van cover naar vancouver

Gisteren volgde ik ontspannen mijn nieuwsgierigheid.
Dit is een verslag van de meta-fysische wandeling "van cover naar vancouver'

De wandeling begon bij het zien van de cover (voorkant) van een AD-magazine die ik had gekregen.
Het was het AD-magazine van 20/21 januari.

Het was gewoon de bovenste van de stapel en ik las het in bad.

Huub van der Lubbe, voorman van de Dijk, had erin een interview waarin onder andere naar zijn ideeën over helden werd gevraagd.

Het stukje eindigde als volgt:
"Is er nog een verhaal om af te maken. Doe jonge meid, op die fiets in Amsterdam, drie dagen na het laatste optreden van De Dijk in Paradiso. Ging vroeger met haar ouders, nu met vriendinnen.
Van der Lubbe:' Ze zei: ik ga dus niet meer met mijn ouders naar u toe, maar zij waren ook in Paradiso. En bij mijn van straat geredde roos, ging ik zoals altijd dicht bij mijn vader staan. Want dan moet 'ie huilen en dat wil ik niet missen.'"

Nu ben ik dol o een aantal nummers van De Dijk, maar dit nummer staat me niet echt op mijn netvlies.
In het licht van het eerder deze week zelf redden van een roos van de straat, leek het me aardig om dat nummer op te zoeken op Youtube.

Een paar bladzijden later zag ik dit:

In het licht van de (ongewoon) vele VIKING gerelateerde dingen, was dit een dijk van een grote 'hit' op synchroniciteit.

Vooral de zin:
"Met de op maat gemaakte schaatsen van VIKING - aangepaste schoen, gouden brug- werd ik kampioen in Vancouver', sprong er ( op nummer 1 in de lijst) uit.

Met de nadruk trouwens op ' op maat gemaakte' en 'viking'.

Na het bad, voegde ik de daad bij het woord en zocht 'mijn van straat geredde roos op' op Youtube, op mijn tablet.

Er zijn meerdere versies van beschikbaar, maar ik koos diegene met die donkerroze roos op de cover.

Youtube suggereert altijd andere video's. En ik zag er drie aangedragen worden van ene ( mij geheel onbekende) meneer Gabor Mate. Vraag mij niet waarom, maar ik werd aangetrokken om deze video eens op te starten:
When the body says' no', caring for ourselves while caring for others.

Eigenlijk maar met een half oog en oor had ik er aandacht voor. Ik was even een drankje voor mijzelf aan het maken en hoorde hem op de achtergrond zijn relaas beginnen.

Opeens stopte ik ' in my tracks' zoals dat zo mooi heet.

Zei die man nou echt dat hij in Vancouver had gewerkt?

Er gaan echt behoorlijk veel dagen voorbij dat ik niet twee keer in een uur op ' Vancouver' stuit, langs twee verschillende wegen, in twee (op het oog) geheel verschillende contexten.
Ik liet het filmpje even opnieuw beginnen en.. jawel hoor.. dat was wat hij had gezegd.

Met interesse zat ik vervolgens een uur naar de man ( 70+) te luisteren.

Een medische wetenschapper die allerlei bronnen heeft geraadpleegd.

Via zijn eigen hands-on praktijkervaring tot geen andere conclusie kan komen dan dat chronische aandoeningen hun oorsprong vinden in de gang van zaken in de energetische (emotionele) huishouding.

Waarbij de opzet van de energetische dynamiek van het collectief, de sociale energetische omgeving dus, al (vaak vrij ongezonde, bestaans-stress gerelateerde ) patronen teweeg brengt in de kindertijd, die (dus) niet eens bewust worden meegenomen naar latere levensfasen.

Boeiend, wat hij aan levenservaring inbrengt!
Hij slaat echt een brug tussen de (doorgaans uitermate sceptische, voor deze invalshoeken) medische wetenschap en de praktische esoterie.

De rest van de dag heb ik nog wat meer filmpjes van hem bekeken.

Hij zegt dat ook, dat zijn 'moeilijkste' publiek als spreker altijd de medici zijn, die er gewoon niet aan willen/kunnen dat ze met medicamenten alleen maar aan symptoombestrijding doen van veel dieper gelegen oorzaken van de fysieke manifestaties.

En dat.. 'meer onderzoek'...  wat hem betreft niet nodig is.. maar in de praktijk gaan brengen wat er al lang uit al het beschikbare onderzoek zoooooo duidelijk is.

Een van de meest opvallende voorbeelden die hij noemde was toen hij nog een heel jong en volkomen van zijn Joodse moeder afhankelijk kind was, in Budapest (Hongarije) .

Hij was zo aan het jengelen geweest, in historisch turbulente stressvolle tijden ( hij is van '44) dat zijn moeder de dokter had gevraagd om naar hem te kijken.

Die dokter had de informatie toen gedeeld dat alle Joodse kinderen 'van slag' waren en meer huilden dan anders.

In een ander filmpje snijdt hij een aspect heel plastisch beeldend aan.

(Dit filmpje vond ik trouwens erg leuk om zijn ontspannen manier van vertellen ik-weet-het-ook-niet-precies-maar-ik-heb-wel-wat-aanwijzigen-die-ik-kan-delen ):

Daar beschrijft hij ( vanaf 45"24') hoe 'we' door het leven gaan (zelfs in de fase die we 'volwassen' noemen) als zuigelingen op zoek naar een 'tiet' met een tepel om door gevoed te worden.

Bekijk het fragment maar, hij vertelt het duizend keer beter, beeldend, dan ik het in woorden kan samenvatten.

Ook geeft hij aan (49"39') hoe opvallend de rol van 'attachment' is ( aan de ene kant) in relatie tot 'attachment' (aan de andere kant).
Dat klink cryptisch, maar ook hier weer, legt hij het prachtig en heel expressief beeldend (simpel) uit.

Enfin en zo kwam ik dus via een paar 'oude mannelijke rotten' in hun vakgebied, die hun ervaringen en wijsheid voor publiek delen.. van 'cover tot Vancouver'.

De 'vibe' die me hierover vanmorgen in alle vroegte aansprak als ' de essentie', (het leerrendement wellicht) van deze wandeling op internationale vrouwendag was een interessante.

Het was de spirit van 'beminnen', die ook een enerzijds en anderzijds component heeft, in het Nederlandse taalgebied. Waar 'de min' een vrouw is die andermans kind in de gemeenschap de borst geeft 

Met de observatie dat het een natuurlijke daad van een jong mens 'beminnen' (in de zin van lief hebben, in liefdevolle verbondenheid) dat het op enig moment ook 'gespeend' wordt en op ander voedsel over dient te gaan.
Enne.. dat dat wellicht niet alleen voor fysiek voedsel geldt, maar wellicht ook wel voor 'geestelijk voedsel', waar je zelf op geacht wordt te gaan kauwen.

Afgaand op hoe teleurgesteld lammetjes mekkeren als hun moeder ze begint te weigeren wat ze eigenlijk nog wel zo goed bevalt.... is dat niet een onderdeel in het ontwikkelproces waar het kind in kwestie nou meteen warm voor loopt en reikhalzend naar uitkijkt....

(Hoe zou toch de relatie zitten met de mensen die 'mekkeren' ( niet blij, maar juist verontwaardigd) reageren als ik de suggestie aanreik om nu toch ook vooral zelf' ......ha, ha)

Food For Thought!

Mooie wandeling.

(-: