snoepje van een oblique technique bij de Action

De staat van bereidheid

De oblique technique van deze week is een ‘snoepje’, maar wel een waar je wat langer op moet sabbelen om de (ontwikkel-)waarde ervan echt te proeven!

Het is ook een energetisch dynamisch erg veelzijdig snoepje: multidimensionaal, multi-action en ‘cyclisch’.

Gisteren ging ik samen met vriendin S. op shopping-expeditie, hier in Noord-Frankrijk.
Nadat we de basis-boodschappen hadden gedaan bij een van onze van origine Duitse super (markt-) vrienden, gingen we (voornamelijk) wat lekkers te snoepen halen, bij onze van origine Nederlandse  super-vriendin … Action.

Er waren meer mensen op dat idee gekomen.
Zoveel zelfs, dat er twee kassa’s opengesteld waren.
Uiteraard kozen we voor de kortste rij.

Er komt een dag, neem ik me al mijn hele winkelende leven voor, dat ik standaard de langste rij kies die ik vinden kan…
Want de verwachting dat de kortste rij ook de snelste weg naar de uitgang is, wordt echt zo zelden waargemaakt, dat er vast een of andere gouden Universele regel aan het patroon ten grondslag moet liggen.
Een regel die (kennelijk) vrij hardnekkig maar niet tot mij wil doordringen.

Nogal eens kom ik uit op de invalshoek:
Winkels zijn een compleet te vermijden uitvinding.
Maar tegen de tijd dat er toch voorraden aangevuld moeten worden, probeer ik me aan de regel te houden:
” Ga nooit winkelen als het zo druk is dat er redelijkerwijs wel meer dan een kassa open moet.”

(Voordeel van die regel volgen is, dat ik vanzelf in de langste rij terecht komt ;-) )

Die regel had ik zelf geschonden door voor te stellen om na 2 uur te gaan.
(Basisfout, tussen 12.30 en 14.00 is, in Frankrijk in ieder geval, het juiste tijdvak…..maar het levert wel een mooi blogstukje en een ‘snoepje’ van een verse oblqiue technique uit de live-stream op).

Toen mijn vriendin gevraagd werd om 14 Euro af te rekenen, ontstond er consternatie.
Ik had dat eerst niet zo door; ik ben meestal nogal ‘zoned-out’ in een rij bij de kassa, tot het punt dat ik zelf aan de beurt ben.

(‘rustig blijven wachten totdat ik ‘aan de beurt ben’ ’ is nogal  ‘niet mijn ding’.
Dus mijn lijf staat wel relatief stationair te draaien, maar mijn geest is ‘buiten’ aan het spelen en komt pas terug als er geestelijke ‘actie’ nodig  is.)

Ik had dus niet gevolgd wat er aan de hand was.
Ik zag alleen de lichaamstaal.
Een duidelijk weigerachtige caissière die haar schouders optrok in een ‘ ik kan het ook niet helpen gebaar’ en mijn vriendin die haar portemonnee open hield, waar een briefje van 50 in te zien was en met mij oogcontact maakte waar een soort ‘ kun jij me hieruit helpen’ uit  sprak.

Mijn interpretatie van de woordloze communicatie was op dat moment…. :
”Oh, de caissière weet waarschijnlijk dat ze niet de middelen in haar kassala heeft om terug te geven van 50 Euro en mijn vriendin heeft niet kleiner.”

Dus ik keek, (heel behulpzaam, ha, ha) in mijn portemonnee, telde op wat ik zelf af zou moeten rekenen en wuifde vervolgens vrolijk met een 20 Euro biljet die ik wel kon inzetten om de boel soepel te laten verlopen.

Drie mensen gaven me het non-verbale signaal dat ik ‘even boven mijn hoofd moest kijken’.
Ik deed dat en zag een prachtige driehoekige vreemd geslepen  spiegel hangen, waar ik …. niks in zag.

In de woordenstroom die volgde kwam het woord ‘ carte bancaire’ nogal veel voor.

Was ik in staat om met een carte bancaire te betalen?
Zuiver theoretisch, zou ik dat op dat moment geweest kunnen zijn.
Met de staat van mijn ‘kunnen’ was, vermoedelijk weinig mis.

Maar praktisch gezien was mijn bereidheid om dat te doen ‘ nihil’, om een zo’n veelheid aan merendeel onbewuste redenen… dat de theoretisch mogelijkheid wel heel ver naar de achtergrond van mijn bewustzijn was verdwenen.
Het saldo op mijn  ‘willen’- rekening, wist ik,  was duidelijk ontoereikend.

