maandag 30 april 2018

uit de bezinkba(n)k van dit weekend

Dit weekend sprak ik een Nederlandse, voormalige bankmedewerkster.

Zij had bij die bank gewerkt, in de tijd dat er nog heel veel geldtransacties aan de balie plaatsvonden.
We hadden het even over het (personeels-) beleid van die bank.

Hoe groter de (mega miljoenen) winsten van die bank.. hoe groter de kans werd dat er ontslagen vielen!
In die jaren gingen er ondanks miljoenen jaarwinsten op (extra) geleverde bankdiensten, ieder jaar zo’n 2000 man/vrouw wegens ‘reorganisatie’  ‘uit’.
Dat is op zijn minst opvallend ‘beloningsbeleid’ voor je personeel te noemen.
Ook het omgan-met-de-klant-beleid, was hoogst opmerkelijk.

(Mijn ouders zaten bij die bank en ik kreeg met grote regelmaat als kind aan de keukentafel verslag van wat mijn moeder die dag nou weer te verduren had gehad om toegang tot haar eigen geld te kunnen krijgen.)

De aanpak van het klantcontact was zo ‘commercieel pro-actief’ en ‘persoonlijk gericht’ dat het nogal dicht tegen ‘ongewenste intimiteiten’ aan lag).

Uit de rest van de interacties van dit weekend, ( mijn 'bezinkbak') kwam een fraaie analogie tevoorschijn rond het thema van de oblique technique van deze week… de balans tussen willen enkunnen.

Hij is ontleent is aan de dagelijkse moderne praktijk van het bankwezen… het selluf-doen internetbankieren.
Neem een vrij gangbaar ‘persoonlijk banksysteem’ :

·         een betaalrekening ( of zelfs meerdere)
·         een spaarrekening ( of meerdere)
·         met de mogelijkheid tot uitbreiding: een beleggingsrekening

De betaalrekening levert ‘geen’ rendement.
De spaarrekening heeft een gering, maar bekend rendement ( wat wel regelmatig aangepast wordt), waarbij het risico om je inleg te verliezen die ( bij een gezonde bank)  ‘nihil’ is.
De beleggingsrekening levert een volstrekt onbekend rendement en er is het risico om zelfs fors ‘terug te boeren’ op je inleg.

Doorgaans wordt aanbevolen om niet te gaan beleggen met geld wat je voor je routinematige ‘ vaste lasten’ nodig hebt en om een buffertje (appeltje voor de dorst)  op een spaarrekening apart te houden om zelf eenvoudig financiële tegenwind mee op te kunnen vangen.
Je kan ‘automatisch sparen of beleggen’ ( iedere maand gaat er vanzelf wat van je inkomsten naar die andersoortige rekeningen) of handmatig af en toe wat van de betaalrekening naar een ander deel van je banksysteem overmaken.
Vervolgens, kun je dan, als je het wilt aanspreken, waar dan ook voor, weer handmatig een terugboeking doen, zodat je het geld beschikbaar hebt.
Over het algemeen moet ‘uitgeven’  van de regels van het banksysteem, via  de betaalrekening lopen.

Ter info.. voor wie het niet weet.. dat geld ‘staat’ natuurlijk niet ‘op jouw rekening’ te ‘staan’ wachten op jouw bevallige verschijning!!!

Onder de motorkap van het bankwezen, rouleert een erg groot percentage van al het ingelegde geld, zodat … de gemeenschapsontwikkeling erover kan beschikken, waar het op dat moment nodig is, om investeringen te kunnen doen.
De bank neemt daar (al dan niet wijze) beslissingen over, waar dat geld op dat moment tot nut van het algemene gemaakt kan worden en onder welke ‘ condities’.
Of het ‘grootste nut’ voor de ontwikkelingen gemeenschap dan in wapen- en giffabrieken gevonden wordt of in duurzame landbouwontwikelingen…. tja… dat is dan aan de beslissers in die gemeenschap.
Maar dat is dan weer een ander boeiend onderwerp…

Mooi, dat ter introductie/herinnering.
Nu naar de balansen van de rekeningen in je  innerlijke metafysische waardensystemen als mens: willen en kunnen.

En dat dit mechanisme echt zo werkt, werd prachtig dit weekend een paar keer geïllustreerd door een 11 jarige jonge ‘investeerder in zijn eigen toekomst en die van de gemeenschap’.
Hij ‘wilde’ verschillende dingen (echt!) niet op het moment dat het aangeboden werd.
Maar toen bleek dat hij aan een crowd-funding actie mee kon doen, schraapte hij heel vlug wat talenten uit zijn ‘kunnen’ bij elkaar en bleek het…. reuze interessant en…. meteen toepasbaar.

Gedachtenexperiment:
Zie ‘willen’ eens als je metafysische betaalrekening.

Je wil (uiteraard) een heleboel.
Vaste lasten en langlopend contracten (automatisch)

Veel van wat je ‘wil’ wordt automatisch ‘afgeboekt’.
( de woonlasten van je lijf: ademhaling, ‘gas en licht’, afvalverwerking)
Je vaste persoonlijke voorkeurs-routines, zijn de energie-investeringen die op bepaalde tijden verricht zonder de  ‘besteding’  bewust te doen. 

Vrije bestedingsruimte
Dan is er (meestal) nog wel ruimte voor ‘energetisch zak-‘geld’’…. de vrije bestedingsruimte op de betaalrekening van je ‘willen’.

‘positief’ staan
Als je ervan houdt om ‘meteen’ te kunnen doen wat je ‘wilt’, is het handig om te weten dat er voldoende ‘saldo’ in de vrije ruimte in die wils-kant van je waardensysteem zit, zodat je er ook meteen bij kunt.

Soms moet je dan eerst even het saldo raadplegen, voordat je de beslissing kunt nemen of je op een aanbod in zal gaan, met een eigen energie-investering ( jouw tijd/aandacht eraan ‘spendeert’).
Vooral als je niet houdt van het signaal ‘uw energetisch dynamisch saldo, inclusief extra bestedingsruimte, is nu ….. “totaal uitgeput”

Soms is er even geen  ‘vrij te besteden’ ruimte.
Volwassen is het (van de samenleving) toegestaan om vrij ver en vrij lang in de ‘min’ te staan…energie in iets te investeren waarvoor de wil ontoereikend is…..energetisch dynamisch  ‘negatief’ te staan.

Is het je wel eens opgevallen dat kinderen maar heel kort en relatief maar een heel klein beetje energetisch dynamisch in de min kunnen staan?
Kindertransacties worden ‘beschermd’ door de Universele Metafysische Bank van het Leven.

Maar er is meer in het Universele menselijke waardensysteem dan de buitengewoon boeiende kant van ‘willen’ alleen en de rol van de ‘vrije wil’ daarin.

Je bent op deze aardbol gekomen met tenminste 1 spaarrekening.. het ‘kunnen’.

Daarop hebben je metafysische ouders  al bij de conceptie een flinke duit in het zakje gedaan en daarop staan je ‘talenten’ ( oude muntsoort) op een of meerdere bijpassende ‘rekeningen’.

Over sommige van die tegoeden op je junior-spaarrekeningen kun je al jong beschikken.
Maar de ‘rijkdom’ op andere spaarrekeningen ontdek je pas dat ze bestaan als je op een bepaalde  leeftijd gekomen bent.

Die talententegoeden hebben wel op de achtergrond steeds ‘interest’ verzameld ( onbewust je interesse gehad, die langzamerhand in waarde voor je is toegenomen).
Maar pas tegen de tijd dat je ‘oud’ genoeg, ‘bewust genoeg’ bent, kun jij er ook zelf, langs de weg van de ‘ vrije wil’  daadwerkelijk over beschikken.
(Niets staat je in de weg om er dan ook zelf ‘automaten’ mee te doen, als je dat prettig vindt)

Wat wel handig is, is dat je vroegtijdig leert hoe je talentenrekening kunt raadplegen en  daadwerkelijk kunt aanspreken… .
Hoe je de benodigde tijd en energie (gevat in een portie uit -interest-opgebouwd  ‘weten’)  kunt ‘overhevelen’ van  ‘kunnen’, naar ‘willen’ ( en dan naar ‘spenderen’ = echt doen)
(Via het zelf invullen van een oprechte, authentieke intentieverklaring, in je MIND.)
Alle ‘spenderingen’ verlopen…… via jouw eigen ‘vrije wil’!

