op de tafel staat.

Neem het een minuut ofzo, echt heel goed in al zijn bewegingen waar.
Is er.. objectief waarneembaar, een ‘storm in dat glas water’?

Vergeet niet, het water draait met duizelingwekkende snelheid om de as van de aarde, die om de zon zwiert en dat alles stuitert op hoge snelheid door het heelal.
Golft het?

Zo niet, dan weet je dat het een zeer beproeft kalibratiemedicijn in handen is gespeeld. Hoera!
Drink het op in de wetenschap dat dit hele bijzondere horizontale water, jouw duizelingen braakneigingen van onverkwikkelijkheden en ‘de spokerigheid in je verschijning’ kan doen uitdoven. Terug naar ‘calm, happy and confident’ .
Drink het met volle aandacht op.

Uiteraard is het werkelijke medicijn hier, dat je met je volle aandacht naar het werkelijk hier en nu gaat en met eigen ogen ziet dat er in het concrete hier en nu helemaal geen reuring is, die het rechtvaardigt om je amygdala zo ver te doen prikkelen dat je in vechten-vluchten modus komt.
Je schakelt zo zelf je prefrontale cortex weer online.. de gereedschapskist met al je menselijke vermogens, die je in staat stellen om je kop bij het navigeren van deze ‘wateren’ te houden.

Een gedehydrateerd lichaam, neemt doorgaans wat slechtere beslissingen, dus een extra glas water kan nooit kwaad.
Het stelt je amygdala nog verder gerust dat de kust veilig is, want… in een echte crisissituatie gaat geen enkel weldenkend zoogdier (relatief rustig) iets staan drinken!
Het zelf in beweging zetten van de peristaltiek van je lichaam en energielichaam… iets ‘doen’… waarvan je weet dat het eenvoudig door je systeem verwerkt kan worden en geen bedreiging voor je veiligheid is….  helpt de psychologische ‘wissel’ verder omzetten.
Dat is de simpele versie.

Er is ook een meer geavanceerde versie, voor wie van high-tech oplossingen houdt.
Ook handig als je even geen stilstaande tafel bij de hand hebt om deze check mee te doen, of het je de tijd ontbreekt om stil te gaan staan.

En… als er werkelijk iets aan de hand is waar je je kop gewoon bij moet houden, terwijl je mogelijk weet gevoelig te zijn voor de wat heftiger golfpatronen.

De gyroscopische kamer.

Ik vernam in de dagen met de zeeman dat er gyroscopische instrumenten zijn.

Die zijn zo ‘opgehangen’ aan boord van een schip, dat ze volstrekt geen last hebben van welke schommelingen dan ook. Geheel trillingsvrij, deinigsvrij zijn.

Ik vroeg me toen al af, waarom ze de brug van het schip niet in zijn geheel gyroscopisch hebben geconstrueerd. Of zelfs de hele ‘accommodatie’.
‘Kosten’ zal wel het juiste antwoord zijn, in de afweging van de noodzaak.

Maar, me verdiepend in esoterische bronnen en in mijzelf….. weet ik dat er een gyroscopische ‘kamer’ ingebouwd is in het eigen bewustzijnssysteem, waar je naartoe kunt gaan en toch volledig over alle elementair nuttige  ‘koppie-erbij’ besturingsmechanismen kunt beschikken.

Het is niet je gewone ‘ brug’ en commandocentrum.
Het is er om te beginnen ‘ geblindeerd’ ( zodat je niet afgeleid wordt door wat er door een raampje te zien valt) en volledig koerst op alle beschikbare informatie uit het innerlijke weten.. van wie je bent, waar je naartoe verkiest te gaan.
En daar ‘hang’ je dan in…. onverstoord door welke turbulentie dan ook.
Maar dat ‘hangen’ is dan gewoon met beide benen op horizontale grond ‘staan’ hoor…. Zo relaxed als je maar wilt, op een heel hoog bewustzijn, met de volledige beschikking over alle vermogens kennis en ervaring en communicatieopties.

(Blijven hangen in wat je amygdala je voorschotelt, is op een heel laag bewustzijn, met vooral een heel arsenaal aan vechten en vluchten opties en reflexen ter beschikking staan. Met doorgaans ‘onverkwikkelijke gevolgen’ voor het zelf en de omstanders.
Het is als blijven staren naar de soep op tafel, terwijl buiten, in de frisse lucht, je ziet dat er eigenlijk een behoorlijk vlak zeetje is)

Het ergste van zeeziekte, weet ik uit ervaring,  is het punt dat je maag eigenlijk al lang leeg is en je gal gaat spuwen. Er is wel de braakreflex, maar er valt niks meer te braken en je keert jezelf zowat binnenstebuiten om toch wat te kunnen produceren.Dat smaakt heel erg vies en doet ook heel erg pijn, omdat je spieren zich tot een maximum aanspannen. Miserabel.. is het woord wat dan de gesteldheid wel aardig accuraat beschrijft... en in de spiegel is dan weinig fraais of vrolijks te zien.

Daar is ook een sociaal emotioneel maatschappelijk equivalent van die ‘reisziekte’ door het leven.
En die is ook vrij goed overdrachtelijk besmettelijk.

Dat geeft dan nog niet zo veel als er werkelijk storm aan de hand is…. maar ja…. met zijn allen kotsend over de reling gaan hangen, terwijl er rondom  uitzicht is op een vlakke zee onder een blauwe zon…..? 


donderdag 17 mei 2018

Het paradepaar

Ik heb het voorjaar tot volle wasdom kunnen zien komen, op de heuvel en in de vallei , rondom mijn tijdelijk verblijfplaats in Frankrijk.
In slechts een paar weken tijd, is al het groen werkelijk prachtig uitgelopen.
De boeren hebben hard gewerkt op het land: voorbereiden, zaaien, poten en de dieren weer in de weides te laten.

Van alle seizoensfenomenen fascineert de enorme  schoonheid en speed-of-light groeikracht van een vers ‘voorjaar’ me ieder jaar weer.
Zo’n bombastisch crescendo van de natuur  nog weer eens in een prachtig heuvelachtig gebied in Frankrijk mogen meemaken, is .. erg fijn.

Zelf ‘Food (For Thought)’ producent, heb ik de afgelopen weken ook hard gewerkt om ‘het land’ op de komst van een nieuw groeiseizoen voor te bereiden.
Ook ik heb (ideeën) gezaaid in de mij in beheer gegeven metafysische velden.
Er ligt nu een prachtig volstrekt organische gegroeid tapijt van prachtige ‘sappige’ gevarieerde Oblique Techniques.

Maandagochtend liep ik die Oblique Techniques allemaal eens langs en constateerde tevreden hoe mooi het erbij staat.
Alles wat ik er zie, is vol levenslust en potentie.

