Inzoomen op relativeren

In de woorden ‘relatie’ en ‘relativeren’ zijn de eerste 6 letters hetzelfde.

Zou er verder nog een relatie zijn tussen die twee begrippen?

Wat kán iemand die ‘goed’ kan relativeren, eigenlijk?

In het dagelijkse spraakgebruik lijkt het vooral gereserveerd te zijn voor de vaardigheid om ‘veel te groot lijkende onderwerpen om te kunnen behappen’ kleiner te kunnen maken, door het ‘grotere plaatje’ erom heen te plaatsen.

“Hoe belangrijk denk je dat je dit nog vindt op je 90^e?”
“Hoe belangrijk is dit voorval in ‘the blink of eternity’?”
“Hoe belangrijk is dit probleem op globale schaal… ?”

Hoewel ik zeker zie hoe die uitzoom-aanpak je ‘lucht’ kan geven, een beter perspectief in de compositie, lijkt ‘altijd/overwegend tot het maximum uitzoomen’ mij niet de meest aangewezen standaardoplossing om iets in de context te kunnen zien.

Ik denk wel eens:” Op die manier kun je álles wég relativeren, want op die schaal is werkelijk niets van enig belang.”

Bij ‘masters’ van deze vorm van relativeren lijkt dit een populaire insteek:
 “Je kunt je tijd toch wel beter besteden dan je ook nog maar érgens over op te winden….. dat is toch allemaal maar ‘volstrekt zinloos, verspilling van tijd en energie’”

Waar je dan ‘beter’ je tijd en energie aan zou kunnen besteden, blijft voor mij, alleen maar kijkend naar dit ‘grote Universele plaatje’ gissen.

Nou leef ik persoonlijk, ook graag met de vinger op de macrozoom knop van waarnemingen.
Dus ik zoom niet alleen maar ‘uit’, totdat mijn ‘akkevietjes’ zijn verzwolgen door de oneindige grootheid van de ruimte-tijd….. ik zoom er ook met grote regelmaat diepgaand op ‘in’.
Dat levert heel andere perspectieven op, super-super-detailinformatie.. opgeblazen tot posterformaat en dan nóg scherp!

Is dat ‘beter’ om te doen, dan?
Nou, nee, dat lijkt me ‘intrinsiek’ niet het geval.

Wel ben ik er een voorstander van om ‘relativeringsvermogen’  ruimer op te vatten.

Om de definitie van ‘goed’ kunnen relativeren, niet overwegend te laten leunen in de richting van hoe snel je iets kunt bagatelliseren en (ongezien) als insignificant ‘in het grotere plaatje’ kunt afdoen.

Dat zou ik trouwens ook niet ‘relativeren’ noemen, in digitale fotografietermen, maar ‘deleten’ van informatie van je schijf.
Ik heb de indruk dat ‘leven’ en ‘zinvol informatie verwerken’ zo goed als synoniem aan elkaar zijn, dus als je alle ‘informatie’ delete, blijft er van ‘leven’ ook niet zo heel veel over… lijkt me zo.

‘Goed’ kunnen relativeren, lijkt mij ook niet het omgekeerde: ‘ van een mug een olifant kunnen maken’.

Ik zou het zoeken in de richting hiervan:
De mug, in allerlei zoomopties, met allerlei lenzen, van heel dichtbij en van vrij veraf, ‘scherp’ en ‘voldoende belicht’ kunnen kennen, net als de olifant trouwens….. of enig ander onderwerp (fysiek of abstract) wat zich maar in je blikveld van het hier-en-nu daadwerkelijk voordoet.

Voor die macrozoom op het leven, is het trouwens mijn ervaring, net als bij fotografie, erg van belang dat je over het vermogen beschikt om volstrekt je ‘lens’ stil te kunnen houden, stil te kunnen staan en heel kalm zelfs je adem te reguleren.
Maakt dat mij tot ambassadeur van regelmatig echt stilstaan?