Maar ja…. ‘effe wachten’….. en je talenten (nog) ongebruikt laten staan.. dat kán en mág natuurlijk ook.

Op de achtergrond van dit ‘Universele banksysteem’ staan je talenten ook niet te ‘wachten’ op jouw individuele bevallige verschijning! Bankmedewerkers van het Universum benutten jouw talenten voor de samenleving in lijn met de overeengekomen samenlevingspolicy, zelfs als jij daar bewust geen weet van hebt of er er zo je vraagtekens bij zet.

Dit is de verbeelding van  energetisch dynamisch menselijk interactieverkeer in het ultrakort….
(Echt waar…!!)

Nu dan nog een paar praktische energetisch dynamische zelf-bankiers tips.

Tip 1:
Een hele handige manier om ‘meer energetisch dynamisch’ te besteden te hebben, is alle ‘automaten’ eens onder de loep nemen en diegene (actief met een intentieverklaring) stop te zetten, waarvan je al lang vergeten was dat je ze ooit bent aangegaan, maar waar je niks nuttigs (meer) mee doet.
Je zal er versteld van staan hoeveel automatische abonnementen je in je innerlijke wereld hebt lopen, die  je bakken energie kosten, terwijl je met de informatie of services niks (meer) doet!
De ‘oppasservice van je ouders’ of ‘leraren’ die je volautomatisch (luid) waarschuwt  (en volautomatisch op de ‘rem’ trapt!!) als je iets aandacht geeft wat buiten hun regelgeving en hun ‘boekje’ gaat , is.. tegen de tijd dat je zelfstandig woont, een fraai voorbeeld van een metafysische informatieservice die je echt beter kunt opzeggen.
Het is veel ‘goedkoper’ en wederzijds bevredigender om hun advies-op-maat te vragen en ‘per stuk’ handmatig ‘ af te rekenen. En ‘ze’ zeker geen controle over je remsystemen meer te geven, tegen de tijd dat je vrij zeker weet dat je niet meer in zeven sloten tegelijk loopt.

Tip 2:
Check (dus) niet alleen de huidige stand van je meteen beschikbare  ‘willen’ in je waardensysteem
 (‘ wah kóst dah allemaal wel nieh….enne.. dah hebbik dus nieh… dus dah willik nieh’),
om je bestedingen en investeringsbeleid van wat dan ook op te baseren, maar ook  (juist) de inhoud van je’kunnen’!
Het grote mirakel van dat je eigenlijk altijd meer kunt dan je dacht te kunnen
Het aardige van de geboorten-talentenspaarrekening is dat het gevoed wordt vanuit een trust-fund, waar jij,  ( en ieder ander lid van de homo sapiens familie) helemaal niets voor hoeft te doen!

De god-gegeven-basisinleg.. ( je ‘aanleg’, het menselijke ‘basiskapitaal’ )  wordt door metafysische ‘flow’ specialisten ‘belegd’ en je kunt aan dat ‘stuwmeer’ tijdens je fysiek leven nooit aankomen.
Goed nieuws…. dat raakt (dus) nooit op!

Maar, uit dat trust-fund, krijg je wel regulier ‘interest’ op je talentenrekening gestort!
Je kan dus risicoloos die interest besteden!
Je ‘kunnen’ is nooit permanent ‘op’!

Volg (dus) gewoon eens wat vaker je interesse!

Want zodra er interesse ‘gewekt’ is, op een van je talentenrekeningen waar je je ook, al is het maar half, bewust van bent, dan kun je er dus bij om in je eigen ontwikkeling ( en dat van je gemeenschap) te investeren.

Dat zijn hoogrendements-investeringen waar je hele speciale energetisch dynamische  ‘bonuspunten’ van krijgt, via een soort metafysisch airmiles systeem: ‘ pure levensvreugde’ Waar voor ieder bewustzijnsniveau ‘ wat wils’ te vinden is om zelf van te genieten of.. weg te geven als cadeau.

Tip 3:
Kies eens wat vaker voor crowd-funding

En ja.. voor die samenlevingsontwikkeling is nogal eens crowd-funding nodig…..
Iemand zet zijn eigen talenten uit het organisatie-talenten-fonds in, de ander uit zijn eigen  uitvoering-talentenfonds… en zo investeer je samen in iets moois, wat ieder voor zich niet alleen had kunnen realiseren.
( Want, niet iedereen heeft dezelfde tegoeden of hetzelfde talentenpakket.)

Tip 4:
Overweeg ook eens wat ‘carrière’ te maken in het metafysische sapiens-imperium.. hogerop te komen …. in bewustzijn)
De sapiens-familie (waar je toe behoort, als lid van de homo sapiens familie) is ‘zo groot en invloedrijk’ geworden op deze planeet door het toepassen/investeren van het familiekapitaal  in familiebedrijvigheid (= sociaal verband)… het ‘weten’ dus.
(Sapiens, betekent…weten)
De metafysische trust-fund beheerders houden actief een oogje op hoe het familiekapitaal door de familieleden beheerd en besteedt wordt!
En steunen de actieve familieleden die (steeds bewuster) de ‘interest’ op hun talentenrekening inzetten voor duurzame, maatschappelijk verantwoorde (nieuwe) ondernemingen.
Mensen voor wie de ‘sport’ op de maatschappelijk ladder, gemeten in de hoogte van individueel geldelijk ‘gewin’  of ‘ status’ niet per se de meest aantrekkelijk sport is is om (alleen, of in teamverband) te beoefenen, maar die zelf en als samenleving hogerop op de sporten van bewustzijn willen komen en beried zijn daar (veel) voor te doen ( en te laten).
Omdat dat het doel is waar het hart ligt van de oprichters van het sapiens-trust-fund, stelt het  aan gemotiveerde toptalenten die (daadwerkelijk, blijkend uit hun werkelijke energiebestedingen)  ‘hogerop’ willen komen in de bewustzijnvergroting van zichzelf en van de familie, extra faciliteiten beschikbaar, altijd passend bij het profiel van hun talentenportefeuille, passend bij hun niveau. Interesante traineeships, managen van complexe projecten…..

Tip 5:
Last but surely not least: Spreek je menselijke waarden-bewustzijn aan.
Zelfs als je helemaal niks met ‘bewustzijn’ hebt en alleen maar zo goed mogelijk de eindstreep van dit leven wil halen, zonder al te veel sociaal-mentale-emotionele wonden en gezondheids kleerscheuren erin op te lopen.

Houd ( in godsnaam) op ‘het leven’ te zien als alleen maar te beschouwen en beoordelen via wat er op het deelaspect van de monetaire betaalrekening gebeurt.

De dag dat je tenminste stopt met het uitdrukken van alles wat je ziet in kosten (in geld), is de dag waarop je jezelf (en alle anderen in je omgeving) echt een enorm grote dienst bewijst om dit leven een heel stuk aangenamer voor alle betrokkenen  te laten verlopen.

Een veel, maar dan ook veels te strak afgesteld kosten-en schaarstebewustzijn is DE meest giftige stof die er in de menselijk interactie dynamiek te vinden is. Letterlijk  ‘dodelijk’!
Je vergiftigd jezelf ermee,  je verziekt er de sfeer mee, de leefbaarheid op de planeet, je eigen levensgeluk en ‘(mede-) menselijkheid’  verschrompelt waar je bijstaat.

Dat je daarvoor op dit moment geen batig saldo hebt op je ‘vrije wil’ zegt (dus, is de strekking van dit stukje)  echt.. helemaal NIETS ……(niets nuttigs in ieder geval, welke maatstaven van ‘waarde’ je daar dan ook op loslaat).

Dan nog twee losse flodders uit mijn bespiegelingspraktijk op hoe er met de metafyische kanten van het mens zijn nogal eens wordt omgegaan, met weinig bevredigende resultaten:

  1. Je talentenrekening volstrekt ongebruikt laten, daar wordt je.. een heel erg ongelukkig mens van.
  2. De  ‘verkrijgkracht’ van de vrije wil (alleen!) wordt (zelfs in de zogenaamde  ‘spirituele kringen’!): echt hogelijk overschat! ( ….. of volstrekt contra-productief begrepen)


Dat ik ‘gelijk’ heb hierin, en ‘ diepgaand verstand van dergelijke energetisch dynamische zaken’ kun je, inderdaad…. aan het huidige saldo op mijn fysieke bankrekening niet zien, noch aan het fysieke voertuig wat ik bezit om me mee te verplaatsen.
Maar je zou de uitdraai van de transacties op mijn metafysische airmiles-omzet-account eens moeten zien!

Informatie die trouwens publiekelijk beschikbaar is!
Vraag gewoon om heldere inzage/ inzicht in mijn metafysische kredietwaardige status.
Als fondsbeheerder van een interessante Universele Bankdienst, is dat publiekelijk beschikbare informatie voor iedereen!

Ik ben ‘ accountmanager’ op de afdeling crowd-funding voor de ondersteuning van de ontwikkeling van super (eigen wijze) top-talenten in de samenleving. Ik breng concrete voorstellen aan op hun bewustzijnsniveaus, passend bij de actuele inhoud hun specifieke talentenportefeuilles en bestedingsruimteprofielen op hun ‘willen’.

O ja… de informatie staat wel geschreven in een taal die je leert 'spreken en verstaan' op een bepaald niveau in je bewustzijnontwikkeling, trouwens…. in ‘ spirit’ …..een woordloze resonantietaal …

(-:





zaterdag 28 april 2018

snoepje van een oblique technique bij de Action

De staat van bereidheid

De oblique technique van deze week is een ‘snoepje’, maar wel een waar je wat langer op moet sabbelen om de (ontwikkel-)waarde ervan echt te proeven!

Het is ook een energetisch dynamisch erg veelzijdig snoepje: multidimensionaal, multi-action en ‘cyclisch’.

Gisteren ging ik samen met vriendin S. op shopping-expeditie, hier in Noord-Frankrijk.
Nadat we de basis-boodschappen hadden gedaan bij een van onze van origine Duitse super (markt-) vrienden, gingen we (voornamelijk) wat lekkers te snoepen halen, bij onze van origine Nederlandse  super-vriendin … Action.

Er waren meer mensen op dat idee gekomen.
Zoveel zelfs, dat er twee kassa’s opengesteld waren.
Uiteraard kozen we voor de kortste rij.

Er komt een dag, neem ik me al mijn hele winkelende leven voor, dat ik standaard de langste rij kies die ik vinden kan…
Want de verwachting dat de kortste rij ook de snelste weg naar de uitgang is, wordt echt zo zelden waargemaakt, dat er vast een of andere gouden Universele regel aan het patroon ten grondslag moet liggen.
Een regel die (kennelijk) vrij hardnekkig maar niet tot mij wil doordringen.

Nogal eens kom ik uit op de invalshoek:
Winkels zijn een compleet te vermijden uitvinding.
Maar tegen de tijd dat er toch voorraden aangevuld moeten worden, probeer ik me aan de regel te houden:
” Ga nooit winkelen als het zo druk is dat er redelijkerwijs wel meer dan een kassa open moet.”

(Voordeel van die regel volgen is, dat ik vanzelf in de langste rij terecht komt ;-) )

Die regel had ik zelf geschonden door voor te stellen om na 2 uur te gaan.
(Basisfout, tussen 12.30 en 14.00 is, in Frankrijk in ieder geval, het juiste tijdvak…..maar het levert wel een mooi blogstukje en een ‘snoepje’ van een verse oblqiue technique uit de live-stream op).

Toen mijn vriendin gevraagd werd om 14 Euro af te rekenen, ontstond er consternatie.
Ik had dat eerst niet zo door; ik ben meestal nogal ‘zoned-out’ in een rij bij de kassa, tot het punt dat ik zelf aan de beurt ben.
(‘rustig blijven wachten totdat ik ‘aan de beurt ben’ ’ is nogal  ‘niet mijn ding’.
Dus mijn lijf staat wel relatief stationair te draaien, maar mijn geest is ‘buiten’ aan het spelen en komt pas terug als er geestelijke ‘actie’ nodig  is.)

Ik had dus niet gevolgd wat er aan de hand was.
Ik zag alleen de lichaamstaal.
Een duidelijk weigerachtige caissière die haar schouders optrok in een ‘ ik kan het ook niet helpen gebaar’ en mijn vriendin die haar portemonnee open hield, waar een briefje van 50 in te zien was en met mij oogcontact maakte waar een soort ‘ kun jij me hieruit helpen’ uit  sprak.

Mijn interpretatie van de woordloze communicatie was op dat moment…. :
”Oh, de caissière weet waarschijnlijk dat ze niet de middelen in haar kassala heeft om terug te geven van 50 Euro en mijn vriendin heeft niet kleiner.”

Dus ik keek, (heel behulpzaam, ha, ha) in mijn portemonnee, telde op wat ik zelf af zou moeten rekenen en wuifde vervolgens vrolijk met een 20 Euro biljet die ik wel kon inzetten om de boel soepel te laten verlopen.

Drie mensen gaven me het non-verbale signaal dat ik ‘even boven mijn hoofd moest kijken’.
Ik deed dat en zag een prachtige driehoekige vreemd geslepen  spiegel hangen, waar ik …. niks in zag.

In de woordenstroom die volgde kwam het woord ‘ carte bancaire’ nogal veel voor.

Was ik in staat om met een carte bancaire te betalen?
Zuiver theoretisch, zou ik dat op dat moment geweest kunnen zijn.
Met de staat van mijn ‘kunnen’ was, vermoedelijk weinig mis.
Maar praktisch gezien was mijn bereidheid om dat te doen ‘ nihil’, om een zo’n veelheid aan merendeel onbewuste redenen… dat de theoretisch mogelijkheid wel heel ver naar de achtergrond van mijn bewustzijn was verdwenen.
Het saldo op mijn  ‘willen’- rekening, wist ik,  was duidelijk ontoereikend.

(Waar geen wil is, is geen weg.. nou ja.. moet een andere weg gevolgd worden….)

En dus werden we beiden de ‘risee’ van de twee lange rijen.

Want zij moest oversteken ( en mocht opeens ‘voor’ een heleboel mensen) en ik moest mijn spulletjes weer van de band halen en achter 5 of 6 mensen met goed volle mandjes en wagentjes ( inclusief een veel te levendig kind naar de zin van de moeder)  aansluiten.

Pas toen ik in die positie, weer een stuk verder naar achteren in de winkel,  stond en het geheel eens goed bekeek,  (ik had er immers weer zeeën van tijd voor) ontdekte ik het (nogal grote) bord boven die eerst bezochte kassa: alleen voor betalen met bankpassen.
(O.....dat was wat er 'boven mijn hoofd hing'!)

Tegen de tijd dat ik aan de beurt was en geld en een bonnetje terug zou moeten krijgen, deed de kassa ‘moeilijk’. De caissière begon verwoed op allerlei knoppen te drukken, maar.. geen sjoege.
Toch was ze inventiever dan op grond van haar Franse caissière zijn, kon worden vermoed, want… ze ging vrijr ustig lezen wat de computer aangaf.

Kennelijk had ze per ongeluk op ‘ btw-bon’ gedrukt en de machine wachtte nu (onwillig het gevraagde ‘gewoon’ te leveren) op input van een specifieke soort, namelijk.. de naam van de klant.

Daar gebeurde iets grappigs. Zij legde dat alles aan mij uit, maar koos ervoor mij niet lastig te vallen met me mijn naam te vragen. Ze gaf aan dat ze zomaar iets zou invullen en ik daar verder geen acht op moest slaan.
Ik grapte dat ze als naam wel ‘Diable’ in kon vullen, maar ze trok haar eigen goddelijke plan.
Vervolgens, besloot ze, toen het ticket eruit kwam, dat ze eerst flink moest doorkrassen wat ze als naam had ingevuld, nogmaals herhalend dat ik er geen acht op moest slaan en dat de bon niet helemaal was zoals het hoorde.

He… zat ik daarmee?

Toen mijn vriendin en ik op sonore bromtoon ( ‘eindelijk buiten’) de gang van zaken later doornamen, zei ze dat zij wel ‘ carte bancaire’ op het bord had zien staan, maar niet het ‘uniquement’ wat eraan vooraf was gegaan.
Zij had dus gedacht…. O….kennelijk doet de andere kassa geen bankpassen.

(Ja, wij zijn beiden zo oud dat we de dagen goed kennen dat nog niet iedere kassa in iedere winkel die faciliteit had..en in Frankrijk zijn bankkaartloze kassa’s nog altijd wel te vinden).

We waren het er wel over eens dat het ‘toch belachelijk is’ dat je in een gewone retail-zaak niet ‘gewoon’ met contact geld kunt betalen ( aan iedere door levend personeel bediende kassa).

