oude zelf

Gisterenavond las ik gefascineerd de 11 columns die ik in 1996-'97 voor het Hogeschoolblad Trajectum schreef, in het eerste jaar dat ik afgestudeerd was als docent omgangskunde.

Het thema: mijn ervaringen bij het vinden van passend werk.

Het was een bijzondere ontmoeting tussen mijn huidige zelf en mijn eind jaren '90 zelf.
Een wonderlijke synchrone 'spiegelervaring' ook. Hoe noemde ik het laatst? Een alchemiciteit!
Als twee voorvallen in je eigen leven wel heel erg op elkaar lijken, met jaren ertussen.

Ik glimlach om de stukjes die ik schreef.

Ik houd er nog wel eens de gedachte op na dat mijn 'eerdere' zelven van voor 2012, mij niet zouden herkennen als een latere versie van zichzelf... zo 'anders'.
Maar.. eh.. behalve dat mijn blogstukjes tegenwoordig gaan over mijn ervaringen met het (Universal Intelligence) meta-fysische uitzendbureau van het leven.. zijn de verschillen verwaarloosbaar klein!

En via de 11 eerlijke kijkjes in dat tijdsgewricht van mijn leven, herinner ik me hoe het zoek-en vindproces toen was.... optimistisch veel brieven schrijven en vooral, maandenlang, tot mijn grote verbazing, (vanwege vorm en inhoud), veel 'bot' vangen. 

.....Sommige vissers worden erg vrolijk van veel bot vangen....

Hoe 'duid' ik deze alchemiciteit?

Optimistisch? ( v.b...... het is een signaal.. het is toen vanzelf goed gekomen, dat komt het nu dus ook)

Neutraal? ( v.b. ..... pff...toeval... het een heeft niks met het ander te maken)

Pessimistisch? (v.b..... de wereld/ de maatschappij is in 22 jaar geen sikkepit wezenlijk veranderd en ik kennelijk ook maar weinig.)

Pragmatisch ( tja..... wie door zijn eigen historie bladert om orde te scheppen voor een verandering van omgeving,  komt daarbij zichzelf tegen ( tenzij je het allemaal wegmiept, natuurlijk! En soms zit het mee.. en soms zit het tegen.. c'est la vie)

Niet? ( .....)

'The jury is out'.... allemaal een beetje een geen van allen helemaal.

Wel heb ik gemerkt dat je van ' bot' die je in een 'hier-en-nu' vangt of toegeworpen krijgt, zalige bouiilon kunt trekken.

Rustig een tijdje laten prutten en overnacht laten staan.

De volgende dag smaakt het toch wel weer 'naar meer' en haal ik er de energie uit om onverdroten speelsuggesties, ter lering ende vermaak, te componeren.

Die 'carrière' ben ik duidelijk al in de jaren '90 gestart.

In een van de stukjes kwam ik tegen dat ik een vacature had gezien voor 'praktijktrainer'.
Ik herinner het me niet, maar ik was er kennelijk heel erg enthousiast over. Wel docent omgangskunde, maar niet in een al te formele theoretische setting. Juist heel dicht bij wat er werkelijk in de praktijk speelt, on the fly en op maat..

Maar er waren kennelijk al 1200 gegadigden voor die functie, dus ik hoefde niet echt te solliciteren, was de boodschap.

Ik grinnik.
 'Praktijktrainer' vind ik nog steeds op mijn lijf geschreven.
Met de 'Game of Life' nog weer vers in het geheugen, ben ik toch benieuwd  of het soms de ' The Divine Selection' voor mij  is, waarvoor ik inderdaad niet hoef te solliciteren.

Toen werd het me expliciet ontraden: ' omdat er teveel competitie is'.
Maar misschien hoef ik er helemaal  niet naar te solliciteren, om een heel andere reden.
Namelijk, omdat ik er al lang geleden voor ben ge-headhunt (een maand of wat voor mijn geboorte) ......, als het ware..... met een 'intern' (best pittig zo hier en daar) HBO+/Master traject, met diverse internationale praktijkstages, daarvoor ben klaargestoomd.... ?

'Abundance' is gewoon het lekkerder 'kruidenbuiltje' om die bouillon mee te trekken.

Van 'lack' wordt het geheel al snel toch een beetje bitter of zuur en weinig gebonden, weinig samenhangend en weinig 'rijk' van smaakbeleving.

Ach.. al die sociaal-emotionele mentale kook-technieken...je zou er 'gaar' van worden!

(O ja.. was gaar worden niet ook juist de bedoeling van koken :-) )

 (-: