vrijdag 29 december 2017

synchroniciteit in storingen

Synchroniciteit vind ik een fascinerend fenomeen.

Verschillende mensen hebben er een nogal verschillende kijk* op; wat er wel en niet onder valt en wat je er wel en niet aan zou kunnen hebben om er alert op te zijn.

(* Ach, noem me een onderwerp in de wereld waarbij dat niet het geval is.....)

Zelf vind ik Robbert Perry's kijk erop wel aansprekend, want.... er zit een snufje meer ' down-to-earthness' in zijn speels-pragmatische kijk erop.


  • In dit Engelstalige radioprogramma legt hij uit welke type ( wat hij CMPE's noemt) zijn fascinatie hebben.
  • Een overzicht van een aantal door hem zelf meegemaakte exemplaren vind je hier.
  • Een verhaal van een mind-blowing synchronisity vind je hier.
    (Het lijkt me wel wat om zo'n leuke ' your biggest wish is simply falling into place' zelf binnenkort mee te maken.)
Vandaag kwam ik midden in een CMPE terecht, als reflectieve participant ( ik verzin het woord ter plekke!), rond het thema ' de noemer in detail kennen waarop je ontvankelijk bent, voor wat persoonlijk voor/van jou is'.
Details over de precieze inhoud ervan, laat ik hier nu bewust even achterwege..... want het is vooral het proces wat mij vandaag bezig houdt.

Het is niet voor het eerst dat mij 'dikke vette synchroniciteiten' opvallen in wat je in gangbare termen 'andermans leven'** zou noemen.
(**Wanneer ik vol empathisch met iemand ('s situatie)  mee-resoneer..... ben ik in een oneness-bewustzijn... en dan gedraagt het concept mij-en-de-ander zich anders.. meer als een 'holistische golfbeweging' en minder als 'delen'... )

Op de een of andere manier hebben die synchroniciteit opvallend vaak met elkaar gemeen dat er een 'storing' optreedt in de fysieke wereld, die als twee druppels water lijkt op samenlevingsissues waar diegene zelf (!) over spreekt een oplossing voor te willen vinden... waar in beide gevallen mijn aandacht actief op gevestigd wordt.
En binnen dat segment..... komen de thema's als  'verbinden' , ' besturen/verplaatsen' en 'communicatie' opvallend vaak aan de orde.

Een van de mooiste die ik me op dat gebied herinner, had te maken met een voicemail die ineens ertoe was overgegaan om zo snel 'op te nemen', dat je die 2 bewoners van het huis nooit persoonlijk direct kon bereiken.. al stonden ze naast de telefoon.
Ze wilden dus verholpen hebben dat die standaardreactie meteen 'gelanceerd werd', zodat je wel weer een echt gesprek met de 'ander' die contact opnam kon hebben.
Zelf hadden ze het wel geprobeerd, maar het technische euvel niet kunnen verhelpen.
Met mijn hulp lukte het wel.... ik stelde de responsietijd op 40 seconden (ofzo) in, in plaats van op 2.

Opvallend was dat beiden over elkaar 'mopperden' tegen mij, dat die ander niet echt bereikbaar was, maar altijd supersnel in de standaardresponsen verviel....
Ze gunden elkaar/zichzelf geen tijd om persoonlijk contact te maken, het werkelijk bericht  in real-time te ontvangen en dan zelf een bij het hier-en-nu passend (niet standaard) persoonlijk antwoord te formuleren.
Ook voor dat interrelationele euvel gold dat ze het zelf hadden geprobeerd op te lossen en er beiden niet in geslaagd waren.
Ik opperde dat er wellicht wat te leren viel uit de probleemoplossing van de voicemail... de responsietijd in jezelf langer instellen, zodat er persoonlijk contact  in het hier-en-nu tot stand kan komen.... 

Dat advies, n.a.v. het sterk gelijkende verband wat ik zag met een uitermate soortgelijk euvel op hun 'verbindingssysteem met de buitenwereld' leek ze 'toch sterk'.
Tja....persoonlijk denk ik dat het jammer is dat ze het niet op zijn minst even het voordeel van de twijfel hebben gegeven....

Nieuw is dit concept bepaald niet, dat 'storingen in de fysieke wereld' mogelijk een vrij directe synchrone relatie  hebben met meta-fysieke processen.
Louise Hay bijvoorbeeld, heeft uitvoerig geïnventariseerd welke lichamelijk mankementen opvallend vaak voorkomen bij bepaalde gedachtenpatronen.
En he... zelfs in de gewone 'mechanica'.... hebben bepaalde storingen een duidelijke relatie met minder handige gebruikersgewoonten!

Zijn er dan helemaal geen ' gewone' lekke banden, missende kabels, signalen van vloeistofproblemen, zich-niet-openende-sloten, gebroken spiegels, ruiten en meubilair, foutmeldingen, kortsluitingen, lekkages en dergelijke zaken meer?
Vast wel.. zou ik denken.
Maar als dezelfde type storingen zich opeens wel, statistisch gezien, overmatig vaak bij een en hetzelfde huishouden voordoen.....en erg veel overeenkomsten vertonen met wat er verder zoals relationeel speelt (wat ik zelf kan zien en wat me erover verteld wordt) .... tja.....dan vind ik het op zijn minst ' fascinerend'..... 







donderdag 28 december 2017

2 roze spenen op mijn pad?

Vanmorgen kreeg ik een e-mail.

Het was van een vrouw van 37, moeder van twee meisjes (2 en 6), die actief en bewust bezig is met gemeenschapsontwikkeling.

Nadat ik het bericht had gelezen, waarin zij iets aangaf over een voorkeur voor trillingen van hoge kwaliteit te hebben, in vergelijk met 'moeilijke woorden', gaf ik gehoor aan een impuls om lekker een eind te wandelen.

Op die wandeling viel mijn oog 'zomaar' op een 'roze speen'.. zo'n snoepgoed/speelgoed ding, aan de linkerkant van de weg in het gras.

Op de terugweg, zag ik, weer aan de linkerkant van de weg, op een heel andere plek, maar ook in het gras, nog een roze speen.

Hmm.... vroeg ik me hardop af..... twee roze spenen op een wandeling....dat komt echt niet vaak voor (synchronisity) ... is er wellicht iets wat ' de 2 roze spenen' mij te melden hebben?
(Attributen meestal door kinderen gebruikt en gezien de kleur is er de associatie met jonge meisjes)

Binnen enkele minuten kwam er een suggestie binnen, een idee voor een respons op die e-mail.
Zouden de meisjes van 2 en 6 via het collectieve bewustzijn mijn aandacht hebben weten te trekken?
Om hun gemeenschap actief van een optie op de hoogte te stellen waar ik weet van heb reuze handig en leuk te zijn voor wie het gebruik van resonantietaal bij zijn gemeenschapsontwikkelingen wil betrekken?

De trilling dus toch maar even in woorden uitgewerkt, zodat ik hem ook via het internet kan delen

-----

Dat bracht me net, op een wandeling, op een idee.
Het is een 'service' die ik graag gebruik, wat je misschien aanspreekt om zelf ook te verkennen.

Het is een soort 'bibliotheek-service-aan-huis', waarbij je relevante toepasselijke ervaringen bewust en actief kun downloaden uit het collectieve bewustzijn, in trillingentaal: woordloze resonantietaal.

Ik geef toe, het is geen 'algemeen bekende' service.
Misschien komt dat ook omdat veel moderne mensen het (aangeboren) vermogen om rechtstreeks via trillingen te communiceren niet (meer mogen) integreren in hun leven...?