De shopping expeditie voerde ons nog verder. Daarbij kwamen we in contact met nog 2 of 3 vertegenwoordigers van het beroep van ‘caissière’.

Ik heb in de jaren 90 het vak zelf een half jaar 32 uur per week uitgeoefend ( in een tuincentrum) en me toen voorgenomen om altijd (oog-) contact te maken met een caissière.

Hoewel ik altijd een poging doe er een van-levend-mens-tot-levend-mens contact van te maken, met een (glim)lach en een kort vriendelijk praatje, is het nog niet zo eenvoudig.
Want als er een ‘uitgebluste’ mensencategorie bestaat, dan scoort  ‘de caissière die er al een paar uur dienst op heeft zitten en nog een paar uur ‘moet’’… wel heel erg hoog.
Ze zitten vaak met compleet nietsziende ogen, hun monotone, geestdodende ‘ding’ te doen.
Dat is, door alle betrokken partijen, gereduceerd tot ‘ spullen scannen en dan geldhandelingen verrichten’.
De klant vindt de kassa een ‘vreselijke horde’ om te nemen en trekt er een navenant gezicht bij. 
Je kunt dan  wel de spullen die je nodig hebt meenemen, maar dat betaalpunt,? Auw! Dat doet pijn! (in de portemonnee, het regerend waardensysteem….)

Weinig ‘veroordeelden’ glimlachen naar hun beul en maken nog even een geïnteresseerd praatje over de werkzaamheden, of wat er ook maar aan ‘grappigs’ voorvalt bij de transactie.

Maar hoe ‘fijn’ is het om een lopende-band-beul te zijn, die stukjes ‘afhakt’ van iedere persoon die bij zijn schavotje komt? Circa iedere 10 minuten weer een nieuwe persoon voor je neus die echt helemaal niet blij wordt van jouw werk, jouw bijdrage aan deze wereld?

Caissières….. ze  zijn (ternauwernood,vaak) in staat om kassa te draaien….. maar van harte bereid……???
O ja…. voor ‘het geld’…. zitten ze daar, in alle opzichten die je maar bedenken kunt.

‘Verse caissières’ herken je trouwens uit duizenden.
Ze lachen nog, gemeend. Hebben nog een twinkel in de ogen.
Vinden dat ze boffen met een leuke baan waarmee ze ‘met mensen werken’.
Caissières zijn net kropsla….. ze blijven ook niet zo heel erg lang vers, wanneer ze van hun worteltjes gesneden zijn.

Mensen staan vaak in hele lange rijen voor een superverse caissière ;-)

Ik blijf in winkels, als klant, zeker supergrote winkels ook niet zo heel erg lang ‘vers’.

Ik heb wel iets met  mensen ( je weet wel: die met vlees gevulde tweebenige gevallen van zo’n 37 graden celcius , waar ook een geest  speels  actief in is, die het geheel kruiding, geur, textuur en smaak geeft)….
en met  ‘proeven’ toegepast op de kwaliteit van de soort  in samenlevingsverband( ha, ha)

Maar ik zie vooral mensachtige (vrij lege) omhulsels  in die winkels (wandelende buffetten) rondschuiven, zowel aan de klantenkant als aan de personeelskant,  met weinig ‘ geestigs’ die er vooral heel erg ‘overgaar’ uitzien.

Ik weet… wie energetisch dynamisch ‘gaar’ is ( en dat was ik zeker wel na deze shopping-expeditie), heeft ‘quasiment’ nul bereidheid meer in kas. Weinig ‘bandbreedte’ over om heel verschillende dingen te accepteren, nieuwe, andere interacties aan te gaan en iets van (menselijke, bezielde) waarde terug te geven

En hoe ‘gaarder’ je bent, hoe meer signaalbordjes er verschijnen:
 ‘niet dit, niet dit, niet zus en niet zo.. niet ik, niet hier en niet nu’.

Vrij vertaald:
 “Alleen maar dingen waarbij ik niks terug hoef te geven, please !”
Want al was ik er (eventueel best wel) toe bereid, ik ben er niet op toegerust, niet toe in staat.
Hoe ‘natuurlijk’ het ook in theorie is dat ik wel kan aannemen wat jij me geeft en ik je van mijn middelen weer iets terug kan geven..
Hier is het nu  ‘ gooi maar in mijn pet’ only.. !
Ga met ‘ingewikkelde ‘especes’  waarbij ik moet opletten wat jij eigenlijk geeft en dan moet nagaan wat ik in mijn eigen waardensysteem heb en daar iets passend bij de transactie van terugeven’ in godsnaam in een andere rij staan.

Hmmm… tja…

Daar lopen we dan als menselijk soort.

We bulken werkelijk van de energetisch dynamische  ‘contanten’  op zak!!!
((menselijke) Talenten, genoemd… ook de naam van een vroegere geldeenheid trouwens) .
Maar de  waardensystemen die in de maatschappij  ‘open’ zijn om daar iets bijpassends mee te kunnen, zijn...... met een lantaarntje te zoeken!
En bij alle andere wordt je, zelfs al heb je 1 miljoen aan talenten op zak, (de universele energetisch dynamische ‘ liquid currency’)….gewoon weggestuurd?

We leven in een staat van bereidheid?!

Goh.. da’s nou nog eens een fraai multi-interpretabel begrip!

  • Bereid zijn’ en ‘ in staat zijn’… als  de magische super-combinatie van van-harte-willen en van-harte-kunnen.
  • Of zo 'gaar' (bereid vleesgerecht) zijn, dat er noch van willen noch van kunnen meer enige sprake is?


En dat dan…..
  • Individueel
    ( zelf in staat zijn tot iets concreet aanpakken, of in een sociaal-mentaal-emotionele staat zijn)…
  • Collectief
    (de staat, als in staatkundig: de organisatie van een politiek-economische eenheid van samenleven van individuen)



En waartoe ben jij dan, (daadwerkelijk dus he = action) in staat….. en.. bereid?

vrijdag 27 april 2018

radio's en t.v.'s op de vrijmarkt

Vandaag koningsdag in Nederland.
Op de vrijmarkt van het leven, heb ik vanmorgen een prachtig samenspelinstrument op een virtueel kleedje in Nederland uitgespreid.

"Nieuw, door een specialist op maat gemaakt, nog niet eerder gebruikt."

Ik ben benieuwd of het een 'coup de coeur' is voor de getalenteerde spelers die er hun oog op laten vallen.

Voor dit kleedje rolde er ook nog iets uit mijn bovenkamer.
Het was een 'riedeltje' wat ik uit het prachtige samenspelinstrument kon toveren, 
(mijn aller-allermooiste 'versie' tot nu toe, met een superhoge resolutie),
kort voor het helemaal verpakt kon worden, voor de vrijmarkt. 

Veel mensen hebben wel van radiotherapie gehoord.
Dat is geen therapie waarbij je veel naar de radio moet luisteren.
Er word met radiogolven gewerkt die je met je oren niet  kunt horen
Die dringen diep in de vezels van je lichaam door, in clusters van cellen..
Ze worden geconcentreerd gericht op een hele specifieke plek, waar iets niet ‘volgens gezond plan’ aan de hand is, wat het gezond functioneren van het geheel belemmert.


Televisietherapie is een stuk minder bekend.
Dat is geen therapie waarbij je veel naar de televisie moet kijken.
Er wordt gewerkt met golven in het lichtspectrum die je met je ogen niet kunt zien.
Die 'heldere lichten' dringen diep in de vezels van je wezen, in je weten door, in clusters van ervaringen.
Ze worden geconcentreerd gericht op een hele specifieke plek, waar iets niet ‘volgens gezond plan’ groeit wat het gezond functioneren van het geheel belemmert.
Ik bouw nieuwe ver-zies* (van gezondheid & welzijn bevorderend samenspel ) ..
zeer (levens-) energiezuining, 
op maat van de leef/werkomgeving,
met (highly dynamic) breedbeeld, 
4D/5D (...)
met erg veel dieptewerking dus

(tele= ver, visie= zien)

dinsdag 24 april 2018

De Waarde van De Goede Verwijzing

(geïnspireerd door Sjamaan De Buffel)

Vandaag kreeg ik van Sjamaan De Buffel inspiratie voor een blogpost.

Ook op typische eenpersoonsposten, ( een tribe heeft doorgaans maar éen ervaren sjamaan) is het kunnen raadplegen van een zeer ervaren directe collega bij sommige zaken wel zeer gewenst.

Voordeel van het sjamanen-vak  is….. de intercollegiale ondersteuning hoeft niet via de fysieke wereld te verlopen.