Twee Oblique Techniques sprongen echter krachtig naar voren.
Ik keek naar ze en wist: “Samen verzetten die twee ‘bergen’! Wat een kracht!”

Ik nam het coup de coeur paradepaar van de huidige ‘stal’ mee en bij mij aan de keukentafel toverden we samen in een uurtje een fraai reisplan tevoorschijn, wat ik helemaal voor me zag.
Ook, omdat het zo prachtig mooi aansluit op al het voorgaande… en…..het wezen van het oorspronkelijke plan voor 2018 met de oblique techniques, prachtig weergeeft en raakt.

Simpel.. weinig woorden.

 

















Tijdens een kleine pauze, na het maken van de schetsen, realiseerde ik me hoe mooi complementair en kerngezond de twee binnen het paar zijn.

De een is bijna volledig een ‘yin’… de ander is bijna volledig ‘yang’.
Kijk zelf maar eens!

Maar wel een ‘yin-en-yang’ die in dezelfde toonsoort spelen, op dezelfde ‘golflengte’ staan afgesteld. De neuzen dezelfde kant op hebben staan.
De een sluit de ander niet uit, maar ze versterken elkaar.
Ook al functioneren ze ieder op zich prima, de combinatie van de specialiteiten maakt het ensemble nog krachtiger, effectiever.

Ook realiseerde ik me.. en dat vond ik wel grappig, dat deze ‘yang’ helemaal niet in de officiële stal van de oblique techniques staat!
Ook al was hij wel als een briljante ‘bonus’ oblique technique naar voren gekomen, afgelopen zaterdag.

Hij staat op het blog (wat meer de meanderende yin-component is van dit project), ‘achter de schermen’ van de to-do-lijst met oblique techniques, (wat meer ‘yang’ is aan het project).
Met het beeld van de ruiter, geheel achter de schermen van een ridderoutfit, op een paard, vond ik dat wel even grappig om op te merken.

Zo vormt het ‘paradepaar’ in de context van het online project ook nog eens fraaie belichaming van het yin/yang teken ( symbool van energetische dynamiek: het leven).

Ik kreeg op dinsdagochtend nog een bonus door met het paradepaar te spelen, die me deed lachen.

Mijn aandacht werd getrokken naar een paar kenmerken die me de dag ervoor nog niet aan het stel waren opgevallen.
  • beide kernen zijn precies even lang ( 8 tekens) 
  • beide beginnen en eindigen op ‘hetzelfde’ ( GE …… D)

        ( GEELROOD en GEENGELD)

Ik schoot enorm in de lach toen ik dat woord en letterspel nog wat verder doorvoerde.

Er zit gewoon een ENGEL in GEENGELD, die de eindjes (GE) en (D) prima aan elkaar weet te knopen!

Wie ook de engel recht voor zijn snufferd kan zien als  ‘geen geld’  als nader te beschouwen fenomeen in beeld verschijnt, beschikt in ieder geval over….. (spel-)inzicht …… toch?

Onweerlegbaar, volstrekt lineaire, door iedereen met ogen in zijn hoofd waar te nemen…feitenmateriaal… met basisschoolkennis van ‘spellen’ en verbanden tussen fenomenen aanbrengen/opmerken.
ha, ha.. het ‘ensemble’ in full swing!

O ja…
( Hoe langer je kijkt, uit verschillende kijkhoeken, hoe meer je ziet)

Beide complete vraagstukken zijn samengesteld uit evenveel woorden ( allebei ook weer 8!)
En kennen hetzelfde ‘format’, als de ‘kern’… de eerste twee woorden zijn in beide gevallen even lang (3, 2 tekens) en het laatste woord ook (4 tekens)….. drie.. verschillende waarden.

(En nee,  die congruentie heb ik niet bewust zo in elkaar gepuzzeld… ik neem waar dat het spontaan zo prachtig synchroon is gegroeid.)

Hóog-acht-end,

;-)








zaterdag 12 mei 2018

Struikelblogje

Het thema ‘struikelen’ is het speeltje van dienst ( in relatie tot methodisch zuivere afwegingen kunnen maken).

De obliquetechnique is eraan gewijd.

Gisterochtend pakte ik het uit op het speelterrein van mijn bewustzijn.
Maar me houdend aan mijn eigen richtlijn dat ik nieuwe speeltjes pas in de etalage van mijn bewustzijn-speel-o-theek zet, nadat ik ze eerst grondig zelf test … was mijn dag gisteren wel ingevuld.

Het was per droom-post afgeleverd, rond… de Dageraad.
In en droom die ik een ‘struikelkomedie’ noemde, naderhand. Model ‘slapstick’.
Leuk voor wie van het genre houdt.
Maar voor wie een nogal sterk ontwikkeld empathische vermogen heeft, is leed aanzien, helemaal niet zo heel erg ‘komisch’.
Ik voelde me bepaald niet erg ‘getrakteerd’ door mijn droomwereld op iets ‘inspirerends’ .

Ik begon mijn dag dus min of meer met iets ‘zwaars’ innerlijk met me meeslepend…. de resonanties van de droom die zo bij me bleven.
(Grappige typefout : ik typte eerst meespelend, i.p.v.. meeslepend)

Wie een speelgoedwinkel runt, zal weten dat groot buitenspeelgoed vaak in zware, lastig te hanteren verpakkingen wordt geleverd, waar je even de ruimte voor moet hebben ( plaats) en maken (tijd)  om het in elkaar te zetten.

Ik ging aan het werk en moest meteen al lachen. Het in elkaar zetten ervan was al dikke pret, buiten in de tuin in de zon.
(Wie heeft opgelet op dit blog, weet dat ik het leuk vind om (nieuwe) modellen in elkaar te knutselen!).

Ik realiseerde me, pas toen ik er van een afstandje eens goed naar keek, wat het was.
Het was mijn oblique technique van dit weekend, die was afgeleverd!
Wel ‘vroeg’… dacht ik nog.. meestal ontvang die zendingen op zaterdag of zondag!

Toen ik er de beschrijving van had gemaakt, vroeg ik me af of ik die al zou publiceren, maar besloot daarmee toch tot zaterdag te wachten en het speeltje zelf maar eens grondig te gaan uitproberen.
Want.. ik kon me er van alles bij voorstellen hoe het zou werken, (ik herken het type ‘spel’ en de constructie ervan) maar… ik had het in deze vorm nog niet zelf gedaan!

Mijn eigen advies opvolgend….. dat is dus op zijn minst nuttig om wel, echt… zelf……te doen!

Ik moet zegen…. dat was heel erg leuk! De resultaten waren werkelijk nog vele malen mooier, beter en inzichtelijker dan ik had vermoed.

Nu net, vanmorgen, werd ik wakker en lag nog even wat te mijmeren, kijkend wat er zoal op mijn mentale tafeltje zich had aangediend.

Ik sprong min of meer juichend tegen het plafond, toen ik er deze diamant zag liggen.

Mijn type humor… droog, helder, methodisch loepzuiver geslepen, briljant!

Het is een ‘gedachtenexperiment’ voor een ‘reconstructieproef’.

(Professionele waarheidsvinders maken graag gebruik van reconstructieproeven, om veronderstellingen over ‘het gebeurde’ aan de praktijk te kunnen toetsen. Zo kan bijvoorbeeld bekeken worden of de vermoedelijke dader (waar ‘ iedereen’ naar wijst)  ook de werkelijke dader is.)

Maak zelf eens de volgende reconstructie:

1.       Is het geloofwaardig/ technisch mogelijk om over geld te struikelen?
Kun je struikelen over een bankbiljet? Kun je struikelen over een muntje?

Mijn stuntteam probeerde een opstelling te vinden waarin dat zou kunnen lukken en kwam terug met de mededeling dat die stunt wel heeeeeeel erg moeilijk te realiseren is.. omdat het object eenvoudig te plat en te klein is, om als geschikt struikelobject dienst te doen. De stunt is daarmee niet heel erg geloofwaardig.

2.       Dan is de volgende vraag, is het geloofwaardig/technisch mogelijk om over geen geld te struikelen?

Mijn stuntteam, belast met de taak om zoiets te construeren, keek de speurder van dienst ‘flabbegasted’ aan…. ( en schoot vervolgens compleet in de lach… de implicaties van de vraag onderkennend)

Struikelen behoort tot de mogelijkheden van een hele waslijst aan activiteiten die je als mens kunt ontplooien. En er is een hele waslijst aan dingen die prima geschikt zijn om de ervaring ‘struikelen’ mee te bewerkstelligen.
Nu is er een interessante kwestie.

In de ‘struikelkomedie’ die wij als moderne mensen van het (samen-)leven hebben gemaakt, wordt het allermeest door directe betrokkenen als ‘struikelblok’ aangewezen ‘geen geld’.

Toch toont deze uiterst simpele reconstructie experiment (die iedereen kan herhalen) vrij helder aan dat je technisch niet kan struikelen, over iets wat er niet is.

Ofwel…. dat daderprofiel kan van tafel!
Die conclusie is methodisch technisch niet ‘valide’!

(Maar zelfs via deze proef geïdentificeerd  als ‘volstrekt ongeloofwaardig’ als ‘stunt’/ ‘getuigenverklaring’)!

Waar moet ‘het werkelijke struikelblok’ dan gezocht worden?

Actief spelen met de Oblique Technique van deze week, zou bij iedere concrete lopende zaak  nog wel eens tot nuttige inzichten, vaardigheden en aanwijzingen kunnen leiden….. (voor wie dat werkelijk wil weten)!

Wat een ‘suspense’.. het lijkt wel een detective-roman!

O ja.. een jongere ‘ik’ uit 2013 kwam gisterenavond, aan het eind van een volle dag zelf spelen met de Oblique Technique nog even voorbij.



Vrolijk houdt ze hier een ‘stukje struik’ omhoog, helemaal  in ‘haar element’
(spelen in en met water).

Ik kijk haar in de (buitengewoon helder blauwe) ogen en glimlach om de wijsheid die ik erin weerspiegeld zie:

Struikelen is technisch onmogelijk voor een zwemmer, die zwemt in, drijft op en creatief gebruik maakt van….wat er wel is!

(Enne.... water heeft trouwens ongekend krachtige 'weeg-kwaliteiten' om bijvoorbeeld het soortelijk gewicht ergens van vast te stellen) 

Veel afweegplezier gewenst!

(-:








maandag 7 mei 2018

de zon met.. niets aan

Gisterenochtend schreef ik de Oblique Technique voor deze week.

Toen die online stond, was de vraag ‘Wat ga ik nu eens verder met deze bijzonder zonnige zondag doen?’ actueel.
Het was te warm om me fysiek al te druk te maken en dus kreeg ‘Lekker lezen’ mijn voorkeur.
‘Wat?’ is dan de actuele volgende vraag.
Ik besloot eens te kijken wat ik nog op mijn e-reader had staan.
(Ik heb een electronische inkt e-reader die mijn energielichaam niet binnen luttele minuten leegzuigt/ontegeld, zoals een Ipad, bijvoorbeeld… wel doet.)

De keuze was enorm makkelijk, want hoeveel helderder kon het signaal zijn.
Ik zag een boektitel ‘ de blote zon’ ( van Isaac Asimov).

In het licht van het thema van de oblique technique ( ‘niets aan’) en de voorbeelden die ik uit de fysieke wereld had opgeraapt, vond ik ‘bloot’ wel hel toepasselijk.
Voeg daarbij dat het een zonnige zondag was en mijn gekozen naam een positie van de zon t.o.v. het punt op de aarde waar je je bevindt uitdrukt…. de keuze was snel gemaakt.

Ik had nog nooit iets van Asimov gelezen. Ik wist wel dat het science fiction was en dat een van mijn natuurkunde leraren van vroeger er een groot fan van was.

Nou, het was ‘smullen geblazen’!
Als lees-o-fiel, valt het onder de Grote Genoegens van het leven, om een boek in handen te hebben, (met alle tijd van de wereld) wat je van kaft tot kaft pakt en innerlijk verrijkt.
Het was een dorstige ‘ kameel in de oase’-achtige leeservaring.
Echt zo’n ‘ just-in-time’ delivery van het Universum….. want.. met een onaf vraagstuk op mijn mentale tekentafel voor mijn Hof van Eden ontwerp-werk… bleek dit boek me puzzelstuk na puzzelstuk aan te dragen.

Het boek laat zich op heel veel niveaus lezen.
In zijn meest oppervlakkig laag is het een ‘detective’.
De schrijver houdt met de opgevoerde thematiek de individuele lezer en de maatschappij een prachtige spiegel voor. Prachtig subtiel in de achtergrond weggewerkt (voor de kijkers)en enorm op de voorgrond ( voor zieners)  ligt er een verhaallijn over menselijke maatschappijvormen-ontwikkeling langs de weg van het in kaart brengen van de menselijke (sociale) behoeften en de mate waarin daar bewust rekening mee wordt gehouden.

Echt ‘goddelijk’ mooi is zijn uitwerking van het verschil tussen ‘kijken’ en ‘zien’.
Je kan 1000 keer naar een fenomeen hebben gekeken, zonder het ooit werkelijk te hebben gezien.

Ik zocht later op wanneer het boek is geschreven en sloeg min of meer stijl achterover.
Het is uit 1956.
Hij beschrijft een planeet waarop mensen elkaar nauwelijks meer kunnen/willen zien, geen ‘echt’ contact meer met elkaar hebben, maar alles via elektronische hulpmiddelen laten lopen. Ook de opvoeding van hun kinderen, vanaf een maand na de .. conceptie.
In 1956 was televisie aan zijn eerste decennium bezig.
Telefoons waren ‘vast’ en nog erg dun gezaaid.
Thuis-domotica en apparaten die al het dagelijks werk geheel voor je uit handen nemen….. ?
De wasmachine was er net!

Het gevoel dat de schrijver met de samenlevingsinrichting op Solarie, het leven op planeet aarde anno 2018 vrij accuraat beschrijft, levert naast vermaak om de herkenning ook wel kippenvel op.

Hele generaties ‘techneuten’…. robotontwerpers, computerprogrammeurs hebben Asimov’s werk verslonden. Hij heeft de verbeelding van mogelijkheden een aardige impuls gegeven, in het collectieve bewustzijn.
De ‘schok’ dat hij al in 1956 dit verhaal publiceerde over nut en noodzaak van het kunnen combineren van verschillende typen ‘scenario-based’ doorreken-en doordenk capaciteit, heb ik wel even gevoeld.

‘Technisch’ rekenen, met fysiek ‘harde’ aspecten, heeft zo zijn nut, tijd en plaats.
Maar hij vestigde er toch behoorlijk expliciet de aandacht op dat er ook sociologische opstelsommen goed gemaakt dienen te worden.
Enne….. die kant van het verhaal, daar hebben zo te zien vrij veel gemak-dient-de-mens-minnende systeemontwerpende lezers wel naar of langs gekeken, maar het toch niet echt gezien.
We krijgen wel ‘wiskunde’ op school, in allerlei vormen  (economisch, natuurkundig)  in oplopende graad van moeilijkheden ( optellen, aftrekken, vermenigvuldigen, delen, (differentiaal-) vergelijkingen oplossen….)

Maar ‘sociale mathematique’.. het zelf bekwaam kunnen doorrekenen van het ‘goed’ uitkomen van sociale (dynamische) stelsels, heb ik nog op geen enkel school-curriculum zien verschijnen.

Als bevoegd docent omgangskunde, begiftigd met een zeer analytische geest en een rijke vat aan kennis van basisbeginselen op vele terreinen, zinderde het na afloop door me heen.

Asimov.. de blote zon…..(de ‘niets aan’ oblique technique) het collectieve bewustzijn had me de kijkrichting voor op aanlichten/oplossen van het vraagstuk aangewezen.

Ik had het spoor van het ‘niets aan’  gevolgd en was uitgekomen bij DE basis fout die er systematisch in samenwerkingsysteemontwerp gemaakt wordt….. ‘delen door 0, dat gaat niet’.

Dat gegeven leren we over de ‘harde’ wiskunde al ergens op de basisschool.

Het principe is net zo geldig in de ‘zachte’ mathematiek van het o[lossen van sociale stelsel-vraagstukken met een ongelooflijke hoeveelheid (steeds verspringende) variabelen.

Een factor in het stelsel.. (wat het dan ook is)…. bewust zelf op waarde  ‘0’ declareren.. of….dusdanig in de vergelijking meenemen dat het op de achtergrond van het proces (onbewust) op waarde  ‘0’ uit kan komen (via optellenen aftrekken)….. werkt enorme sociale run-time errors ( botsingen, explosies, ontsporingen) in de hand, zodra de bewerking ‘delen’ ergens wordt toegepast!

Als samenleving hebben we er maar de Solarische variant nu van gemaakt…..dezelfde ruimte en resources ‘delen’… dat willen/kunnen we niet ( meer), ook al zit sociologisch ‘delen’ wel ergens in onze natuurlijke programmering als nuttige en noodzakelijke optie, voor het voortbestaan van soort en planeet.

Maar, eh….. ‘delen’ is helemaal niet zo moeilijk.. je moet alleen wel opletten bij je rekenmodellen dat je nooit, ook niet onbewust…. door een waarde ‘0’ gaat proberen te delen.

Daar komt een docent omgangskunde met een esoterische specialisatie op het doorzien van de patronen in complexe dynamische samenleefsystemen dan wel weer van pas.

De rijkheid van die inzichten, zit al in de Oblique Technique van deze week.

Kijk naar je ‘declareer’gedrag!
Ik weet dat die term bekend is uit het snijvlak van de (bestuurlijke) economie, maatschappelijke functieprofielenstatus en de persoonlijke moraal. 

Dit is een les in sociale mathematiek!
Dit declareer-gedrag heeft alles met menselijke waarde-declareergedrag te maken, die helemaal los gezien kan worden van de ‘inhoud’ van wat je moreel wel en niet vindt dat iemand kan maken.

Het is een methodische handreiking.
Robot- en computerprogrammeurs van ‘devices’ die complexe taken uitvoeren, zijn er bij uitstek op getraind.
Je kan niet alle scenario’s en mogelijke combinaties van onbekende variabelen overzien!
Maar je moet je programma’s desondanks wel zo zien te schrijven, dat ‘het werkt’.

De mentale basisattitude ontwikkelen om ‘clashes’ ( grote conflicten in het systeem) en ‘crashes’ (compleet uitvallen van het systeem op cruciale momenten)  te voorkomen, is daarbij zeeeeeeer behulpzaam.
Zoveel is daarbij terug te voeren op hoe de ‘variabelen’ worden gedeclareerd.

Een  variabele via 2 afzonderlijke sporen die op een punt bij elkaar komen ‘ dubbel declareren’ werkt ‘clashes’ in de hand …..

1vakantiehuisje in dezelfde week aan twee families verhuren..
of in een dienstrooster 1 persoon op dezelfde tijd op twee vestigingen inplannen
maar 1 ‘bonnetje’ voor 1 uitgave 2 x ‘declareren’ trouwens ook, zodra het op 1 punt in de ogen van een rechtschapen boekhouder bij elkaar komt.

 ‘Delen door 0’ is een ‘doodzonde’ in de wiskunde.
Ieder computerprogramma ‘crasht’ erop.. er komt ‘ niks zinnigs’ meer uit.

De meeste mensen die ik tegen kom declareren niet bewust een variabele  op ‘nul’.
De meeste mensen ( en samenlevings-modellen) die ik tegenkom hebben hun programma’s die op de achtergrond het systeem draaiende houden trouwens ook niet voorzien van ‘nuldeel-bewaking’!

En die ATB ( automatische treinbewaking) is wel handig op systemen, als je helemaal niet in voldoende mate weet welke ‘functie’ er nou eigenlijk in je systeem draaien en hoe ze met elkaar in verband staan!

(En geloof me, de meeste mensen die ik tegenkom hebben een ‘sjoege’ die de waarde ‘nul’ vrij dicht benaderd, van alle menselijke behoeften, fysiek en metafysiek in dynamische variabele wisselwerking met elkaar)

Het bestuderen van alle ‘mogelijkheden’ van ‘het leven’ is een ‘missie’ die qua haalbaarheid ook de ‘nul’ wel heel erg dicht benaderd.

Het opzetten van een mentaal programmaatje waarmee een virtuele mobiele ‘fly-over’ constructie ‘on the fly’ gemaakt kan worden.. is…. 5 minuten werk.

Poort 1 open zetten (er staat trouwens een geit achter, in het driedeuren-vraagstuk
Veel grote-stappen-snel-thuis-beleidsmakers declareren (impliciet) dat  de functionele bewerking ‘delen’ überhaupt verboden is. (Optellen, aftrekken en vermenigvuldigen…. verder dan dat .. gaan we niet.. zodra er iets of iemand, een functie in het systeem over ‘delen’ begint.. dan starten we volautomatisch het programmaatje ‘ moord en brand’… ook wel bekend als ‘eigen volk/belang/prangende (ene) behoefte eerst’
Dat is ook 5 minuten werk, maar het opruimen van de relationele puinhopen, duurt nogal lang.

Poort 2  open zetten ( er staat ook hier een geit achter in het driedeurenprobleem) 
Veel mensen aan getrokken tot de ‘spirituele circuits’ hebben ook een vlug klaar prime-directive oplossing draaien.
Iedere variabele die ‘negatief’ benaderd of raakt in mijn bewustzijn  moet subiet op significantie ‘= 0’ worden ingesteld.
‘Ik laat het ‘los’ ik doe niet meer mee, op mij moet je niet rekenen in dezen.”
Werkt prima als spirituele sociaal-maatschappelijke-emotionele struisvogelpolitiek, maar je zet je eigen spirituele groei en mogelijkheden tot groei als mens er wel structureel mee op een zijspoor.

Significant weinig van de mensen die deze prime directive hebben lopen, daar kun je ook op rekenen dat ze doen wat ze zeggen.
Significant veel van de mensen die deze prime directive naleven, verbergen achter een ‘positieve pose’ een diepe afgrond van diepe ongelukkigheid over de onverbondenheid met het leven ( en hebben een waslijst aan verslaving om hun bewustzijn mee aan banden te leggen).

Poort 3 open zetten ( hier staat de megaturbo 'heilige graal' hoofdprijs van deze show achter)
Deze variant is ook 5 minuten werk, voorkomt clashes en crashes….

De ‘I choose to be at peace with this situation’ routine.

Peace is een‘ safety for all first’ .. prime directive protocol.
Iedere bewerking wordt, voor hij in uitvoering gaat, getoetst aan dit grond-principe.

Onder de motorkap zegt het:
Als….. hier-en-nu  gepoogd wordt door 0 te delen… dan gebeurt er dit:
-          De ‘0’ wordt volautomatisch vervangen door ‘n’ ( betekent ‘ volstrekt onbekend aantal mogelijkheden’)

Daarmee veranderd de functie automatisch van vorm.
De ‘uitkomst’ wordt als het ware ‘overruled’ ( door ‘alles wat is en kan zijn’ in te zetten.. een aardige spirituele definitie (= declaratie)  van een zekere Grote Overkoepelde Database).
Die zet de energy-in-motion, on the fly, direct op een totaal vrij zijspoor voor ‘nadere bewerking’.

‘Wisseltruc’.

De doodlopende ‘0’ is nu immers geen ’hard gegeven’ geworden die de te delen soep in de soep laat lopen, maar elegant getransformeerd in een nieuwe ‘vergelijking’ die nog…. opgelost moet worden in de dynamiek.

De rest van het energetisch dynamische systeem hoeft dan niet te stoppen ( al dan niet via een enorme botsing)
Het ‘defecte’ treinstel’ ( de enkele routine die niet klopte) of ‘ het scenario wat zich bijna  ontrolde door een samenloop van in zichzelf prima lopende omstandigheden’  gaat rechtstreeks door in ‘de nadere bewerking’.
Daar rolt dan.. voor wie niet zo ingevoerd is in ‘scenario’s doorrekenen met ‘n’ als variabele, dan ook gewoon weer een (positieve) uitkomst uit!

Het calculatiesysteem... (de daartoe aangezette processor)  gaat met passende antwoorden gaat komen welke concrete’ waarden’ van die variabele wel ‘geldig’ zijn in de context van alles.. de hele dynamiek.

Dat zijn nog al eens ‘ uitzonderlijke oplossingen’ van het type….gebruik maken van de uitzonderlijke capaciteiten die wel vlakbij vrij beschikbaar zijn, maar nog ongebruikt vlakbij liggen.
Waar nog haast niemand aan gedacht had dat dat ook een werkbare mogelijkheid was .. om iets tijdelijk of structureel mee op te lossen.

Dat er op de achtergrond, om die positieve uitkomsten uit de complexe vergelijkingen te kunnen calculeren, regelmatig diverse variabelen als tussenstation even (soms zelfs ver) negatief moeten staan…. is dan handig (vooral voor ongelukkige exponenten uit de spirituele stroming) om te weten. En dat er in de algoritmen 'gedeeld' moet worden... zegt nog niet dat er in de uitkomsten iets gedeeld moet worden wat iemand niet wil of kan delen.(handig voor de grote-stappen-snel-thuis-bestuurders die 'delen' in de ban doen)

Deze wisseltruc valt de ‘reiziger’, de gebruiker van het systeem, doorgaans niet zo heel erg op.

Het kan even een klein schokje geven, of je voelt je opeens ‘ opgetild’ en ziet dingen vanuit een hoger perspectief of vanuit een andere hoek.

Maar tenzij je moedwillig (bewust) iets in/aan het systeem had gedeclareerd met het oogmerk om de boel te doen ‘crashen’ .. zul je er niet vreemd van opkijken dat je de reis soepel kan vervolgen en in je behoeften (allemaal) kunt voorzien.
Wellicht langs een wat andere route dan je had gedacht. Meestal trouwens.. een mooiere route!

‘Delen’ is helemaal niet zo’n enorm moeilijke bewerking, voor de  supercomputer waar we allemaal over kunnen beschikken omdat.. we er allemaal deel van uitmaken en onze ‘declaraties’ aan ‘het leven’ indienen…..!

Met grote dank aan ‘station Solarie’, in 1956 opgeleverd door systeemkundig verbeelder Isaac Asimov, waar ik op deze zonnige zondag, al lezend naartoe hebben kunnen gaan in het voertuig van mijn verbeelding, om de onderliggende systeem constructie van dat station te mogen (door-) zien (niet alleen om te kijken).... en met de ‘sociaal mathematische schat’ weer terug te keren op Aarde, om ….. het toe te passen, in dit stukje ‘traject’- renovatie.

Mooie reis!
Veel te zien!
  




 


zaterdag 5 mei 2018

verborgen .....

Gisteren was een boeiende dag.

Of het ook een bloeiende dag was .. dat is een van de op te lossen raadsels.

Eerst was er de boeiende 'lezing' over station Bijster.

Toen ik die publiceerde en daarna mijn e-mail checkte, las ik een bericht die nieuws bevatte die deze reactie bij me opriep: verbijstering!

( For the record... Dat bericht was ergens op de middag van 3 mei verzonden...
Had mijn onderbewustzijn al doorgekregen dat ik die nacht het beste naar 'BIJSTER' toe kon gaan, om op tijd op het beste vertrekpunt te staan ( namelijk.. VREDE hebben met BIJSTER en de lol van mijn rol erin zien , voor aanvang van het vervolg van mijn metafysische reis, de volgende dag?
Voordat ik in slaap was gevallen op mijn nachttrein naar BIJSTER, had ik ook al een signaal ontvangen... wat ik 24 uur later herkende als .. de kern van het antwoord wat ik zou gaan formuleren.... ook al leek het op dat moment een wild en van het pad los  staand gedachtenkronkeltje)

(Calamiteit op het grote spoornet? Ik weer aan het werk... ook al was dat vooral een gevalletje 'loslaten'...  en de sporen volgen via BIJSTER en WONDER naar 'EDEN'.)

Er waren twee interessante 'zeer aan het blote oog onttrokken' sporen, op mijn uiterlijke reis, die wellicht bruikbaar leken om 'nader onderzoek naar te doen en.. te volgen')

De eerste was stilstaan bij het fysieke informatiebord ' prachtig panorama' waar mijn reisgenoot van dat moment de aandacht op vestigde.
1 om ernaar toe te gaan
( ik had het niet een gezien, het stond wat verderop en van opzij gezien leek het geen eens een informatiebord, meer een paaltje)
2 zij vestigde er expliciet de aandacht op hoe lachwekkend het was, omdat er een (tijdelijk) knalgeel koolzaadveld in volle bloei stond die het zicht op het prachtige panorama volstrekt vanaf dat gezichtspunt ontnam. Panorama? Welk panorama?

Het prachtige panorama was er wel hoor, in levende lijve en volle glorie, zeker op de mooie zonnige lentedag. Een paarstappen terug, hoger op de berg, hadden we het al gezien. Er liep vanaf dat hogere punt zelfs een intrigerend pad, waarvan we vooraf op de kaart niet gezien hadden dat die er was.

Toen we om het koolzaad hadden gelachen, wat we duidelijk niet met het reëele beoogde panorama moesten verwarren, besloten we 'avontuurlijk' te zijn en het onbekende, maar erg aantrekkelijke pad gewoon te gaan volgen. het zag er niet alleen aantrekkelijk uit, het leidde ons ook naar war we wezen wilden.

De tweede was even wat langer stilstaan bij station ' hoe bloeit een vijg?'

Ik had iets vreemds gezien aan de vijgenboom in de tuin,namelijk dat er al meteen kleine vijgjes aanzitten.
Dat strookt niet echt met mijn biologische kennis, dat er toch eerst gebloeid moet worden voordat de vrucht gedragen wordt?
Mijn reisgenoot had meer ervaring met vijgen, maar wist het ook niet.
Dat moesten we ' nakijken.'

(Dat heb ik net gedaan, na het e-mailen van mijn respons)

Ook hier is het thema.. "het is er wel".. het is alleen erg (op natuurlijke wijze) aan het zicht ontrokken... 'verborgen/teruggetrokken' uit de zichtbare waarneming. Zo hoort het , zo groeit dit type 'vrucht' nou eenmaal.

Goh.   ' Compleet teruggetrokken' was ook de kern van de e-mail boodschap......

Dus, eenmaal in 'Eden' ging ik met die G.O.D. bij herhaling gegeven aanwijzingen aan de slag.
Tikkie terug de afgelegde weg teruglopend, terug naar het panorama wat ik echt heel helder had gezien, inclusief de aantrekkelijke (kronkel aan het begin...)  weg die niet (zo) bekend/conventioneel is!

Toch.. dat pad gaan volgen, ook al is het signaal in woorden en beelden nogal anders.. er staat wat 'tijdelijks' tussen.

Ik kreeg gisterenavond 'op kantoor' de aanwijzing dat ik de zaak op het grote spoor nu 'tot in de kern' doortastend moest aansnijden.

Erg grappig vond ik het dus, dat toen ik mijn reactie op het bericht uit e-mail vanmorgen verzond, ik vervolgens nog even natrok hoe dat nou zat met het bloeien van een vijg.

Wie dat spoor wil volgen kan hier kijken wat ik daar zag.

Het is vrij uniek voor een plant om zo te bloeien. Meestal gaat bloeien wat 'uit-' bundiger.

En het zijn juist de zeer zeer zeer unieke God gegeven eigenschappen van het top-talent met wie ik correspondeerde, ( zo 'bloeit' verder bijna niemand 'op'!).... waardoor mijn oog op diens potentie voor een nogal specifieke taak in de samenleving was gevallen.

Ik grinnik.... 'De Hof van Eden' had ook vrij nadrukkelijk iets met vijgen......
Buiten de poorten van Eden, ontrokken haar bladeren de meest 'edele delen' aan het zicht... toch?

Enfin.... ik lever mijn bijdragen aan het proces van de 'kruisbestuivingen' voor het bereiden van nieuw geestelijk voedsel zo goed als ik maar kan.

Hoe 'vruchtbaar' deze poging is...?
Hoe mooi het verder te volgen pad?
Waar het uitkomt?

On verra.

"Wie vijgt, stemt (toch) toe.....?" zou mij wel heel zonnig/zinnig voorkomen.

....
(-:







vrijdag 4 mei 2018

station Bijster


De ‘locomotief’ kwam gisteren zomaar ineens ‘ in beeld’, toen ik ‘de bestemming’ had bereikt.
Ik herkende het als ‘ een cadeau’ waar ik wel graag mee wilde spelen.
Eerst stapte ik op in de ‘ innerlijke wereld’. Dat was een zalige reis, waar veel prachtige dingen te zien waren.
Onderweg heb ik nog even een uitstapje gemaakt naar de ‘fysieke wereld’.
Ik ben ‘opgestapt’ en kwam ( al stappend) uit in een Frans plaatsje-gelegen-aan-dood-spoor.

Dat is letterlijk zo….
Het voormalige treinstation is dichtgetimmerd. Aan de staat van dat gebouw te zien, stoppen er al vele jaren geen treinen meer hier. En ik weet, sinds een jaar en met nog twee jaar te gaan, komen er zelfs gen treinen meer lángs, omdat er groot onderhoud aan het spoor wordt gepleegd. De dienstregeling van deze lijn wordt drie jaar lang door bussen overgenomen.

Het is ook energetisch dynamisch zo.
Zelfs al is het een van plaatsen in de omgeving waar nog winkels zijn, de algemene energetische indruk van het leven in het plaatsje was ‘ZWAAR’ en ( op sterven na) ‘DOOD’.
Ik vond het heel erg heftig, om daar te zijn en moest de ‘ zware deken’ van compleet vastgelopen energie die daar op me was gevallen, echt van me afschudden.
Het voelde een beetje als, het ‘einde’ van het spelen met de treintjes….bereikt.

Toch….
via het nachtnet,
  • na een  reis van bijna 12 uur 
  • ( ik was tegen 19.00 ingestapt, met een aardig boek over ‘duiken in warmere oorden’ waarin iemand opgespoord moest worden…..en tegen 21.00 gaan slapen) ,
  • waarbij ik gelukkig over een comfortabel bed kon beschikken!)

….kwam ik vanochtend vroeg aan op een bijster interessant station…

Het is wellicht wel het grootste sporen-knooppunt in de wereld: station Bijster.

Het is een innerlijke wereld station, waar vrij veel gebruikers ervan , (terecht?) ‘U’ tegen zeggen.
Het is dan ook erg goed te vergelijken met het Nederlandse spoorknoopunt ‘Utrecht’.
Ik heb in Utrecht gewoond, in het bezit van een OV-studentenjaarkaart….
Ik heb met de vele mogelijkheden en faciliteiten van het station dus vier jaar lang regelmatig (gratis/op kosten van de staat) kunnen spelen.
Moet ik het in detail gaan uitleggen?

Vast niet. Iedereen die wel eens het land Nederland doorkruist heeft, is in Utrecht geweest.
Wellicht niet uit-of overgestapt… maar een blik uit het raampje… en je snapt wel ongeveer de dynamiek van de vele sporen, richtingen en ..de (onoverzichtelijke, voor de leek) drukte van alles wat daar samenkomt en weer ‘door’ moet.. treinen, personeel, passagiers, goederen.
Een ‘akkevietje’ ergens in Noord-Oost Groningen op een lijn waar ieder half uur een trein rijdt voor 50 mensen, haalt het niet bij de consequenties van een akkevietje ergens vlakbij Utrecht Centraal.

Terug naar de innerlijke wereld.
Iedereen komt wel eens op station Bijster terecht.
En soms moet je daar zelfs uit- of overstappen.
Soms zelfs…..terwijl je dat absoluut niet had verwacht, omdat je meende dat je op een rechtstreekse verbinding zat en op je (‘luie?’) achterste kon blijven zitten.
En dan kun je, in het tumult en de drukte van Station Bijster, het spoor.. nou ja.. Bijster zijn ;-)

“ Dit is niet Bijster Interessant” roep je uit, of .. “dit is Bijster Ingewikkeld” denk je en je laat de dingen die er passeren maar allemaal aan je voorbij gaan.
En hoewel Utrecht verschillende kleinere stations heeft ( Overvecht, De Meern en zo nog een paar), zijn ‘Interessant’ en ‘Ingewikkeld’ geen ‘stopplaatsen’ waar je ‘gedropt’ bent….. maar ‘kijkrichtingen’ op de diverse perrons van het hoofdstation Bijster.
In de veelheid van prikkels en verwarring, is het dan je taak om uit te zoeken:
Hoe de reis te vervolgen?”.
( Het aantal mensen wat op de perrons van station Bijster permanent woont is verwaarloosbaar klein).

Daar komt een magisch ingrediënt bij kijken: ‘informatie’.
En.. informatievaardigheden.

Sommige bronnen zijn betrouwbaarder dan andere.
Je kan ‘achter iedereen aanhollen’, maar mensen die zelf geen idee hebben wat ze aan het doen zijn en waar ze nou eigenlijk naar op weg zijn, of anderszins compleet in verwarring zijnde  ‘bronnen’, zijn nou eenmaal niet de ‘beste’.

Een spoorwegmedewerker in functie, die rustig signalen staat te geven. Dar heb je meer aan.
Die wellicht weet wat er ‘aan de hand is’. Maar die in ieder geval rechtstreeks inzicht heeft in de hele situatie en je heel accuraat de weg kan wijzen hoe vanaf deze positie, op dit moment, je het beste/soepel je reis kunt vervolgen naar je bestemming.

En ja.. als het echt chaos is op het spoor, dan is de beste raad wellicht om even naar Vredenburg te wandelen en daar een uurtje of twee naar muziek te luisteren, omdat er ‘ nu even helemaal geen treinen rijden’ en ‘je druk maken’ dan geen zin heeft. De ‘Burcht van Vrede’ ( loopafstand in je innerlijk wereld en altijd open), is altijd een voorstelling waar je gratis naar kunt  kijken.

Na een tijdje wandel je weer terug naar het knooppunt en kijkt of het akkevietje zich al heeft opgelost… of dat er nu werkbare alternatieve routes worden gesuggereerd via de zichtbare en akoestische signalen.
Wie de dynamiek een beetje doorheeft, ziet en begrijpt dat er meer aan dit alles ten grondslag ligt dan ‘ treinen’ en ‘passagiers’.

Er is een Grote Overkoepelende Dienstregeling.  (kort dat eens af……)
En.. die wordt uitgevoerd door…… Personeel.

Binnen de Grote Overkoepelde Dienstregeling, ( het ‘spoorboekje’) zijn nog veel meer dienstregelingen nodig.
Dienstroosters.

Er moet zich een bekwame machinist op de juiste tijd bij het juiste treinstel melden, anders gaat die trein echt helemaal nergens naartoe.

Als  de normale dienstregeling ‘ op zijn kont’ ligt, vanwege een akkevietje ergens in of vlakbij het knooppunt, dan komt er een tak van sport ‘online’ , waarbij ‘alles’ op de kop gaat.
Er moet ( en snel ook) een manier gevonden worden om de boel weer ‘volgens de Grote Overkoepelde Dienstregeling) te laten verlopen.
Defecte treinen moeten uitgenomen worden en vervangen door nieuwe.. en die staan.. ergens anders. Die moeten .. opgehaald worden door iemand.
Niet alleen het rooster wat de passagiers kennen en ‘willen’ , ligt ‘ overhoop’… het rooster van treinstellen en van personeel is ook ‘ in beweging’.
En ja, dan kan het voorkomen dat een machinist ‘effe’ een stukje een loc moet rijden op een traject wat helemaal niet in zijn dienstrooster stond op een tijdstip die niet in zijn dienstrooster stond, met een collega vlak naast hem, wat niet in het (solo-)dienstrooster stond… maar die collega moet even naar een ander treinstel toe gebracht worden en met de loc.
Er moeten wat wissels handmatig omgezet worden in een onconventionele setting die niet in het standaard rooster stond dat moest gebeuren op dat moment. Waarom?
Om een tijdelijke omleidingroute te creëren, waarlangs delen van de dienstregeling weer ‘ min of meer normaal’ hervat kunnen worden.. zodat de ‘congestie van passagiers’ snel minder wordt. 
Mensen en middelen zo min mogelijk ;vast’ komen te zitten.

Dat.. is een specialisatie.
De Grote Overkoepelde Databases ontwerpen, is al een hele kluif, maar dat kun je rustig aan je ‘tekentafel’ doen, terwijl de ‘oude’ G.O.D. nog gewoon werkt.
Maar bij kleinere en grotere calamiteiten (snel) tijdelijke oplossingen kunnen ontwerpen waarmee.. de G.O.D.  die iedereen kent en dagelijks gebruikt, weer zo snel mogelijk ‘werkt’… dat is nog weer andere koek!
Er is ook nog een tussenvorm.

Soms stapelen calamiteiten zich op ( botsingen, ontsporingen, uitval) , omdat er iets mis is met de capaciteiten van het sporennetwerk.
Zoals aan ieder netwerk…. er is op zijn minst regulier onderhoud aan nodig en niet alles kan ‘ in de stille uurtjes’.. zeker als er geen ‘stille uurtjes’ meer zijn.
Alle storingen worden gemonitord en als er een patroon uit opdoemt dat op bepaalde trajecten het te vaak ‘buiten het boekje’ van het ‘natuurlijke verloop’ en ‘ natuurlijke overmacht’ gaat, dan wordt bekeken hoe dat structureel opgelost kan worden.
En.. dat kan van alles zijn.. ‘meer treinstellen’ is echt niet altijd het antwoord!
Betere samenwerking tussen aanbieders, betere aansluitingen tussen services van separate netwerken, net wat meer tijd tussen de treinen plannen, zodat er minder botsingen komen, fly-overs bouwen, zodat 2 treinen, op twee kruisende trajecten, wel op exact hetzelfde moment op exact dezelfde plaats in verschillende richting kunnen rijden….

Ook dat wordt ‘gepland’.
Niet zomaar ‘ bedacht’ : ‘ Oh, dat zou nou eens leuk zijn om te doen’!
Maar in zijn complexiteit van een compleet dynamisch stelsel doorgerekend, op alle consequenties.. of het ‘past’.
En ook de realisatie daarvan wordt gepland op zo’n manier dat de ‘service’ van de hele renovatieoperatie nog altijd veilig is en de gebruikers er zo min mogelijk hinder van ondervinden.

Zo ‘min mogelijk’ …. geachte reizigers…..
is bij een grote operatie omdat de Grote Overkoepelde Dienstregeling,  zoals we hem met  elkaar hebben ingericht (structureel) niet goed meer werkt niet gelijk aan ‘geen’.

Dat is wellicht voor u een verbijsterd inzicht.

G.O.D. is in renovatie en ‘wij’ de Pro Deo Logistieke Dienst medewerkers ( Een soort Pro Rail,, maar dan anders) vragen daarvoor uw begrip en.. uw actieve medewerking.

Binnen de randvoorwaarde dat G.O.D. moet blijven zoals ‘U’ hem al jaren kent
en comfortabel en routineus gebruikt of in de kast heeft staan, ‘wel gemakkelijk te onthouden vindt’ en op de onderdelen die u persoonlijk bevallen ’ echt niks mis mee’  ,
komt er van de concrete uitvoering van het oplossen van de onderdelen die ook u helemaal niet bevallen, van die hele operatie dus, natuurlijk…. niks terecht.

En ja.. als iedereen, alle gebruikers, nu allemaal tegelijk eens drie volle dagen in de Burcht van Vrede naar innerlijke muziek en verbeelding ging zitten luisteren.. dan hadden we de ‘vierde dag’ het Paradijs op Aarde.
Een nieuwe, perfect werkende G.O.D., met alle fly-overs en wissels en de hele rataplan voor elkaar, omdat…..  er echt helemaal geen passagiers in de weg zouden lopen waar in de planning rekening mee gehouden moet worden. En ook geen treinstellen, geen machinisten, geen conducteuren en een een eindeloze stroom aan on the fly op te lossen calamiteiten.

Maar ja…  je innerlijke wereld drie dagen volledig stopzetten en dan weer tevoorschijn komen, is een legendarische prestatie waar nog lang over nagepraat wordt ( zo’n 2000 jaar).

Waar bevindt zich die Pro Deo Logistieke Dienst?

Nou, zoals het spoornetwerk ‘Ede’ kent, en plaats vlakbij  Utrecht, zo kent het innerlijke spoornetwerk ‘Eden’ , een vrij klein tussen de 2 grote knooppunten ‘Bijster’ en ‘Wonder’.

Op het kantoor ‘ de Hof van Eden’ werken de ‘traffic’ controllers, die allemaal ‘ onder Ede’ hun ambt hebben aanvaard:
“ Zo waarlijk helpe mij…. G.O.D. ……..” ( maar ‘dat beloof ik’ is ook OK) .

Want zonder begrip van de Grote Overkoepelde Dienstregeling(en), in al zijn energetisch dynamische aspecten, deelgebieden, kwaliteiten, geziene en ongeziene verbindingen, enzovoort, enzovoort… wordt het uitvoeren van dat werk…..  al helemaal niks natuurlijk.

Wat het leven van Pro Deo (renovatie en calamiteiten) Planners er al heel wat eenvoudiger op zou maken, is als iedereen die ooit in zijn leven is beëdigd bij het aanvaarden van zijn publieke ambt, of een Eed (bijvoorbeeld van Hippocrates) heeft afgelegd, zich zou realiseren dat hij/zij dan tot het G.O.D. professionele personeel behoord … en er goed aan doet te letten op concrete aanwijzingen die komen van die planningsafdelingen.

Daar doet iedereen uiteraard goed aan, ook passagiers…..
Maar ja…. van eigenwijze ‘machinisten’ die hun ‘eigen’ rondje om hun eigen kerk per se willen blijven rijden... hebben wel erg veel mensen ‘last’.
Op weinig gebruikte trajecten, kun je daar nog wel mee wegkomen... maar als jouw ‘kerk’ en dagelijks uit te voeren route midden door het kloppend hart van de samenleving gaat….?
Als je Bijster relatief vaak ziet ( en daarbij nogal eens vaak ‘afwijkingen’ met  ‘dodelijke afloop’ waarneemt ( op een ‘kwartiersdienstregeling’’ …..)?

Enfin….

Het is een mooie dag hier op het kantoor ‘Hof van Eden’, mijn Pro Deo dienst zit er alweer bijna op voor vandaag*.
Nog even de mail checken en dit posten.

(*Tenzij er een grote calamiteit is natuurlijk, om dat mee op te helpen lossen, ben ik oproepbaar.)
(** 4 mei, dodenherdenking in Nederland…’ een eerbetoon aan ‘ zij die … ach.. u weet wel’
Ik meen me te herinneren dat dan ook (vroeger) de hele treinenloop even 2 minuten werd stilgezet.. maar of dat (nog) zo is…?)