Het principe is simpel.... vergelijkbaar met een e-book kunnen downloaden uit een e-bibliotheek... maar dan is het niet elektronisch maar energetisch.
Het gaat ook niet via het elektronische internet waar we via http en woorden met elkaar informatie kunnen uitwisselen.
Het gaat via het web-van-bewustzijn, waar we allemaal aansluiting op hebben en via trillingen mee communiceren.

Je kan er ' individueel' gebruik van maken en datgene 'downloaden' wat jou persoonlijk van pas komt.
Maar... wie actief gemeenschap wil vormen met meerdere mensen, zoals jullie ..... ziet misschien ook de nuttige kanten van een 'groepsdownload' en 'groepsgebruik'.


Hoe gaat het, praktisch?


Je plaatst een schoon glas met vers water ergens met de kalme intentie om in dat water die resonanties te ontvangen waar jij/de gemeenschap nu veel aan hebt in je ontwikkeling.
('s avonds voor het slapen gaan is vaak een goed moment, omdat je dan van nature in een kalmere staat bent, maar het kan ook overdag)

Dat water doe je, zodra je aanvoelt dat het 'gedownload is', over in een sprayflacon.
Met een paar druppels wodka erin, blijft het langer goed..... zonder die toevoeging.... blijft het een paar dagen goed in de koelkast.

Spray dan met enige regelmaat wat uit het flesje in je eigen energieveld.
Je kan het met aandacht doen en observeren wat er in je weten 'trilt', maar dat hoeft niet eens.
Je resonantietaalsystemen 'lezen' het wel zonder dat jij je er met je verstand op hoeft te concentreren.

Inzichten, thema's, oplossingen, invalshoeken, synchronisities.... zullen je dan overvloedig 'komen aanwaaien'

Je kan het vraagproces 'sturen', door heel bewust om informatie te vragen die past bij kwesties die aan de orde zijn en om passende oplossingsrichting vragen.
Je kan het ook overlaten aan de innerlijk intelligentie ( van jezelf en/of de groepsspirit) om uit het (gecombineerde) onbewuste, semi-bewuste en bewuste passende suggesties aan te reiken.

De gesprekken aan tafel konden er nog wel eens een heel andere kwaliteit van krijgen als je samen hetzelfde ' energie-boek' leest!
Het aardige is dat vooral kinderen vaak (nog) heel vloeiend en vaardig zijn in die resonantietaal en dat vaak ook heel erg leuk vinden om mee te spelen, in te grasduinen en ideeën aan op te doen.

dinsdag 26 december 2017

Demonstreren: een-voudig en drie-voudig

Wie enige ervaring heeft in zelf muziek maken, zou kunnen weten dat er instrumenten zijn waarop je met verschillende grepen een orenschijnlijk zelfde toon of akkoord kunt maken.

Orenschijnlijk hetzelfde....soms toch met subtiele verschillen, die 'voordelen' bieden, ten opzichte van de 'standaard' (meest gangbare) oplossing:

  • meer diepte in het stuk brengen
  • gemakkelijker 'in de flow' te spelen zijn
  • beter in een andere toonzetting passen
  • bij een defect aan een onderdeel van het instrument, het instrument toch speelbaar laten zijn
  • .....
Dat dat niet alleen zo is met muziek, maar ook met 'abstracte begrippen'.. daar gaat deze  'oblique technique'  in de (samen-)levings bewustzijns harmonieleer over.

------

Een middel waar we vaak naar grijpen in onssamenlevingsinstrumentarium is ' demonstreren'. 

In deze oefening wordt gedemonstreerd dat er tenminste twee, eenvoudig van elkaar te onderscheiden verschillende manieren zijn om dat stijlfiguur te doen resoneren.

De meest gangbare vorm, zoals we die in het publieke domein voor het voetlicht gebracht zien worden is via de een-voudige-(in-)greep: 
  • protesteren.
Er is echter ook een drie-voudige-(in-)greep:
  • pro - test - eren

'proef' nu eens de beide resonanties:
  • laat de een-voudige toon-greep heel langzaam door je weten resoneren om te 'horen/voelen/ervaren' wat haar kwaliteiten en kenmerken zijn.
  • laat dan de drie-voudige harmonie-greep heel rustig door je weten resoneren om te 'horen/voelen/ervaren' wat daar de afzonderlijke-en-in-samenhang gespeelde kwaliteiten en kenmerken van zijn.
    - wat betekent 'pro'?
    - wat betekent 'test'?
    - wat betekent 'eren'
    - hoe 'klinken' die drie samen ( met de 'rusten' tussen de delen gespeeld)?
Geef dan je eigen woorden aan de beide 'resonantie-'sensaties.
In welke situaties voel je aan dat de een-voudige greep zeer goed tot zijn recht komt?
In welke situaties voel je aan dat de drie-voudige greep zeer goed tot zijn recht komt?

Arrangement Willen/m Weten

Vandaag stel ik voor een arrangement uit  3 verhalen ‘ton-sur-ton’ te maken.

Alle verhalen lichten, net onder een andere kijkhoek, de gevaren aan van ‘binnen 1 bestaand systeem (te blijven) zoeken naar reële oplossingen voor reële vraagstukken’.

Twee ervan kwam ik gisteren tegen:
(De kans bestaat dat de eerste 2 hyperlinks net zo lang houdbaar blijken als bloemen in een vaas!)

Alle drie de ‘verhalen’ tonen de waarde aan van het ‘buiten het eigen denk-kringetje’ kunnen gaan, de stimulans die uitgaat van het toelaten van vreemde elementen’ in het weet-proces.

Geheel in lijn met ‘Luther's’ basisidee, zoals in ‘achter dijken’ aangehaald, geïnspireerd op ‘s konings bloemschikking nodig ik je vooral uit om zelf de bloemen in dit boeket verhalen te plukken, ‘schuin’ aan te snijden en in een of meerdere ‘typisch Hollandse’ vazen van je eigen weten te schikken.



Voor een beetje ‘ Tim Harford extra oplossend vermogen’ wijs ik je aan waar de ‘pokon achter de dijken' ligt, zodat je dat door je weten kunt mengen. De kans is groot dat je eigen antwoorden daarmee langer 'rechtop' blijven staan.

17"49' - 17"58'
(de 'buurvrouw' die van harte welkom is om te komen, wordt toch vakkundig buiten de deur gehouden omdat er  latijn wordt gesproken)
37"29' - 37"30
De wetenschappelijk buitenstaander (die 'wil weten') stelt een uiterst zinnige kernvraag en maakt een uiterst zinnige kernopmerking

Mij intrigeert de vraag wat er zou gebeuren als de 'campus van de wetenschap' het inzicht  uit de toegepaste psychologie wat Tim Harford aandraagt, zelf actief zou gaan benutten en ervoor kiest om mensen-zonder-positie-in-de-wetenschap zich geheel vrij  te laten bemoeien met het proces. (Door mee te kijken en vragen uit heel andere kijkhoeken te stellen.. die dan ook beantwoord worden...mogelijk zelfs..... met nieuwe antwoorden, buiten de kaders die de wetenschap stelt ...?)
Ik vond de kwaliteit van de vragen die de 'buurman', (de breed geïnteresseerde zoon-van-een-predikant, bekend als 'pop-professor'), die feilloos de vinger op een paar 'zere plekken' legde, nogal  wijzen in de richting dat Tim Harford's inzichten fier rechtop staan.....

Mocht er belangstelling zijn in het wetenschappelijke veld om met 'oblique techniques' eens wat meer actief te experimenteren, dan ben ik zeer bereid mijn rol als 'buurvrouw' te spelen.


maandag 25 december 2017

matching the day/me

Een oblique technique speelsuggestie getiteld  'matching the day/me'.

Helemaal in 'the spirit' van de afgelopen paar blog posts, de tijd van het jaar en je liefste wensen en beste voornemens voor het nieuwe jaar.....

'Matches', (Engels woord)
 is een bundeltje van die dingen die je leven verlichten... fenomemen die, mits met voldoende  'koppie-koppie' gebruikt, meestal erg aanstekelijk werken.

  • betekenis 1
    zelfstandig naamwoord:
    lucifers
  • betekenis 2:
    werkwoord:
    passsen bij
    zelfstandig naaamwoord:
    datgene/diegene wat/die perfect bij iets/iemand past

Neem een vers doosje lucifers.
Maar er zelf een eigen  'etiket' voor, wat jou passend lijkt voor het doel waar het voor is.

Iedere avond, voordat je naar bed gaat, maak je een vlam met een van de lucifers.
Aan die vlam geef je met je intentie als brandstof alles mee wat je bewust en onbewust weet dat niet (meer) waar is in je leven.
Zo blijft, iedere dag, van jou, alleen de jouw (bewust en onbewust) hoogst bekende actuele waarheid over.

Doosje leeg?
Het is eenvoudiger, goedkoper en humaner om een nieuw doosjes lucifers te kopen en er daarvan eentje dagelijks af te fakkelen, met het doel je hoogste waarheid over jezelf altijd te kennen en hoog te houden, dan andere mensen in je omgeving een voor een te laten opbranden en ze dan na gebruik, als hun doosje met hun (ooit zo) aanstekelijke lach (e.d.) leeg is, weg te werpen......


(-:

Toch een witte kerst

Met een fascinatie voor ‘ synchroniciteit’ besloot ik gisteren dat ik het leuk zou vinden om er 'iets' mee te doen in de verhalen die ik voor het voetlicht breng.

Ik omschreef het zo:

Bloggen mét synchroniciteit:
Een woord/beeld/vibe die ik tenminste 2x ( maar ideaal gezien 3 keer) tegenkom ‘ out of context’ of ‘nieuw’ inspireert me tot een blogpost.
  • ‘Out of context’ is simple:
      iets wat zich in de gebruikelijke orde van dingen normaal niet (zo) voordoet.
  • Met ‘nieuw’ bedoel ik ‘voor mij nieuw’.
    Dus een woord/fenomeen kan dan prima in ‘context’zijn , maar ik had er nog niet eerder mee te maken gehad, kende het niet…. en dan kruist het opeens vanuit tenminste 2 bronnen binnen 24 uur mijn pad.

Ik noem het ook bewust bloggen met synchroniciteit en niet bloggen over synchroniciteit, om de samenwerkingsrelatie aan te geven, het ‘ons samen in dezelfde ervaring bevinden’.. het ‘mee-maken’. Het verhaal mag mij net zo goed sturen, als ik het verhaal.

In de achtergrond resoneert het idee dat de synchroniciteiten die mijn aandacht in dit proces trekken, niet alleen mij  individueel aanwijzingen geven, over mijn individuele ‘levenspad’.
Maar een bredere samenlevingscope hebben, over het collectieve levenspad van onze samenleving.

Binnen 24 uur (wat heet, binnen een paar uur) diende de eerste triple-synchroniciteit zich aan, met een opvallende dubbele bodem over synchroniciteit.

De triple-synchroniteit bestond uit:
  1. Het zien van een plaatje van Sneeuwwitje en de zeven dwergen op een puzzeldoos met 12 kubussen, waar ze een groen-geel-rood gekleurd vogeltje in de hand houdt.
  2. Allen Hunter sprak in een youtube filmpje over de sprookjes van Grimm en haalde er expliciet het voorbeeld van Sneeuwwitje uit naar voren, als door Disney van de diepere algen van levenswijsheid ontdaan.
  3. In het boek wat ik aan het lezen was (The Starter Marriage van Kate Harrison) kom ik dan binnen een half uur na het zien van de video op pagina 282 waar iemand een verhaal aanhaalt over een vader die zich als Sneeuwwitje heeft verkleed om een demonstratief punt te maken over de  ‘injustice’ dat hij zijn kinderen niet meer mag zien.


De opvallende dubbelde bodem over synchroon lopen, zat hem in ‘ dame met vogeltje’.

Ik had in de BVN-gids gezien dat Dirk de Wachter een programmaatje zou hebben om 12.30 over hoe de moderne mens ‘geluk’ najaagt. Dat wilde ik wel zien, maar het was nog geen tijd ervoor.
Ik moest nog 3 kwartier ofzo overbruggen voor het zo laat was.
Echter, toen ik ‘dan maar’ even keek wat er op de live-stream te zien was, viel ik met mijn neus midden in de uitzending van psychiater Dirk de Wachter! De BVN liep dus niet synchroon met wat ze had gezegd te zullen doen, op welk moment.
Daarna bleef ik hangen bij een uitzending van ‘ iedereen beroemd’ van de Belgische tv. Daarin zat een dame aan een tafel jonge agapornis-vogeltjes te verzorgen die verstoten waren door hun moeder. (De dame maakte trouwens de indruk duidelijk meer met vogeltjes te hebben dan met ‘mensen’; de maatschappij had haar duidelijk ‘afgekeurd’).
Hm… groen-geel-rode vogeltjes……in de hand van een dame?

Zodra ik mijn ‘derde’ Sneeuwwithje tegenkwam binnen een paar uur, heb ik mijn kennis van het Sneeuwwitje-verhaal zoals de gebroeders Grimm het hadden geschreven, maar eens opgefrist
(zie hier).

Kleine details vallen me dan op…. het was een jager (hunter…. Allan Hunter) die haar naar het bos bracht en het niet over zijn hart kon verkrijgen haar om te brengen.
De rol die de ‘appel’ speelt in het verhaal….. (de appel is een attribuut wat met grote regelmaat opduikt in synchonisities en  verbeeldingen in mijn leven, zoals in het audioboek wat ik eerder deze maand maakte)
Ik heb ‘Sneeuwwitje-het-archetypische-moraal-verhaal’ gelegenheid gegeven om tot me te spreken (met me te spreken)  en op deze kerstochtend zag ik een patroon in het verhaal, wat ik herken uit mijn eigen leven, uit mijn eigen cultuur.

Iemand wenst zich vurig omringd te weten door ‘perfectie’ wat aan bepaalde kenmerken voldoet.
Die persoon krijgt/creëert het…. in de vorm van een menselijk wezen.
(Ingebed in bijvoorbeeld: partnerschap, ouderschap, vriendschap......)
Maar dan wordt na enige tijd  juist die hogere-graad-van-X-heid,  als een bedreiging gezien van de eigen positie!
Die ‘ander’ streeft jou voorbij!
De ‘spiegel’ zegt op een dag dat diegene mooie, slimmer, handiger, behulpzamer, zorgzamer…. is dan jij bent.

Talloze keuzen staan dan open….
In het Sneeuwwitje-verhaal krijgt de keuze van de ‘heerser’ vorm waarin gepoogd wordt om de status quo ‘van de eigen superieure positie’ te handhaven, door ‘het betere, mooiere, hogere te elimineren’, gebruik makend van list, bedrog en geweld.

Echter.. de ‘perfectie’ die door de ‘heersende cultuur’ ‘actief vestoten’ is, blijkt ‘levend’ in ‘het bos’ (de natuur). 