---

Ik ben momenteel met een erg grote ‘casus’ bezig voor de hele stam ‘ moderne samenleving anno nu’.  Het onderwerp is van levensbelang voor de stam.

Mijn taak in dezen, is een volstrekt  traditionele sjamanentaak…… “vertellen waar de buffels lopen”.
Zodat de bekwame krijgers van de stam, de goede kant op lopen en kijken.

En geen onnodige tijd en energie verspillen op een plek waar de buffels, de hofleveranciers van de basisvoorzieningen  die de stam werkelijk op korte termijn nodig heeft om te overleven, momenteel niet zijn en ook niet op korte termijn gaan langskomen.

Dat de sjamaan erg goed kan aanwijzen waar de buffels zich bevinden, is voor de hele stam van groot belang. En reken maar dat de sjamaan zich ten volle van deze (enorme) verantwoordelijkheid  bewust is!
De ervaren krijgers weten inderdaad best wel waar ze de vorige keren de zoal de buffels tegenkwamen en zo vlees en huiden konden verkrijgen, met hun zeer door de stam gewaardeerde fysieke vaardigheden.

Maar ja…. het blijft wilde natuur
Wanneer de buffels om welke reden dan ook hun paden in de praktijk drastisch hebben moeten verleggen... dan zijn er nog wel voldoende buffels… maar niet meer waar de ze voorheen te vinden waren!

Sterker nog.. als ze in een behoorlijk ander gebied te vinden zijn tegenwoordig en zich wat anders gedragen als kudde, dan kónden de oude vertrouwde jacht-methoden ook wel eens niet meer zo effectief werken.
Dus zelfs als de krijgers dan wel de buffels vlak voor hun ogen hebben rondlopen, is de toegang tot het vlees en de huiden ervan, nog niet gegarandeerd met de hen bekende werkmethoden en gereedschappen.
Op een vlakke open vlakte, zul je andere jacht- en samenwerkingstechnieken erop na moeten houden om effectief te zijn, dan  wanneer het bergachtig is en er overal bomen, struiken, rivierenrotsblokken zijn.

Dus, de sjamaan moet niet alleen weten waar de buffels momenteel (echt) te vinden zijn, maar ook weten wat de huidige aanpak van de krijgers is en zinvolle ‘tools’ en/of  aanpassingen van de werkwijze aan te reiken, om die gewenste buffels, op ander terrein te kunnen vangen, voor het welzijn van de hele tribe.

Dat ( die analyse doen en uitwerken) is… (dus) specialistisch werk.
De opleiding van een sjamaan duurt….. decennia!

Een krijger zijn, is ook specialistisch werk.. en zo zijn er nog wel wat specialismen in een tribe aan te wijzen.
Bij vrij veel specialismen ligt de nadruk op de ‘fysieke’ component ( en de korte termijn).
Dat is anders bij een sjamaan. De sjamaan werkt vooral met de onzichtbare wereld, de meta-fyische wereld van de energetisch dynamische relaties tussen ‘verschijnselen’ en verliest daarbij nooit het lange termijn belang van het ‘al’ uit het oog.

Het is de taak en verantwoordelijkheid van de ‘elders’ in een tribe, de meest ervaren stamoudsten die de hoofdbeslissingen van een stam nemen, om vrij ver over de horizon van ‘dit ene leven hier en nu’ heen te kunnen kijken en voor toekomstige generaties al ‘gunstig’ voor te kunnen sorteren.
Dat is dus wat anders dan ‘ voor de komende vier of tien  jaar regeren en je eigen (partij-) doelen realiseren, die jij lange termijn noemt…. maar op een mensenleven al ‘kort’ zijn, laat staan op ‘ het leven’…..

Boeiende uitdaging voor mij in dit tijdsgewricht is, dat het vak van sjamaan in de moderne tribe geen erkent beroep/roeping meer is, maar zelfs nogal eens wordt gezien als een eenvoudig af te stoten onzin-tak van de moderne stamverbanden, die je maar beter kunt afsnoeien.

Gisteren was van dat ‘geluid’ een prachtig voorbeeld van op de Nederlandse radio, op het journaal.
Er was een politicus ( Vera Bergkamp, D66) die het lek boven denkt te hebben (samen met Per Saldo en Zilveren Kruis) in de gezondheidszorg.
‘Laten we alle informatie-enadviesvoorzieningen wegsnoeien uit het PGB-bos”.
Het geld wat in de Persoons Gebonden Budgetten Fondsen wordt gestopt, moet toch immers volledig  ten goede komen aan het  leveren van zorg?!

Het klinkt als een ‘common sense-goed idee’.
Zorg is zorg is zorg is zorg.. nietwaar?
Dat is: ramen lappen, konten wassen, taxiritjes van en naar speciale scholen…. noem de hele fysieke mensen en materiaal verplaatsende rambam maar op.
En ja…. ‘even een praatje’ bij de gratie Gods, zorgen voor het voorzien in wat sociale behoeften, is afhankelijk van hoe de politiek wind waait ook nog zorg en kan (soms wel en soms niet) tegen betaling verstrekt worden….

Degelijke terzakekundige Informatievoorziening… waar is  de zorg die werkelijk nodig is  (passend) werkelijk voorhanden en hoe kunnen zorgverleners hun werkzaamheden beter passend op elkaar afstemmen, (als ze van elkaar weten wie wat waar en wanneer doet).. dat is natuurlijk ook  volstrekt overbodig en daar moet zeker geen geld (of waardering in welke vorm dan ook)  naartoe!
(Ik hoop dat de verontwaardiging duidelijk doorklinkt in deze alinea, met cynische conclusie.. waarvan duidelijk moge zijn dat ik dat niet zo zie.)

Het meest treffende (schokkende) voorbeeld van het doorvoeren van dit soort ‘politiek’ kwam ik tegen in informatie over het leven van Alan Turing.

In de 2e wereldoorlog was de ‘intelligence ‘ van het Britse Leger gereduceerd tot een part-time baan van 1 persoon, zonder budgetten. Hij had net tijd en geld om de registers van Lloyds te raadplegen.
Gevolg… de generaals die de beslissingen namen, wisten niet eens accuraat waar de eigen schepen uithingen en of ze nog voeren, averij hadden opgelopen of al lang naar de kelders waren gejaagd!
Laat staan dat ze wisten wat er verder zoal op zee te beleven viel, waar en wanneer.

Oorlogsvoering , gereduceerd tot  ‘krijgertje spelen’ via het motto ‘we zien wel’?

Tegen de tijd dat Alan Turing  zich tegen een gedegen informatievoorziening (van wie nou eigenlijk waar is en welke plannen heeft ) aan bemoeide ( met dank aan staatsman Churchil die deze moderne ‘ziener’ met zijn onconventionele ideeën wel ‘credits’ gaf) …. verliep ook het  oorlog voeren een stuk voorspoediger.

(Jammer dat het toen de buffel geschoten was, de ‘credits’ aan Turing nogal rap opdroogden.. een duurzaam gezonde tribe… zorgt namelijk wel wat beter voor het welzijn van zijn sjamaan/ziener)

En ja.. iedereen kan wel ‘wat’ roepen.  Inderdaad.
Iedereen heeft wel ‘brokjes informatie’.. ‘ervaring’ en ‘ een mening/oordeel’ snel klaar.
Iedereen mag een bordje ‘ adviseur’ op zijn deur spijkeren en door dat ‘woud’ (waarin korte termijn zakkenvullen nogal eens het hoogste doel is) is het ook lastig om de werkelijk dikke bomen in dat bos nog te zien staan. (Meestal wat meer aan de zijkant/zijlijn van het bos, trouwens)

Een goede (ontwikkelrichting) analyse van de energetisch dynamische situatie (in verandering.. dus) van een sjamaan ( nog weer iets van een andere orde dan een ‘advies’) is niet ‘snel klaar’.
Is ook niet ‘kort’.

Maar dan van de sjamaan, na al dat gespecialiseerde, meer dan full-time werk, ook nog eens gaan verwachten dat zij (m/v) vervolgens nog eens zelf de buffels gaat vangen en fileren, in haar (m/v) eentje.. terwijl de krijgers rondjes om hun welbekende comfortabele kampvuren en moeders’ pappot blijven dansen, wachtend tot de buffels vanzelf hun kant opkomen en kant en klaar in de soep springen….. kon nog wel eens niet de meest  gunstig uitpakkende strategie zijn voor de tribe…...