(Waar geen wil is, is geen weg.. nou ja.. moet een andere weg gevolgd worden….)

En dus werden we beiden de ‘risee’ van de twee lange rijen.

Want zij moest oversteken ( en mocht opeens ‘voor’ een heleboel mensen) en ik moest mijn spulletjes weer van de band halen en achter 5 of 6 mensen met goed volle mandjes en wagentjes ( inclusief een veel te levendig kind naar de zin van de moeder)  aansluiten.

Pas toen ik in die positie, weer een stuk verder naar achteren in de winkel,  stond en het geheel eens goed bekeek,  (ik had er immers weer zeeën van tijd voor) ontdekte ik het (nogal grote) bord boven die eerst bezochte kassa: alleen voor betalen met bankpassen.
(O.....dat was wat er 'boven mijn hoofd hing'!)

Tegen de tijd dat ik aan de beurt was en geld en een bonnetje terug zou moeten krijgen, deed de kassa ‘moeilijk’. De caissière begon verwoed op allerlei knoppen te drukken, maar.. geen sjoege.
Toch was ze inventiever dan op grond van haar Franse caissière zijn, kon worden vermoed, want… ze ging vrijr ustig lezen wat de computer aangaf.

Kennelijk had ze per ongeluk op ‘ btw-bon’ gedrukt en de machine wachtte nu (onwillig het gevraagde ‘gewoon’ te leveren) op input van een specifieke soort, namelijk.. de naam van de klant.

Daar gebeurde iets grappigs. Zij legde dat alles aan mij uit, maar koos ervoor mij niet lastig te vallen met me mijn naam te vragen. Ze gaf aan dat ze zomaar iets zou invullen en ik daar verder geen acht op moest slaan.
Ik grapte dat ze als naam wel ‘Diable’ in kon vullen, maar ze trok haar eigen goddelijke plan.
Vervolgens, besloot ze, toen het ticket eruit kwam, dat ze eerst flink moest doorkrassen wat ze als naam had ingevuld, nogmaals herhalend dat ik er geen acht op moest slaan en dat de bon niet helemaal was zoals het hoorde.

He… zat ik daarmee?

Toen mijn vriendin en ik op sonore bromtoon ( ‘eindelijk buiten’) de gang van zaken later doornamen, zei ze dat zij wel ‘ carte bancaire’ op het bord had zien staan, maar niet het ‘uniquement’ wat eraan vooraf was gegaan.
Zij had dus gedacht…. O….kennelijk doet de andere kassa geen bankpassen.

(Ja, wij zijn beiden zo oud dat we de dagen goed kennen dat nog niet iedere kassa in iedere winkel die faciliteit had..en in Frankrijk zijn bankkaartloze kassa’s nog altijd wel te vinden).

We waren het er wel over eens dat het ‘toch belachelijk is’ dat je in een gewone retail-zaak niet ‘gewoon’ met contact geld kunt betalen ( aan iedere door levend personeel bediende kassa).

De shopping expeditie voerde ons nog verder. Daarbij kwamen we in contact met nog 2 of 3 vertegenwoordigers van het beroep van ‘caissière’.

Ik heb in de jaren 90 het vak zelf een half jaar 32 uur per week uitgeoefend ( in een tuincentrum) en me toen voorgenomen om altijd (oog-) contact te maken met een caissière.

Hoewel ik altijd een poging doe er een van-levend-mens-tot-levend-mens contact van te maken, met een (glim)lach en een kort vriendelijk praatje, is het nog niet zo eenvoudig.
Want als er een ‘uitgebluste’ mensencategorie bestaat, dan scoort  ‘de caissière die er al een paar uur dienst op heeft zitten en nog een paar uur ‘moet’’… wel heel erg hoog.
Ze zitten vaak met compleet nietsziende ogen, hun monotone, geestdodende ‘ding’ te doen.

Dat is, door alle betrokken partijen, gereduceerd tot ‘ spullen scannen en dan geldhandelingen verrichten’.
De klant vindt de kassa een ‘vreselijke horde’ om te nemen en trekt er een navenant gezicht bij. 
Je kunt dan  wel de spullen die je nodig hebt meenemen, maar dat betaalpunt,? Auw! Dat doet pijn! (in de portemonnee, het regerend waardensysteem….)

Weinig ‘veroordeelden’ glimlachen naar hun beul en maken nog even een geïnteresseerd praatje over de werkzaamheden, of wat er ook maar aan ‘grappigs’ voorvalt bij de transactie.

Maar hoe ‘fijn’ is het om een lopende-band-beul te zijn, die stukjes ‘afhakt’ van iedere persoon die bij zijn schavotje komt? Circa iedere 10 minuten weer een nieuwe persoon voor je neus die echt helemaal niet blij wordt van jouw werk, jouw bijdrage aan deze wereld?

Caissières….. ze  zijn (ternauwernood,vaak) in staat om kassa te draaien….. maar van harte bereid……???
O ja…. voor ‘het geld’…. zitten ze daar, in alle opzichten die je maar bedenken kunt.

‘Verse caissières’ herken je trouwens uit duizenden.
Ze lachen nog, gemeend. Hebben nog een twinkel in de ogen.
Vinden dat ze boffen met een leuke baan waarmee ze ‘met mensen werken’.
Caissières zijn net kropsla….. ze blijven ook niet zo heel erg lang vers, wanneer ze van hun worteltjes gesneden zijn.

Mensen staan vaak in hele lange rijen voor een superverse caissière ;-)

Ik blijf in winkels, als klant, zeker supergrote winkels ook niet zo heel erg lang ‘vers’.

Ik heb wel iets met  mensen ( je weet wel: die met vlees gevulde tweebenige gevallen van zo’n 37 graden celcius , waar ook een geest  speels  actief in is, die het geheel kruiding, geur, textuur en smaak geeft)….

en met  ‘proeven’ toegepast op de kwaliteit van de soort  in samenlevingsverband( ha, ha)

Maar ik zie vooral mensachtige (vrij lege) omhulsels  in die winkels (wandelende buffetten) rondschuiven, zowel aan de klantenkant als aan de personeelskant,  met weinig ‘ geestigs’ die er vooral heel erg ‘overgaar’ uitzien.

Ik weet… wie energetisch dynamisch ‘gaar’ is ( en dat was ik zeker wel na deze shopping-expeditie), heeft ‘quasiment’ nul bereidheid meer in kas. Weinig ‘bandbreedte’ over om heel verschillende dingen te accepteren, nieuwe, andere interacties aan te gaan en iets van (menselijke, bezielde) waarde terug te geven

En hoe ‘gaarder’ je bent, hoe meer signaalbordjes er verschijnen:
 ‘niet dit, niet dit, niet zus en niet zo.. niet ik, niet hier en niet nu’.

Vrij vertaald:
 “Alleen maar dingen waarbij ik niks terug hoef te geven, please !”

Want al was ik er (eventueel best wel) toe bereid, ik ben er niet op toegerust, niet toe in staat.
Hoe ‘natuurlijk’ het ook in theorie is dat ik wel kan aannemen wat jij me geeft en ik je van mijn middelen weer iets terug kan geven..
Hier is het nu  ‘ gooi maar in mijn pet’ only.. !
Ga met ‘ingewikkelde ‘especes’  waarbij ik moet opletten wat jij eigenlijk geeft en dan moet nagaan wat ik in mijn eigen waardensysteem heb en daar iets passend bij de transactie van terugeven’ in godsnaam in een andere rij staan.

Hmmm… tja…

Daar lopen we dan als menselijk soort.

We bulken werkelijk van de energetisch dynamische  ‘contanten’  op zak!!!
((menselijke) Talenten, genoemd… ook de naam van een vroegere geldeenheid trouwens) .
Maar de  waardensystemen die in de maatschappij  ‘open’ zijn om daar iets bijpassends mee te kunnen, zijn...... met een lantaarntje te zoeken!
En bij alle andere wordt je, zelfs al heb je 1 miljoen aan talenten op zak, (de universele energetisch dynamische ‘ liquid currency’)….gewoon weggestuurd?

We leven in een staat van bereidheid?!

Goh.. da’s nou nog eens een fraai multi-interpretabel begrip!

• Bereid zijn’ en ‘ in staat zijn’… als  de magische super-combinatie van van-harte-willen en van-harte-kunnen.
• Of zo 'gaar' (bereid vleesgerecht) zijn, dat er noch van willen noch van kunnen meer enige sprake is?

En dat dan…..

• Individueel
  ( zelf in staat zijn tot iets concreet aanpakken, of in een sociaal-mentaal-emotionele staat zijn)…
• Collectief
  (de staat, als in staatkundig: de organisatie van een politiek-economische eenheid van samenleven van individuen)

En waartoe ben jij dan, (daadwerkelijk dus he = action) in staat….. en.. bereid?