Sneeuwwitje, vindt  het gezelschap van 7 entiteiten die  gedurende de dag ‘onder de oppervlakte werken’ en in het plezierige contact om voor hen te zorgen, ontwikkelt zij zich verder.
Hmmm…. 7…. onder de oppervlakte…. in de (spirituele) natuur….?
Zouden dat ook de 7 chakra’s kunnen zijn…..wellicht?
Zij houdt het ‘energiehuis’ waar  ze (allemaal) wonen netjes, levert haar deel en de 7 ‘voeden’ haar.

Een interessant beeld verderop in het verhaal is dan de fase waarin ze ( de belichaming van de nieuwe generatie ‘perfectie’) in een glazen kist ligt.
Ze is niet ‘dood’ want vergaat niet, maar ‘leeft’ ook niet…omdat ( zo blijkt later) er een stukje ‘giftigheid van de heersende cultuur’ klem zit in haar luchtpijp.

Maar, zodra dat stukje eruit is…. dan is er weer ‘leven’, groei en ontwikkeling.

Er komt kennelijk wel een prins (m/v) bij kijken die assistentie verleent bij dat verwijderen van die blokkade…

Tja…. en ondanks dat het buiten een graad of 8 is….. lijkt het op deze manier toch een Sneeuwwitte Kerst te zijn op deze manier.


P.S.
Na het schrijven van dit blogstukje opende ik een lege pagina op internet en zag daar de Google Doodle van vandaag en grinnikte om deze veelkleurige vogelwijsheid..... 




zondag 24 december 2017

“Broertje (m/v) “

De hand-stevig-op-de-heup, bijna verontwaardig fronsend gilt zij bozig: “Dat is nou eenmaal zó!” 
Haar jengelende stampvoetende tweelingzusje mokt “Dat is nou eenmaal niet zó!”.

Het zijn de twee antwoorden in de wereld die op mij misschien wel de meeste aantrekkingskracht van de wereld hebben.

De relatie is van eenzelfde orde als hoe een 
  • vers-glimmend-stevig- kleurrijk- groot-‘helemaal af’-legobouwsel, pontificaal-midden-in-de-kamer-geëtaleerd 
staat tot
  • het broertje-van-de-bouwer.


Tot nu toe zijn er onder mijn bezielende onderzoekingsgeest ongeveer net zo weinig ‘dat is nou eenmaal (niet) zó mentale constructies’ volstrekt intact gebleven als een gemiddeld ‘broertje’ zo’n legobouwsel ongemoeid laat. 

Sterker nog, hoe steviger en onverwoestbaarder een gedachten-constructie geponeerd wordt te zijn, hoe eerder ik het (triomfantelijk…. uiteraard) uit elkaar heb gesloopt. 

Geef mij uw Titanic en ik weet er de passende ijsberg voor.

Kennelijk is de hoofdvraag waarmee ik dit leven onder mijn arm loop, vooral ‘ O ja.. ?’

Denk daarbij dan niet voornamelijk aan de vriendelijke toon die volstrekt vrijblijvende  social small talk uitrukt.
Vertaal mijn  ‘ O ja….?’  belangstelling  dan ook maar beter niet als vanzelf in een:
 ‘ Ach ja, joh.. goh, wat ontzéttend knáp dat je dat zó zeker wéet en hoe rázend  interessánt…..!’
Ook het nonchalantere ‘ Pfff. wat jij wilt joh….’ (gevolgd door het aansnijden van een volstrekt veilig en irrelevant koetjes-en kalfjes onderwerp) , is mogelijk niet de meest accurate vertaling.

Met mijn ‘O ja….? ’ druk ik meestal wel oprecht mijn belangstelling uit en verzoek ook wel om ‘nadere toelichting’.
Vervolgens loopt het gesprek nogal eens zo .
Hoe duidelijker uit iemands respons blijkt dat iemand wérkelijk gelooft dat iets nou eenmaal (altijd/nooit) zo is, hoe meer mijn ‘ o ja…?’ in een baldadige toonsoort komt te staan:
“Dát zullen we nog wel eens zien!”

Het scoort……. inderdaad……, niet hoog in de lijst met aanbevolen procedures voor wie zijn kennissenkring eens genoeglijk wil uitbreiden….

Nogal veel mensen zijn kennelijk nogal aan hun Titanic gedachten-constructies gehecht en voelen er weinig voor om het op de zeewaardigheidstestbank van een ‘broertje’ te leggen.

Ik zou zeggen ‘veeg teken’!
Zou iemand die echt gelooft, nee weet, dat de constructie tegen bekend  ‘groot onheil’ bestand is.. aarzelen?
Zou iemand die écht zelf ‘scheep’ gaat op zijn eigen gedachtenconstructies het niet júist een veilig idee vinden als de structurele integriteit en operationele veiligheid  eens een periodieke keuring onderging?

Meestal hoef ik er trouwens alleen maar  naar te wijzen, of er een heel klein beetje tegenaan te blázen en de constructie  zakt al glorieus, elegant door zijn altijd/nooit hoeven. Een beetje zoals een sloopgebouw wat vakkundig wordt opgeblazen, omdat op precies de juiste plaatsen een passende hoeveelheid springstof is aangebracht.
Ik hoef het meestal niet eens aan te raken! Ik breng niet eens de springstof aan!
Een klein vonkje van mijn passie voor kennis en helderheid doen overspringen… is vaak al genoeg dat het zichzelf opblaast!

Ik maak eigenlijk alleen vrienden bij ‘(gemeenschaps-)vernieuwers’.

“Die oude constructies….pfew….die  krijgen we nooit weg…”
Waar wel de oprechte wens is om nieuwe, beter bruikbare, duurzamere  constructies te plaatsen….. die mensen zien me graag komen.

Ook heb ik al een aantal keer mijn nut bewezen bij de gedachte:
“Een nieuwe, goede duurzame  oplossing die daar, daar, daar en daar allemaal aan voldoet….. dat lukt nooit!”

Hoewel…..als ik dan (triomfantelijk.. hé, uiteraard… ik vind construeren zelf ook vele malen leuker!) betrekkelijk nonchalant, vrij vlug zelfs, met een ‘eenvoudig ontwerpje’ of zelfs ‘werkend prototypje’ aan kom zetten, wordt er nogal eens gemopperd in plaats van blijdschap geuit!
99 van de 100 gevallen blijkt er een aanvullende voorwaarde te zijn die ik (‘dom he?’) even over het hoofd had gezien. De oplossing moet wel precies binnen de huidige denkkaders passen…. omdat die nou eenmaal altijd gerespecteerd moeten worden ( ‘ O ja…?’)

Er is nog een ‘o ja….’ die op de achtergrond best wel eens een rol zou kunnen spelen.

Als ik nou het belangrijkste kenmerk zou bezitten, wat alle ‘broertjes’ op de hele wereld met elkaar gemeen hebben …. dan zou mijn ‘broertjesgedrag’ mogelijk een stuk minder weerstand ondervinden…...
Maar ja…. ik heb geen y-chromosoom.

En voor zover ik dat kan overzien, gaat dat op zijn vroegst echt pas over tegen de tijd ‘dat ik een jongetje’ ben.
(Vrij naar mijn moeder, die vaak zei dat iets wel over zou gaan voordat ik een jongetje werd.)

En… o ja.. !.......ik heb trouwens geen plannen in een individuele gendertransformatieve richting!

Denk wel dat de maatschappij ervan op zou knappen als het een gendertransformatie ondergaat, waarin het van vrouwen niet meer impliciet  ‘altijd’ verwacht wordt dat ze ‘aardig’ zijn: allerlei onzin ‘gewoon braaf’, zonder morren en zonder vragen over nut, noodzaak en zin ‘slikken’ en zich gedwee beperken tot de hen toegewezen taken.

Laat ik met ‘Broertje’ eens een balletje opgooien voor een nieuwe zwarte pieten discussie…
Wordt het geen tijd dat er achter die ‘ functie’ in de samenleving,  ook eens (m/v) komt te staan ;-) ?

Een aardige observatie is dat de Nederlandse taal/cultuur helemaal geen genderneutraal woord kent voor ‘’collega kind in hetzelfde gezin’  bij mensen, zoals het Engelse sibling.
Niet dat het bestaan van zo'n woord in de vocabulaire ervoor zorgt dat Britse Engelsen er erg goed mee uit de voeten kunnen dat ik als blije, vrolijke troste drager van twee x-chromosomen me ‘als een broertje gedraag’.. maar dat is weer een heel andere bespiegeling.




held-op-wollen-sokken

"Wat zie ik nou?"

Onderop mijn extra warme wollen sokken staat iets vreemds wat nog het meest lijkt op "9-5".
Mijn gedachte is kort en bondig:” Tot aan mijn enkels en niet verder! Dit is echt de enige manier waarop je mij in een 9-5 setting ziet rondstappen!”. 

Humor? Grapje... ?
Ja.. deels is het luchthartig... .
Maar voor een ander deel is het ook 'hart luchten'  op een een wat andere vibratiekwaliteit.

Is het niet opvallend hoe achter die 3 simpele onschuldige symbolen, “9-5” een hele wereld aan demonen schuilgaat, waar wij (de prachtige, intelligente, vrije geesten) nogal de voorkeur eraan geven om er vooral vér bij vandaan te blijven?

Alle vrijbuiters die ik ‘ in het buitenland ken’, uit welk modern westers land van herkomst dan ook, verbinden juist dat 9-5 ("nachtmerriescenario") erg met de respectieve  landen van herkomst.  

Er wordt over gesproken alsof er aan de grens een spandoek hangt:
” Wie dit land, anders dan als toerist, voor langere tijd binnengaat, zal verzwolgen worden in de niets ontziende molens van de “9-5” praktijk.”
Een vooruitzicht met weinig aantrekkingskracht. 

‘Spruitjeslucht, bitterballen en calvinisme’ kunnen nog op een nostalgische glimlach rekenen… .
De alle-wezenlijke- persoonlijke- vrijheid-tot-grit-vermalende “9-5” (ratrace) is een griezelverhaal waar de kille huiveringen van over de ruggengraat trekken..

Kijk naar mijn held-op-sokken-statement en het is wel duidelijk dat ik dat refrein dapper hard meezing in het grote vrijbuiterskoor.

Ergens in de jaren ‘70 deed ik als kleuter mijn intrede in het 9-5-systeem.
Hoe goedaardig en kindvriendelijk het op vele punten ook was, het integratieproces in de ‘maatschappij’ markeerde ook een desintegratieproces van sommige aspecten die ‘mij’ tot mijzelf maken.
Sommige delen gingen helemaal ‘uit’; andere op een ultralaag pitje.
In 10 jaar ‘buitenland’ heb ik een hoop van die delen weer opgeraapt, afgestoft, actief in gebruik genomen en in een versie van ‘mijzelf’ geïntegreerd, die mij in ieder geval een stuk beter bevalt om de hele dag mee op te trekken.

Toch is er nu nieuwsgierigheid.
Hoeveel verschil zou het maken: binnenkomen als 45 jarige bewuste volwassene, voorzien van een hele bundel gevarieerde ervaringen die ik stem kan geven, in het jaar 2018, of als jong kind, zonder vergelijkingsmateriaal?

Kunnen 'Nederland' en 'ik' dit keer een 'wederzijds voedend' gesprek aangaan? 
Zijn er Nederlanders in Nederland, die, dat wat ik aan (meta-fysische) bespiegelingen aanreik duurzaam 'onderhoudend' vinden? En die dat spiegelen en in mijn richting ook concreet vormgeven, door er herkenbaar 'prijs op te stellen', in allerlei onderhoudende vormen?



zaterdag 23 december 2017

Lucifer en relationele lontjes

Het zijn de donkere dagen van het jaar en ik brand kaarsjes, voor de gezelligheid.
Ik smelt om de paar dagen 'restjes kaarsvet' om tot een mooie nieuwe kaars.

Mentaal energetisch, doe ik geloof ik hetzelfde met mijn 'verlichtende' ervaringen......

Gisterenavond belandden wat 'restjes' 'au bain marie' in een vaatje die deze vorm had:
"Wie verdieping zoekt in zijn leven, kan maar beter open staan voor ondermijnen!"
Een vaatje 'wijsheid', met nogal veel 'diepgang'... waar ik lekker veel van mijn ervaringen van de afgelopen paar dagen/maanden/jaren in kwijt kon.
Een vaatje wijsheid die je op allerlei manieren kunt 'invullen' en 'verbeelden'.
Ik besloot hem in de 7 chakra-kleuren in te vullen.... er letterlijk 7 verdiepingen in aan te brengen:

  • belichten 
  • bezien
  • bestemmen ( met een vleugje bezingen)
  • behartigen
  • bezinnen ( met een vleugje beheren)
  • bevruchten
  • bewortelen ( met een vleugje bezitten)
(met in de hele mix een tranformatieve 'reagens': 'transparantie van bestaan'... voor een mooi extra doorschijnend effect)


Vanochtend kreeg ik twee lantaarntjes om 'weten van waarheid van nu ' mee aan te lichten.

Het ene lantaarntje vraagt:

  • Zou er ook 'spirituele boelimia' bestaan ?
Het andere lantaarntje vraagt:

  • Is de aanwezigheid van 'ontsteking' een signaal van een 'gezond (relationeel) lichaam'?

Ik stop mijn verse verdiepingskaarsjes in de beide lantaarns.
Als ik er de vlam van mijn interne Lucifer bij houd, lach ik even om de connotatie die Lucifer heeft met de 'Duivel'.....

Dan kijk ik naar mijn vredig prachtig licht stralende lantaarntjes, die allerlei wetenswaardige hoeken van mijn 'weten' harmonieus aanlichten.

'Wat er gebeurd is' , werpt nu 'zelf' weer 'nieuw' licht op mijn weten.

Ik had de afgelopen dagen een paar flinke 'ploffen' waargenomen.
Mensen die op een berichtje van mij reageerden alsof ik hen een bom had gestuurd.
En mij nogal 'hoog van de toren blazend' en 'per omgaande' lieten weten dat 'dit' niet op prijs werd gesteld.
Twee keer in een week zo'n heftige relationele explosie..... is voor mij duidelijk wel een reden om even diepgaand in de ziel te duiken om uit te vinden wat mijn rol daarin nou was.
Wat ik ervan te leren of in te zien heb, te veranderen, te ontwikkelen....?
Het is maar al te gemakkelijk om de 'schuld' van het voorval bij ' de ander' te leggen immers.Wat niet zinvol is, als ik de 'aanstichter' in het patroon ben.

En.. ik had ook.. behoorlijk bewust... wat gedaan:  een 'vuurtje' gegeven en die op een hele bepaalde plek gehouden, waarvan ik heel goed 'wist' dat het 'effect' zou sorteren.
Ik wist alleen niet 100% zeker 'welk effect'!
(Hoewel ik in beide gevallen bepaald niet verbaasd was dat zich een 'grote plof' voordeed.....er was wel een meer dan 90% zekerheid dat het zou ploffen.. de enige onzekerheid voor mij was of het zo hard zou ploffen dat ik het op kilometers afstand gewaar zou worden!)

In beide gevallen had ik van deze mensen, de boodschap gekregen.."Ik wil me ontwikkelen, ik wil mijn talenten inzetten, inspireren en geïnspireerd worden, ik ben toe aan 'iets nieuws'... maar ik heb daar werkelijk iets van 'iemand anders' bij nodig om daarmee 'van start' te kunnen gaan."

Ach, ik draag altijd graag mijn (vuur-)steentjes bij aan persoonlijke ontwikkeling en ik kreeg 'inspiratie' om aan de kennelijk gewenste ontwikkelingen bij te dragen.... door.... een lontje wat uit hun eigen energieveld stak.... aan te steken.

Was het de lont van een kaarsje geweest... dan had het rustig licht, verlichting opgeleverd, waarmee iemand met plezier zijn eigen weten zou aanlichten.
Maar ja....de lont ging naar een ander, hoog explosief mengsel......!

Een 'brenger van licht' zijn, kent zo zijn explosieve momenten.

Moet ik 'het' dan maar niet doen, geen 'vuurtjes' meer aanbieden aan hen die er in mijn aanwezigheid actief op zinspelen om het te willen ontvangen?

Ach, ik denk maar zo..... ik heb liever dat die energetische bom onschadelijk wordt gemaakt in mijn getrainde 'aanwezigheid', dan dat hij ploft in het energieveld van een 'zeer nabij staande geliefde' die argeloos 'warmte en liefde' bij diezelfde lont houdt en aan de gevolgen van die explosies kapot gaat.

Veel mensen 'ruiken duidelijk lont' bij iemand ( duidelijk niet kaars maar bom) en dansen er dan snel van weg.
Wie weet, ben ik wel heel behulpzaam bij de ontwikkeling door in ieder geval die bom eerst even uit de weg te ruimen.

Een soort chirurg die de vinger op de zere plek legt (waarop diegene keihard ' AUW!) schreeuwt.....
mooi.. prima indicatie van ' de juiste plek' en dan de chronische ontsteking in het lichaam, die kennelijk niet 'vanzelf heelt' snel elimineert.. zodat natuurlijke 'heling' in gang gezet kan worden....?

Zou je als maatschappij willen dat begaafde chirurgen en explosieven opruimingsdienstmedewerkers daar maar mee ophielden, omdat ze met methodieken werken die ook wel eens 'Auw/Boem' doen.. en 'we' vinden 'auw' en 'boem'  (en de leefstijl die bijdraagt aan een gezonde ontwikkeling als mens en als gemeenschap) niet 'lekker'?

Tja....


vrijdag 22 december 2017

Bewust ‘wat-dan-ook’ v.s. onbewust ‘wat dan ook’

Dit is een aardige 'oblique technique' oefening om uit te vinden welke p.r.-waarde en graad van begeerlijkheid  ‘bewust’ (samen-)leven in de werkelijkheid van jouw beleving heeft.

Vol deze zinnen naar eigen inzicht op de stippellijnen in:

Als iemand bewust mij ……….. (X); dan ervaar ik dat (over het algemeen) als ……..(Y)
Als iemand onbewust mij ……….(vul exact dezelfde X in);  dan ervaar ik dat (over het algemeen) als…….(Z)

Daarbij mag je echt alles geheel naar eigen inzicht invullen…. Y en Z kunnen gevoelens zijn, meningen, oordelen, een cijfer, een kleur, een tekening, een geluid, een lijfelijke uitbeelding.. wat je maar wilt, wat je maar verhelderend lijkt. De oefening eerlijk en met volle aandacht doen, aan de hand van concreet beleefde eigen voorbeelden, is wel een pre.
Niemand hoeft het te zien.

Herhaal die oefening een keer of 10 met andere setjes X-en die doorgaans als ‘van-grote-waarde/voedend’ worden beschouwd in een relatie.

Herhaal die oefening dan nog een keer of 10 met andere setjes X-en die doorgaans als ‘onprettig/ondermijnend’ worden beschouwd in een relatie.

Kijk dan eens naar de circa 20 setjes die je zelf hebt gemaakt en bekijk het patroon wat daaruit naar voren komt, over ‘bewuste’ acties versus ‘onbewuste’ acties.

Trek (bewust en/of onbewust, naar keuze ;-) ) je eigen conclusies.

De smaak hiervan te pakken gekregen?

Omgekeerd is ook informatief:

Als ik  iemand bewust ……….. (X); dan ervaar ik dat (over het algemeen) als ……..(Y)
Als ik iemand onbewust ……….(vul exact dezelfde X in);  dan ervaar ik dat( over het algemeen) als…….(Z)

Voor de echte dare-devils van de relationele ontwikkeling is er deze hot-and-spicy-variant waar je (eerlijke) feedback vraagt aan iemand op wie je bepaalde X-en met enige regelmaat loslaat.

Als ik jou bewust ……….. (X); dan ervaar jij dat (over het algemeen) als ……..(Y)
Als ik jou onbewust ……….(vul exact dezelfde X in);  dan ervaar jij dat( over het algemeen) als…….(Z)


(-:

SPAM box

Stel nou eens:

Dat het ‘goede’ echt bestaat… hoe jij het dan ook maar zou willen noemen, Chi, Allah, God, Spirit, pure levensvreugde, de hoogste trilling, Universele Intelligentie, Bewustzijn ….

Laten we dan daarbij eens als gedachtenexperiment aannemen dat het ‘goede’, wat ik voor de duur van dit blogstukje even het emotioneel ongeladen symbool ‘ ↑’ toeken, jou ondersteunt in het vormgeven van je leven.

Als ‘ ↑’ die ondersteuning vormgeeft op de allerbeste manier die jij je voor kunt stellen, acht je het dan waarschijnlijk dat het jou een hoge mate van keuzevrijheid geeft?
Zou je dat ‘fijner, beter, aansprekender’ vinden dan een dominante ‘↑’?

Keuzevrijheid, als concept, is een hol, leeg begrip als er niets te kiezen valt… dus…. allerlei gradaties en vormen bestaan.. zoals ook het volstrekt omgekeerde ‘↓’.

Honderden keuzemogelijkheden kruisen dagelijks je pad, via de mensen die je (wel en niet) spreekt, de vragen die je (wel en niet) beantwoordt, de spullen die je (wel en niet) koopt, de informatie die je (wel of niet) je aandacht geeft en in je besluitvorming (wel of niet) meeneemt…etc.

Nou vind ik dit een intrigerende vraag…. :
“Zou je ‘ ↑’ herkennen, als het je actief een handreiking bood, een concrete suggestie aan de hand deed, een zeer wezenlijk vraag stelde, je relevante informatie stuurde?”

Mijn vermoeden is namelijk, dat ‘we’, als moderne mensen onze mentale SPAM filters zo strak hebben ingeregeld, dat de berichten van ‘ ↑’ als uiterst dubieus ‘herkent’ worden en dus automatisch worden ‘weggemiept’!

Hoe dat kan?

Nou…. zou ‘ ↑’ je iets anders aanreiken dan dingen die:
·         wel ‘ te mooi lijken om waar te zijn’?
·         wel heel (verdacht) accuraat op het juiste moment binnenkomen?
·         persoonlijk, op jouw naam gesteld
·         met jouw talenten en de jouw beschikbare middelen eenvoudig en snel te realiseren zijn?

Maar ja.. wat doet een rechtgeaarde ‘↓’?
Precies!

En op diverse ‘uiterlijke kenmerken’ van dergelijke stroopsmerende (pre-fab!) verlokkingen die je bijna niets kosten (zeker geen moeite!) en je gouden bergen beloven’ daar heb je je mentale SPAM-filters op afgesteld!

Nou is er denk ik wel een aardige lakmoesproef om ↓ van ↑ te onderscheiden, hoor.
↓ zal je altijd vertellen wat jij graag wilt horen, zodat jij ertoe overgaat om ↓ te geven wat ↓ van jou in gedachten heeft om te krijgen, ter meerdere eer en glorie van …... ↓.

Bedenk zelf maar wat je waarschijnlijk acht dat ‘↑’je zal geven.

Zo bezien is het niet geheel ondenkbeeldig dat berichten van ‘↑’ regelmatig een stuk lager zullen scoren op ‘leuk, lief en aardig’.  

Want als ‘↑’, in oneindige wijsheid en uit ervaring met jou, weet dat de kijkrichting waarin de door jouw hartstochtelijk gewenste  antwoorden en oplossingen zich bevinden,  precies de kant is die jij al een poosje hartgrondig hebt vermeden om voldoende aandacht aan te besteden… dan is kans dat jij dat ’wilt horen’ uiterst minimaal …. toch?

Een volgende lakmoesproef (in direct contact) is
·         zelf  de suggestie aan de hand doen of je de boodschap in een bepaalde (wezenlijk andere) vorm kun ontvangen
(observeer: dat is wat anders dan om een andere inhoud van de boodschap vragen, omdat de inhoud je niet aanstaat, of aangeven dat deze vorm eerst volstrekt aan jouw persoonlijke voorkeuren en lijst met kwaliteitseisen aangepast moet worden, door de afzender, wil je er ook maar enig belang aan hechten!)

Ik vraag gesprekken die vanuit call-centers gevoerd worden met het oogmerk mij via de telefoon (snel) iets te verkopen vaak (vriendelijk) of ze het belangrijke bericht wat ze kennelijk voor me hebben in geschreven vorm kunnen opsturen, zodat ik het rustig kan lezen. De verbinding wordt doorgaans snel (soms zelfs vriendelijk) verbroken en ik heb nog nooit een brief ontvangen.

Wie of wat ‘↑’ ook op mijn pad stuurt……
 ‘↑’ (en ik!) zijn echt in relationeel welzijn en het vinden en uitvoeren van goed werkbare duurzame oplossingen geïnteresseerd en dus bereid om ( in het redelijke.. serieus dus…wederzijds betrokken)  in een ‘relatie’ te investeren.

Mijn vermoeden is wel, dat wie hele sterke (zeker de culturele standaard pre-fab) filters op zijn  mentale innerlijke SPAM-box heeft geactiveerd, zelf het werkelijke 'kennen' van een relatie met   ‘↑’ in de weg staat.



donderdag 21 december 2017

Schaalbaar

Wat nou als:

er een mind-set (A) is,  waarmee je:
·         op aspecten van het leven zelf net zo ver kunt inzoomen als je maar wilt,
·         fenomeen in het leven net zo groot kunt opblazen als je me maar wilt
Hoe groot of klein je het allemaal in die mindset ook maakt, het is altijd ‘scherp’, nooit korrelig of brokkelig.

Ik zou dat in beeldbewerkingstermen de ‘vector-based’ mind-set kunnen noemen, waar een algortime gebaseerde aanpak aan ten grondslag ligt.

Wat nou als:

er ook een mind-set (B) is waarin alles, maar dan ook alles in precies even grote ‘hokjes’ wordt opgedeeld en ieder hokje apart definieert moet worden.

Ik zou dat in beeldbewerkingstermen de ‘pixel-based’ mind-set kunnen noemen.

Is het zo?

Als het zo is, dan zou ik zeggen dat creaties, gemaakt en bekeken in mind-set A, quantum mechanisch het equivalent zijn van ‘golven’ en creaties gemaakt in of voor mindset B het equivalent van ‘deeltjes’.

Als de analogie verregaand op zou gaan, dan kun je in mind-set A uitstekend ook deeltjes-versies maken, als je dat wilt. ( Je kan eenvoudig vector-composities als pixel-based bestand exporteren, zoals -.jpg.)
Omgekeerd werkt een conversie van een deeltjesbestand naar een golf/algoritmebestand niet echt optimaal.

Voor mind-set B creaties heb je heel erg veel (geheugen) ruimte nodig. Er gaan veel meer goed werkende en perfect schaalbare  ‘golfcreaties’ in dezelfde ruimte die voor een paar statische, maar binnen een heel beperkte marge schaalbare (zonder verregaand kwaliteitsverlies) ‘deeltjescreaties’ nodig is.

De vraag of het zo is….. is alleen maar met ‘nee’; te beantwoorden, door iemand die voor het beantwoorden van die vraag alleen mind-set B kent en gebruikt.

Betekent dat, dat het antwoord ook ‘nee’ is, in absolute (pixels)  en relatieve (vectoren/algoritmen)  termen?

Dat is, op basis van de (deel!)vragen in dit stukje… niet valide te concluderen.
(‘ja’ trouwens ook niet!)

Als de analogie verregaand opgaat is daar een heel duidelijke reden voor:
Beeldbewerkingfiles kun je niet ‘openen’ en op enigerlei wijze zinvol interpreteren, gebruik makend van een tekstverwerker…. ;-)





Inzoomen op relativeren

In de woorden ‘relatie’ en ‘relativeren’ zijn de eerste 6 letters hetzelfde.
Zou er verder nog een relatie zijn tussen die twee begrippen?

Wat kán iemand die ‘goed’ kan relativeren, eigenlijk?

In het dagelijkse spraakgebruik lijkt het vooral gereserveerd te zijn voor de vaardigheid om ‘veel te groot lijkende onderwerpen om te kunnen behappen’ kleiner te kunnen maken, door het ‘grotere plaatje’ erom heen te plaatsen.

“Hoe belangrijk denk je dat je dit nog vindt op je 90e?”
“Hoe belangrijk is dit voorval in ‘the blink of eternity’?”
“Hoe belangrijk is dit probleem op globale schaal… ?”

Hoewel ik zeker zie hoe die uitzoom-aanpak je ‘lucht’ kan geven, een beter perspectief in de compositie, lijkt ‘altijd/overwegend tot het maximum uitzoomen’ mij niet de meest aangewezen standaardoplossing om iets in de context te kunnen zien.
Ik denk wel eens:” Op die manier kun je álles wég relativeren, want op die schaal is werkelijk niets van enig belang.”

Bij ‘masters’ van deze vorm van relativeren lijkt dit een populaire insteek:
 “Je kunt je tijd toch wel beter besteden dan je ook nog maar érgens over op te winden….. dat is toch allemaal maar ‘volstrekt zinloos, verspilling van tijd en energie’”
Waar je dan ‘beter’ je tijd en energie aan zou kunnen besteden, blijft voor mij, alleen maar kijkend naar dit ‘grote Universele plaatje’ gissen.

Nou leef ik persoonlijk, ook graag met de vinger op de macrozoom knop van waarnemingen.
Dus ik zoom niet alleen maar ‘uit’, totdat mijn ‘akkevietjes’ zijn verzwolgen door de oneindige grootheid van de ruimte-tijd….. ik zoom er ook met grote regelmaat diepgaand op ‘in’.
Dat levert heel andere perspectieven op, super-super-detailinformatie.. opgeblazen tot posterformaat en dan nóg scherp!

Is dat ‘beter’ om te doen, dan?
Nou, nee, dat lijkt me ‘intrinsiek’ niet het geval.

Wel ben ik er een voorstander van om ‘relativeringsvermogen’  ruimer op te vatten.

Om de definitie van ‘goed’ kunnen relativeren, niet overwegend te laten leunen in de richting van hoe snel je iets kunt bagatelliseren en (ongezien) als insignificant ‘in het grotere plaatje’ kunt afdoen.

Dat zou ik trouwens ook niet ‘relativeren’ noemen, in digitale fotografietermen, maar ‘deleten’ van informatie van je schijf.
Ik heb de indruk dat ‘leven’ en ‘zinvol informatie verwerken’ zo goed als synoniem aan elkaar zijn, dus als je alle ‘informatie’ delete, blijft er van ‘leven’ ook niet zo heel veel over… lijkt me zo.

‘Goed’ kunnen relativeren, lijkt mij ook niet het omgekeerde: ‘ van een mug een olifant kunnen maken’.

Ik zou het zoeken in de richting hiervan:
De mug, in allerlei zoomopties, met allerlei lenzen, van heel dichtbij en van vrij veraf, ‘scherp’ en ‘voldoende belicht’ kunnen kennen, net als de olifant trouwens….. of enig ander onderwerp (fysiek of abstract) wat zich maar in je blikveld van het hier-en-nu daadwerkelijk voordoet.


Voor die macrozoom op het leven, is het trouwens mijn ervaring, net als bij fotografie, erg van belang dat je over het vermogen beschikt om volstrekt je ‘lens’ stil te kunnen houden, stil te kunnen staan en heel kalm zelfs je adem te reguleren.
Maakt dat mij tot ambassadeur van regelmatig echt stilstaan?

woensdag 20 december 2017

tuiltje verhalen

Vandaag verzond ik een tuiltje mooie gewetensvolle verhalen,  aan iemand die actief aan een  roeping in het leven vorm geeft, in Nederland. Een roeping, die veel overeenkomsten vertoond met de mijne.

Ik verbond er dit kaartje aan:
“Met zo’n gelijksoortige roeping --- actief bijdragen aan het wakker kussen van het mens-zijn -bewustzijn bij moderne leading professionals --- ben ik heel benieuwd of jij (met je werkkring)  ook zin hebt om te verkennen wat wij in elkaars ontwikkeling kunnen betekenen.”

Het eerste verhaal is een Ted Talk van Tim Harford. ( 15”32’ in totaal)

Het tweede verhaal is een beeldverhaal, een dierenparabel.
In deze video gaat het specifiek om het fragment wat begint bij 27”18’ en zo’n 10 minuten duurt.

Het derde verhaal is hoofdstuk 13 uit het script van een Kerst-/Vredes-/Liefde-voor-het-levenroman, dat ik eerder deze maand schreef en tot audioboek uitwerkte. (hoofdstuk 13 begint bij 25”08’)
 
Met dit boeket illustreer ik het type bijdrage wat ik lever aan menselijke bewustzijnsontwikkeling.

Als ‘ De Brian Eno van de gemeenschapsontwikkeling’  reik ik ‘speelsuggesties-op-maat’ aan rond kernthema’s. Daarmee kunnen mensen het harmonieus (en zo zuiver mogelijk) bespelen van hun eigen geweten en de klank van hun eigen ziel, spelenderwijs bewust verder ontwikkelen, binnen de context van wat er werkelijk, hier-en-nu, in hun dagelijks leven speelt.

Mijn ‘speelsuggesties’ (vaak voorzien van een analogie)  draaien eigenlijk altijd om het bevorderen van teamspirit, inlevingsvermogen en verbeeldingskracht.
Waarmee ik dan de echte bedoel….. !
Organisch gegroeid.
Werkelijk doorleefd.
Met vallen en opstaan verkregen.
Op basis van de concrete eigen ervaring, de aanwezige unieke talenten en omstandigheden.

(Wat van een heel andere orde is dan het  (cognitief) leren reproduceren van een set populaire, gangbare ‘effectvolle’ pre-fab trucjes.)

Zo min mogelijk  ‘synthesizers’ en ‘ playbacken’ wat mij betreft, maar vooral  ‘akoestisch’, ‘samen’, ‘wezenlijk vernieuwen’ en…… ‘live’.

Als je het boeket verhalen op je in hebt laten werken, ben ik wel heel benieuwd of je nieuwsgierigheid naar het onderzoeken van samenwerkingsmogelijkheden geprikkeld is.

Met vriendelijke groet,


Esther Dageraad 

dinsdag 19 december 2017

Wat karakteriseert ‘partnerschap’?

Is ‘partnerschap’ zoiets als een bloemvorm… :
er zijn duizenden types van en je kan ze op dezelfde manier in subcategorieën onderbrengen?

Zo gezien, is de ene vorm uiteraard niet ‘beter’ dan de ander.
Is een composiet beter dan een kelk*?
Nee toch?
Is een privé-activiteiten-georiënteerde-vriendschap beter dan een werk-gerelateerd-samenwerkingsverband*?
Is een windbestoven bloem beter dan een insecten-bestoven bloem*?
Is een ‘liefde-in-natura’ bestoven partnerschapsvorm beter dan een ‘geld’ bestoven partnerschapsvorm*?

               * ( of vice versa)

Vreemde vragen?
Uiteraard.

Hoe kom ik hier op?
Nou, veel van wat ik om me heen zie wat onder mensen als een ‘partnerschap’ constructie wordt aangemerkt, zou ik op basis van wat ik er zoal van meemaak, helemaal niet het predicaat ‘partnerschap’ geven.
Net zomin als ik de verschijningsvorm van een plantenwortel een ‘bloem’ zou noemen.. ook al bestaat het in beide gevallen inderdaad uit ‘plantmateriaal’.

Hé…!
Uiteraard kán ik iets erg cruciaals over het hoofd zien.
Wie weet ís mijn bloemanalogie volstrekt niet van toepassing op deze context!?
Wie weet schórt er iets héel erg aan mijn observatie en determineervermogens?!
Wie weet, ís het op een Universele Schaal gezien een volstrekt zinloze exercitie om hier, zo over na te denken?!

Toch is voor mij het feit dat een of meerdere mensen een verschijnsel een bepaalde naam geven, voor mij niet genoeg reden om ermee akkoord te gaan dat die naam de lading ook erg goed dekt van hoe de onderdelen zich in het geheel in de realiteit van de dagelijkse dag tot elkaar verhouden.

Regelmatig dekt ‘ loopgravenoorlog’ of ‘ tot de tanden toe gewapende ‘vrede’’, de realiteit van wat ik ervan meemaak een stuk beter. Of ‘compleet langs elkaar heen leven’ en ‘parasitaire exploitatie’

Dat zijn ook relatievormen… !
Dat zie ik heus wel.
Die kunnen ook bevrediging geven en ook een rol spelen in het ‘voortbestaan van de soort’.. !
(He, waarom zouden zoveel mensen anders deelnemen aan dergelijke relatievormen….?)
Maar ‘pártnerschap’?
Gek he, maar dáar heb ik dan toch een duidelijk ander beeld aan karakteristieken bij, die ik me ook nog eens in duizenden verschijningsvormen kan voorstellen.