Buffels ‘omleggen’ is … gespecialiseerd, fysiek werk.

Een hele goede verwijzing kunnen maken, neemt  soms meer dan de helft van (de kosten van) het concrete fysieke  zorgwerk uit handen.
Maar je kan geen hele goede verwijzing naar de exact juiste plaats maken….. als je niet verregaand gespecialiseerd (jarenlange training!) bent in…..hoogstaande complexe informatiebronnen vaardig raadplegen!

O ja… nog een kleine te nemen ‘horde’ in de moderne ‘tribe’.

We denken als moderne mensen dat  we niks meer van doen hebben met ‘de wilde natuur’.
Dat we die ‘fase’ in onze sociale ontwikkeling toch nu wel ‘succesvol’ achter ons gelaten hebben.

Dat er  massa’s ‘oplossingen’ (de moderne buffels) buiten het reservaat van onze culturele omheiningen rondlopen in onze wilde natuur, die ons kunnen voorzien in alles waar we binnen het reservaat van het moderne leven zo’n nijpend tekort aan hebben en bij het kampvuur en moeders pappot over klagen….. tja….

Dat die oplossingen ook niet ‘net’ ietsjepietje buiten de afrastering van je huidige reikwijdte en kijkwijdte liggen te wachten, zodat je ‘als een speer’ weer terug kunt zijn….. zou uit het ‘tribal’ voorbeeld van De Buffel ook wel duidelijk mogen zijn.

Soms.. moeten de krijgers er voor een expeditie vrij ver ‘ erop uittrekken’ om de buffels te vinden, waar de buffels zijn.
Soms ook, verhuist een complete  tribe naar een ander leefgebied. (soms wisselingen per seizoen…. maar soms ook.. totaal naar een ander ‘ continent’ )
Als….. het de resources van de huidige locatie in die mate heeft  opgebruikt… dat het eco-systeem gebaat is voor haar duurzame herstel, dat  er overgeschakeld wordt.. en geen volstrekt uitputtende roofbouw.
Dat brengt andere leefstijlen/mogelijkheden en zelf s andere voedingsbronnen en verwerkingsmethoden met zich mee.

Een beetje slimme tribe, doet dat op aanwijzingen van de sjamaan!
En gaat…. naar waar de sjamaan aanwijst dat volop resources zijn, die het complete levens-eco-systeem niet schaden ( maar juist helpen), wanneer de sjamaan dat aanwijst en op de manier die de sjamaan aanreikt aan de meest ervaren ‘elders’ ( vaak zelf ‘krijgers’).

Hoe slim is onze  ‘tribe’ …..de  moderne samenleving’?
Hoe ‘rijp’ is de tijd en de volwassenheid/rijpheid van de betrokken ervaren krijgers’ om zelf  ‘elders’ te gaan zijn?

Of wordt de kernvraag actueel… hoe ‘gek’ moet je zijn om een roeping als sjamaan in dit leven voor de moderne mensen niet alleen te aanvaarden ( 2012) , maar stug door te blijven ‘buffelen’?
Bij die laatste vraag had ik gisteren even intercollegiale ondersteuning nodig.

Op die vraag heeft sjamaan De Buffel, waar deze zich ook in dit Universum bevindt, mij dit verhaal aangereikt.

Verhalen vertellen.. dat is een vaardigheid die de Grote Sjamanen van dit Universum bij uitstek beheersen.
Krijgers zijn er ook dol op, bij het kampvuur.


Met grote dank aan iemand die ‘de Spirit van Tatanka' in al haar verschijningsvormen’…. uitstekend begrijpt!

Een ervaren sjamaan uit het collectieve bewustzijn, 'Kicking Bird' informeerde me bij mijn snuffelstages in de moderne wereld, lang voordat ik ook maar een vermoeden had  dat ik een zelfde roeping  zou krijgen…al beeldend over wat het vak/ de roeping inhoudt.....in een setting  die me tot tranen toe roerde … me diep in mijn ziel raakte…. 

(-:


zondag 22 april 2018

grondhouding (snuffelstage)

De oblique technique van deze week werd me letterlijk gisteren ‘voor de voeten geworpen’ in een levende levendige spontane ‘live’ verbeelding van de tekst.

We hadden afgesproken naar een plek te gaan die ik ken, in het bos om twee dingen te gaan zien.
Op dit plek staat, sinds de 2e wereldoorlog, een nog behoorlijk intacte V1- installatieconstructie in het bos.
En… in het net ontluikende voorjaarsbos, zijn daar ook talrijke plekken met een ‘zee’ aan boshyacinthen.
Vooral dat laatste, is op een goddelijk mooie zonnige dag, echt de moeite van het bekijken waard.

De vader van het gezin, heeft belangstelling voor oorlogsgeschiedenis, maar had deze plek nog niet eerder bezocht.
De moeder van het gezin, houdt van wandelen n de natuur.
De 11 jarige zoon van het gezin, houdt niet zo heel erg van wandelen… meer van computerspelletjes.

Letterlijk ‘ op het punt van vertrek staand’… in letterlijke en figuurlijke zin…. op het laatste moment voor vertrek, bij de deur…gaat de moeder opeens op de knieën en snuffelt aan de deurmat.

Een opmerkelijke actie, die weinigen (zij zelf ook niet trouwens) in hun standaard ‘vertrekprotocol’ hebben opgenomen:

“Heb ik geplast…. zonnebrandmiddel….mijn tas, sleutels, telefoon, zonnebril, geld…. en volledig inzicht  in hoe mijn deurmat op dit moment ruikt?”
(hmm…. nee)

Toch…. In de niet-letterlijke variant…. is ‘even wel actief de moeite nemen om aan je huidige uitgangspositie te snuffelen, voor vertrek en je ‘grondhouding’ daarbij werkelijk een moment aan te nemen’ bepaald wel een aanrader!

(Het bleek ook, haar telefoon, geld en favoriete zonnebril had ze niet bij zich….. maar die bleken ook helemaal niet nodig om toch in al haar behoeften te kunnen voorzien.)

Waarom pluk ik dit ‘moment’ nou als ‘oblique  technique’ uit de live-stream?

Nou, het was het fraaiste voorbeeld in een heel veld van dat thema, gisterenmiddag.

Toen ik zelf op het punt van vertrek stond om naar hen toe te gaan, bemerkte ik dat mijn eigen energetisch uitgangspositie niet helemaal was ‘comme il faut’.

Ik weet hoe belangrijk het is om aan geen enkele interactie met anderen te beginnen, als  mijn grondhouding niet ‘helemaal recht ligt’ en ‘energetisch zuiver’ is.
En dus…. heb ik de moeite genomen om even een paar minuten mijn grondhouding aan te nemen (bewust, ontspannen ‘niets doen’.. plat op bed, armen en benen gespreid, alles ‘los’ laten wat er niet ‘op’ me hoort.)
En pas als ik op de positie  ‘innerlijke vrede’ ben.. (een soort deurmat  met de tekst ‘welkom in volledige vrede’) dan spring ik op en wandel ‘vanaf die positie’ de deur uit.

Tijdens de wandeling was het boeiend om  de zoon in actie te zien.

Hij belichaamde met verve,  de energetisch dynamische versie van ‘Kortjakje’.
(Jak.. Jak…. Jak…)

Na het zien van een zee aan blauwe bloemen en het bekijken en zelfs opklauteren van de resten van de V1-installatie (zich daar fysiek mee verbinden), vond hij de missie wel geslaagd en voltooid.
Voor een verdere wandeling, hoe ‘kort’ ook, was hij duidelijk niet gekomen. (Jak)

Het was interessant om zijn ‘strategie’ om zijn zin te krijgen, in werking te zien.
Een heel arsenaal aan ‘ mopperen, zeuren, licht dreinen, pruttelen en jengelen’ kwam voorbij, toen zijn richtinggevoel hem (feilloos en geheel correct) vertelde dat we van de auto af liepen, in plaats van ernaartoe.

Er was een punt waarop er een beslissing genomen moest worden welke kant we op zouden gaan.

Ik was tot dat moment de informele leider van de expeditie geweest.
Ik was immers als enige al eens eerder in dat deel van het bos geweest en ik had de vorige keer een vrij kort rondje weer terug naar de auto gemaakt.

Maar toen het door mij verwachtte ‘pad’ naar links niet opdook, bleef ik even stil staan voor overleg.
Want als er niet ‘vlug’ inderdaad een pad naar links was, zouden we wel echt te ver van het doel ‘de auto ‘ en het maken van een ‘ kort rondje’ afdwalen.

