aandacht en vrijheid

Tijdens mijn wandeling vanmiddag sloeg ik in mijn innerlijke wereld een interessant paadje in.

Het sloot aan op mijn blogstukje van vanmorgen, over de adoptiekinderen die tekorten hadden ervaren en dat in hun systeem mee bleven dragen.
Ik nam niet de afslag 'fysieke tekorten' ( eten, drinken, onderdak, kleding e.d., al was het maar omdat ik daar gelukkig in mijn leven niet mee te maken heb gehad), maar sloeg de non-materiële weg in: tekorten aan aandacht.

Een van de fenomenen als je intelligent bent en een braaf meisje bent die weinig brokken maakt, is dat er geloof ik al snel gedacht wordt ' dat/die loopt wel los'.  Als er een aandachtsbeker rondging, kwam het nogal eens voor dat mijn energieveld bij het uitdelen werd overgeslagen.

Maar, realiseerde ik me, dat 'loslopen' betekende voor mij ook wel een hoop ongeziene vrijheid genieten.
Ik werd niet zo heel erg ' in de gaten gehouden'. Een stuk minder dan vele klasgenoten die de klok rond werden beziggehouden, van clubjes, naar familie, naar muziekles werden gesleept....of maar steeds hun huiswerk aan hun ouders moesten laten zien enzo.

Het innerlijke pad wat verkennend, leek er wel een natuurlijke relatie te zijn tussen de mate van aandacht en de mate van vrijheid.

En je denkt misschien snel ' veel (liefst positieve stimulerende) aandacht krijgen  is toch goed voor je....dat heb je nooit teveel'....
Maar ook water, wat in zichzelf een prima middel is, onmisbaar voor allerlei levensprocessen, is een dodelijk middel voor het lichaam als je er maar teveel van naar binnen gooit.. het verstoort de natuurlijke balans.
Als ik het goed heb begrepen raken dan de mineralen in je bloed (en de aanpalende cellen) uit balans en dan kan het sneller 'gepiept' zijn met je dan je zou verwachten met 'water drinken'.
Ik geloof dat het de elementen kalium en natrium zijn, die in dat spel in dynamische balans horen te blijven. Is de verhouding tussen die twee verstoord, dan is het organisme bepaald niet ' happy'.

En zo, dacht ik dat teveel aandacht krijgen, ten koste van genoeg ongeziene eigen vrijheid ervaren, best wel eens een 'ervaren tekort' kan zijn wat in je systeem bij je blijft.
Er is dan (wellicht, ik mijmer hier over een gedachtenpaadje) een zucht/drang/honger naar voortdurend meer vrijheid. Maar ja... meer vrijheid zonder ook meer aandacht ( in de mix van het bewustzijn), kon nog wel eens een dodelijke mix zijn, in de hele dynamiek van het samenleven.

Op internet heeft iedereen alle vrijheid om te spuien wat 'ie wil, wanneer'ie het wil, tegen wie die maar wil.
Enorme vrijheid.
Maar als die vrijheid niet met voldoende aandacht gepaard gaat ( ' wat schrijf ik eigenlijk en waarom en wat zijn de natuurlijke consequenties hiervan?') weten we allemaal dat de resultaten daarvan vaak bepaald niet binnen redelijke en billijke marges van 'constructief' vallen.

Te weinig aandacht en te weinig vrijheid, is ook niet erg bevordelijk voor een soepele flow in de ontwikkelingen.

Kortom, er lijkt toch een zekere 'gezonde balans' te zijn, tussen een gezonde dosis aandacht en een gezonde dosis vrijheid.
'Verbeuzeltijd', 'de geest geheel vrij kunnen laten waaien', de 'ervaring opdoen dat de wereld niet meteen vergaat als je je met jezelf moet zien te vermaken, even geen aandacht aan een ander hoeft te geven of van een ander hoeft te  krijgen en je je eigen afwegingen moet maken (en uitvoeren) zonder tussenkomst van een steeds toeziende vorm van autoriteit', lijkt mij alles met elkaar nogal een heilzaam onderdeel in de gezonde mix van een morele sociale zelf-bewuste constructieve ontwikkeling.

Best een aardig gedachtenpaadje om eens af te lopen.