Energetisch dynamisch weet ik, dat als ‘ de leider’ rustig stil gaat staan in een stil of uitgesproken ‘wat nu?’ , de volgende ‘natuurlijke leider’ .. die op dat moment in de meest uitgelezen positie verkeert om de leiding van de groep over te nemen,  vanzelf naar voren komt.

De moeder keek eens goed om zich heen en vroeg aan de groep:
” Zeg, is dit niet het pad naar links wat we zoeken?’
En ja.. er liep inderdaad een pad…. een beetje gecamoufleerd door beginnend opkomende braamstruiken. Precies op de ‘verste grens’ die ik met de groep (onuitgesproken) bereid was geweest te gaan.
We moesten er alleen iets meer moeite voor doen, het was iets avontuurlijker dan een compleet vlakke gebaande weg.

De moeder liep het hele stuk van dat pad voorop. Ik daarachter. De zoon daarachter. De vader sloot de rij.

Toen gebeurde er iets opvallends.

In die ‘configuratie’, ging de zoon over tot ‘maatregelen’ van een ander kaliber.

Hij stelde ferm aan de orde :” Waarom is het toch altijd het kind wat geen gelijk krijgt!”
(Met een aardig felle ‘snauw’ in mijn richting waarin hij met name ‘mijn gelijk’ vrij rechtstreeks aanviel.)

Vrij laconiek merkte ik op dat zijn inhoudelijke ‘gelijk’ over de positie van de auto, ten opzichte van ons, helemaal  niet ter discussie stond.
Iedereen was het er immers over compleet eens dat we inderdaad nog wat verder van de auto afliepen.
Ik vertelde hem dat hij gewoon nu even in de omstandigheid verkeerde met eigenwijze volwassenen te maken te hebben.

De actuele leider van de groep van dat moment…. liep …. onverstoorbaar en vrolijk door.

We volgden haar en het pad en waren even later binnen de vooraf afgesproken redelijke maten van een ‘korte wandeling’ weer bij de auto terug.

Op die ‘’actie’ op het bospad,  zou ik verder niet teruggeblikt hebben, als de honden van de huishouding niet ook een duit in het zakje van hetzelfde thema ‘lessen in grondhouding’ hadden gedaan.

Na de wandeling, ging ik even met twee honden naar het weitje bij de rivier.
Daar lagen aardig wat stokken en wat is er dan leuker dan die voor de honden weggooien?
Dat vinden de honden ook.. zelfs als er van ‘terugbrengen’ geen sprake is, is het geweldig vermakelijk.

Maar…. in hun enthousiasme…. vergeten ze wel eens even hun plaats in de hele gang van zaken.
Als ik naar de grond reikte, om een stok op te pakken, klapperden er nog al eens wat tanden iets te dicht naar mijn zin bij mijn handen, of kreeg ik een duw.

Met ervaring met groepsdieren, zoals honden weet ik dat ‘meegaan in geharrewar en  gekibbel’ om rondorde van ‘rechten’, of ‘posities’ of iets ‘hebben’ …. ‘nicht im frage’ is…
Het is een vrij heilloze weg.

Volstrekt energetisch dynamisch en in lichaamstaal duidelijk zijn over de gewenste gang van zaken in de ‘troep’  is (wel) aan de orde.

En in de rangorde van behoeften staat voor de ware (wijze), meest ervaren leider ‘ vrede' (onwankelbaar) op 1.

Dat is dus geen persoon, geen ding, geen inhoudelijke mening, waar dan ook over, maar een energetisch dynamische grondhoudingpositie.
Een boodschap die een bewuste (wijze) leider, steeds bewust kan uitdragen door…… op die positie energetisch dynamisch te zijn.
Door in al zijn acties volstrekt helder te zijn over 1 ding:
“We kunnen allerlei spelletjes met elkaar spelen, maar ‘vrede’ is het uitgangspunt en daar ben ik, daar vind je mij … zelfs in het geval dat ik daarvoor op mijn knieën op de deurmat  zou moeten gaan liggen, en plein public…. !”

In ‘vrede’ is er namelijk voldoende ‘ grond’ om rustig en kalm, kleurrijk in ieders behoeften te voorzien.
Het is in ‘onvrede’ dat je elkaars ‘gronden’ gaat betwisten (grauw) .. en daar wordt het (energetische) landschap nogal (langdurig) ingrijpend door aangetast. (grouw)

Nu valt prima te ‘beargumenteren’ dat er niet aan een  ‘prangende behoefte van de jongen werd voldaan’ door de groep.

En dat is ook zo, voor wie alleen maar op de laag van instant bevrediging van instant behoeften  kijkt. 

Maar de jongen staat op het punt van 'jongen' in ‘man’ te veranderen; van kind in volwassene.

Dat is een ontwikkeling van iemand in wiens basisbehoeften door de ouders en ouderen in de groep wordt gezorgd, naar iemand die ook actief kan bijdragen wat er nodig is voor het korte-en langere termijn welzijn van de groep als geheel.

Proefondervindelijk  (veilig) kunnen  leren, in 'snuffelstages' dat de tijd dat  ‘jengelen’ prima  werkt om je korte termijn  behoeften (snel en automatisch) bevredigd te krijgen, inderdaad ‘ achter je ligt’ en de groep daar zelfs vandaan beweegt!

Aanschouwelijk onderwijs krijgen dat je er dan inderdaad voor kunt kiezen om over te schakelen naar ‘oorlogsvoering’ om toch je eigen zin te krijgen door andermans ‘gronden’ aan te vallen en stevige stellingen op te trekken en er projectielen vanaf af te vuren.

Zo mooi dat de context van natuur en overblijfselen uit de geschiedenis, zo helder, zichtbaar en voelbaar illustreerde dat  ‘vrede’ veel rijker, mooier, groeizamer en opbeurender is dan ‘oorlog’.
En dat iedereen (bij toerbeurt) een rol speelt om in die basisbehoefte te voorzien.

De 11 jarige betrok  (verontwaardigd) opeens zijn stelling en lanceerde een scherp geladen projectiel:
” Waarom is het toch altijd het kind wat geen gelijk krijgt!”

Hij zag daarbij even over het hoofd dat hij zichzelf dan wellicht nog altijd (gemakshalve) als kind beschouwd, maar dat de volwassenen in de groep de tekenen van zijn man-zijn beginnen te herkennen .

Zij zullen hem dus, in het belang van zijn eigen ontwikkeling, meer en meer ervaringen gaan aanreiken waarin hij pas ‘krijgt’ wat hij wil, als hij zich, behorend bij zijn werkelijke positie gedraagt.

Zoals en gemiddelde hond echt heel snel doorheeft dat het leuke spelletje alleen doorgaat en die fijne aai over de bol er alleen inzit, als de tandjes ‘thuis’ gehouden worden en de ander niet omver geduwd wordt.  (Een les die des te sneller geleerd wordt, als de leider, ook bewust in staat is om dat allemaal  niet te verstrekken, zolang er nog teveel onrust en gedoe is en de bijpassende ‘rustige’ grondhouding zelf kán aannemen, als voorbeeld om energetisch dynamisch te volgen..)

Het was grappig, dat geheel spontaan aan de avonddis een gespreksonderwerp op gang kwam, over ‘geboren worden’ ( = volstrekt nieuw zijn in het vormgeven van ouderschap)  en het ‘toeschieten van melk’. Hoe dat dan toch vanzelf en geheel natuurlijk, vredig en wederzijds bevredigend  op gang komt, op basis van een paar concrete ‘aanwijzingen’ op het juiste moment, op de juiste plaats, gegeven.

Het ‘spenen’ van het kind,  is net zo’n natuurlijk proces, een tijdje later.. waarin de ‘moeder’ niet meer zo ‘toeschietelijk’ is als eerst en een stuk ‘hardere ervaringen’ aanreikt, waar het kind een stuk meer moeite voor moet doen.

Kortom, snuffel eens wat vaker aan je eigen ‘uitgangspositie’.
Hij zou zomaar eens verschoven kunnen zijn, of niet helemaal ‘zuiver’ meer, do or het vele gebruik ;-)




zaterdag 21 april 2018

The Incredible ‘Kortjakje’

“Kan dat niet korter, simpeler?!”

Ik accepteer de speelsuggesties telkenmale als oblique technique.

En dus is het antwoord (van vandaag):
 -Natuurlijk wel-

De dagverse inspiratie ( "dág versje....") is een muziekanalogie voor een kostuumdrama geworden.

“ Altijd is Kortjakje ziek;
     midden in de week maar ’s zondags niet.”


Kort genoeg?
Simpel en heel bekend.
----

Maar, speel nou heel even zelf, al is het maar een ultrakort moment, met het idee dat de maker van de creaties die ik (in diverse maatsoorten.. ;-) ) aangereikt krijg en waarvoor ik mensen probeer te interesseren om echt (!)  (in) te gaan spelen, behoort tot de orde der genieën, van het kaliber Mozart.

Denk:
·         Meerlagige arrangementen
·         hele opera’s, die een compleet levensverhaal vertellen,
van oorzaak tot een veelheid aan gevolgen, gevolgd door diverse passende oplossingen, in
·         diverse toonsoorten, met
·         een veelheid aan stemmen en rollen,
·         die bedoelt zijn om in een (doorgaans groot) teamverband te spélen
o    en niet in je (dooie) eentje
o   niet allemaal  tegelijkertijd
o   en zeker niet allemaal tegelijkertijd het exact zelfde riedeltje

Vraag jij, aan het genie Mozart, als hij het leuk vindt om met je in gesprek te zijn over muziek:

“Goh, Wolfgang Amadeus .. eh… tja…. ideetje… (doe er je voordeel mee), maar eh…..nu ik je toch effies spreek…..
Die Don Giovanni van je he….kán dat nou niet flink kórter, zodat ik het met een hand op mijn simpele instrument kan spelen en tot het staand slot (met staande ovatie) kan brengen in minder dan 1 minuut?”

Zou, zuiver hypothetisch gezien, ‘het leven’ meer kunnen zijn dan het equivalent van een kinderkoor dat (altijd en eeuwig in dezelfde outfit) maar 1 deuntje in een toonsoort en maatsoort kent?

“Dat ‘Kortjakje ziek is’, met alle respect voor de briljante simpelheid van de compositie… dat wéten we nou toch zo onderhand wel?”

Zou het niet aardig zijn om te kijken hoe Kortjakje het ook op maandag t/m zaterdag een stuk gezonder, leuker en veel meer naar zijn zin kan hebben en zijn vele talenten volledig kan ontplooien?

Dat lijkt mij nou eigenlijk wel… bijzonder aanbevelenswaardig!

De geniale componist heeft eens goed naar de stof van het complete levensverhaal van Kortjakje gekeken.

Wat schéelt er eigenlijk aan Kortjakje, dat hij het meestal zo moeilijk heeft?

Een kleine inventarisatie, waarin hij Kortjakje vakkundig de maat neemt.

Kortjakje
·         kent maar een deuntje
·         brengt het doorgaans in een (mineur) toonsoort met piepstem ten gehore
·         gebruikt daarbij maar een hersenhelft
(niet eens zijn ‘beste’ kant, trouwens)
·         voert het (dus) met erg weinig gevoel uit
·         speelt het constant in een en hetzelfde ritme
·         toont ‘nul’ tot ‘geen’ wezenlijk doorleefd begrip van de woorden in de tekst
·         toont ‘nul’ tot ‘geen’ wezenlijke begrip van samenspel
·         speelt de helft van de tijd ‘vals’
·         speelt de andere helft van de tijd ‘te zacht’
·         speelt het zeker niet ‘live’ als iemand kijkt of luistert.. dan playbacked hij

·         is dat ‘ niet optimaal in orde zijn’ best wel zat
·         wil er toch niet zelf iets aan doen
·         is bang dat hij zijn hele identiteit zal verliezen, in zijn ‘hempie’ zal staan, zonder dit repertoire.

Tja….

De componist mompelt tijdens het neerpennen van deze ‘schets’:
“Zooo kort en zoo simpel, gezet in de hem welbekende toonsoort, vindt zelfs Kortjakje er geen bal aan, lijkt me zo.”

De creatieve schepper pakt het speldenkussen en gaat aan de slag om het hele concept ‘ Kort Jakje’ wat anders te plooien.

“Zijn Jakje zat al een tijdje echt veel te strak en kroop ook veel te snel , bij het minste of geringste, omhoog!
(‘Jak’ = uitroep van afwijzend oordeel)
De arme ziel.. geen wonder dat hij het zo moeilijk had.
En zó kort en zo belachelijk strak, dat is echt niet meer in de mode in dit Universum!"
......

"En dus maak ik een langer, ruimervallend HESJE.. een tuniekje.. heel praktisch , nog altijd relatief kort (!!!) met mooie transparante (maar toch voldoende verhullende laagjes) die de veranderende (energie-) lichaamsvormen van Kortjakje veel beter tot hun recht laten komen. Veel ‘eenvoudiger een positieve draai aan mee te geven dan dat eeuwige ‘Jak’. ( en ge-jakker ;-) !) "
.....

"Zoooooo kan ‘ie tenminste ook voldoende adem halen ( en dus energie krijgen) en genoeg  expressieve bewegingsvrijheid ervaren!"
....

Met de groeten van Edna ( de geniale, maar niet zo subtiele kostuumontwerper voor superhelden uit de Incredibles):

“ Beste Homo Sapiens,
Wilt u werkelijk dat Korte Jakje maar eeuwig blijven afdragen en afspelen totdat het ( uzelf en de mensheid) helemaal tot de draad toe versleten is? 

Of komt u binnenkort uw eigen (reeds) op maat gemaakte superhelden-kostuum, waarin u echt iets ‘live’ met uw unieke super-talenten voor de mensheid kunt betekenen, eens goed doorpassen?.

Zodat u echt,  maandag t/m zondag, weer of geen weer, ook echt heel prettig met uw team kun samen-spelen?

En ja.. bij het doorpassen (Kort Jakje en ‘hempie’ uit!) zitten er nog wel zo hier en daar  spelden in het nieuwe ontwerp. Dat  kan (ultrakort) even pijn doen ’…. ;-)
(-:


Dat 'komen doorpassen' gaat trouwens heel simpel, kan ik als assistent en fan van deze couturier wel eraan toevoegen!

Ga ’s nachts naar bed zónder ‘niks aan’.
(Blader door de impressies van je dag en kijk naar alles wat er fijn was, hoe veel of hoe weinig ook.)

(Zo pel je je ziel uit je Korte Jakjes en….  niemand hoeft je te zien of te horen)

Neem in gedachten dat je die komende nacht je nieuwe supermens-kostuum wilt doorpassen.

Ga heel even, met je armen en benen gespreid liggen, en ontspan je.
Zo laat je namelijk alles wat ‘niet ‘super’ is, wat je niet goed (meer) gewoon ‘los’ .
Als het nog ‘past’ gaat het in de ‘was’, is het te krap geworden, dan gaat het in de recycling.

Er zullen dagen volgen dat je voelt dat je je ‘super’ voelt… handel daar dan naar.. je draagt je nieuwe (energielichaam-) kostuum!

Moet er (wellicht) nog iets vermaakt worden aan het setje…. stel je dan iedere avond beschikbaar voor de volgende doorpassing.
Je bent ‘ in de groei’, je hebt regelmatig een vers ‘ensemble’ op maat nodig!
No worries!


De super-service komt aan huis, maar gaat je natuurlijk niet ‘ in je hempie’ zetten, op een moment die jij niet als geschikt uitkiest, aanwijst en waarbij je ook volledig beschikbaar  ' op komt dagen'!

---------
P.S. grappig maakproces detail.

Ik schreef deze blog post, in de opbouw zoals hij hierboven staat, gisterenavond 'off-line'.
Nu ik hem publiceer, leek het me leuk om ook wat wikipedia links toe te voegen.

Eerst vond ik het al grappig om bij Don Giovanni te lezen:

De opera sloeg niet aan bij het publiek in Wenen en werd maar een paar keer opgevoerd.
Don Giovanni wordt nog steeds regelmatig opgevoerd in de grotere operahuizen. De opera behoort, samen met Così fan tutte en Le Nozze di Figaro, tot de 'grote Italiaanse drie' van Mozart.


Vervolgens besloot ik toch ook nog even de pagina van altijd is kortjakje ziek in te voegen.

En wat lees ik daar, tot mijn grote genoegen en verrassing?

Mozart schreef in 1778 12 variaties op de melodie (KV 300e), waardoor soms ten onrechte wordt gedacht dat hij de melodie gecomponeerd heeft

(-: