sociale taxidermie

"Vandaag is de laatste hele dag die ik hier ben."

De gedachte komt vanmorgen bij het opstaan langs, maar is niet meer dan een vrij feitelijke, gevoelsarme constatering, van het type ' so... what?' ( Niks om lang bij stil te staan).

Als ik kijk wat er wel heel erg levend in me is, is het om even terug te blikken op twee indrukken die ik gisterenavond opdeed.
Die hebben ogenschijnlijk niks met elkaar, of met mij te maken.
Maar het zijn die 2 dingen staan in mijn bewustzijn te 'knipperen' als ... 'da's nu wel interessant om verbinding mee te maken en een 'stukje' over op te zetten.

(En iets op de achtergrond lijken ze verbonden te willen worden aan een hele specifieke interactie in gisteren)

Kortom... aan de slag. (Geen idee wat er precies uit gaat komen)

Ik heb zo'n vermoeden dat ik de eigenaardige interactie van gisteren 'gevild' heb en een mentaal taxidermisch kunstwerk van ga maken... in de vorm van dit blogstukje. Gewoon... eeen gutfeeling.

Het eerste element is taxidermie ( het opzetten van dieren)

Er gaan soms weken ( maak daar jaren van) voorbij dat ik geen taxidermistes tegenkom.
Nu twee in een week.
Eerst, terloops, in een artikel in een oude ZENO magazine en gisteren suggereerde youtube een filmpje over ' hoe zet je een dier op' waarbij ook een vrouwelijke specialist op dat gebied inging op het maakproces.

Ik vond het interessant.
(He....iemand die met veel kennis van zaken en passie een maakproces toelicht... hmm.. tja... da's voor mij 'een zalig gebakje')

In het maakproces bleef er een element ' haken' achtermijn bewustzijn ('ping'), namelijk 'het looien'.  (dat begint op 3"26' in het filmpje)

Met looistof (een mengsel van looizuur, zout en aluin) wordt de volledige  van vleesresten ontdane huid (en wat eraan vastzittende botjes) ingesmeerd. (De belangrijkste stap in het conserveren van huiden)
"De eiwitten in de huis kunnen door het looien niet meer worden afgebroken en de haren blijven vastzitten doordat de haarzakjes krimpen."

(Observatie: van het dode dier worden maar twee lagen gebruikt: de buitenste laag (de huid met vacht) en een selectie aan botjes, uit de armen en benen... van de verdere 'inhoud' ( vlees, schedel en rompbotten) wordt alleen een schaal 1 op 1  'model' nagemaakt van ander materiaal.)

Het tweede element: lagen in de omgeving

Gisterenavond brandde er een wierookstokje in de kamer, terwijl ik zelf in bad lag.
Toen ik uit het bad de kamer inliep, zag ik iets fascinerends.
Er was een hele dunne rooklaag in de kamer ontstaan op circa 1.50 hoogte.
Het hing daar min of meer stil, in een 'smoglaag' van een centimeter of 4 hoogte.
Ik keek er min of meer recht van de zijkant tegenaan.
Maar als ik probeerde erbovenop te kijken, leek het wel of het een soort gaas-vorm had gemaakt, een 'grid', van rooklijnen, waarbinnen dan nog weer veldjes met relatief schone lucht waren.

Een visueel ' staande golven' patroon?
Daar dacht ik meteen aan, toen ik het zag.
Maar waarom, vroeg ik me af, op die hoogte?
Wat, aan de omstandigheden hier in de ruimte, maakte dat de rook zich uitsluitend op die 'laag' ging bevinden en door de kamer verspreiden?

Ik dacht aan factoren als ' temperatuur(verdeling)' en dat ht de kans had gehad zich zo te vormen omdat er ook niemand doorheen had bewogen.

Wat zou het (cruciale) verschil zijn tussen 'boven die laag' en 'beneden die laag'?
Is er nog altijd interactie tussen die bovenlaag en die benedenlaag mogelijk, door het ' rookgordijn' heen?

Reuze interessante kwesties.. op zichzelf.....
Maar nu in samenhang met de 'gevilde' interactie.

Construeren

Net als de taxidermiste in het filmpje, heb ik meerdere 'aapjes' in mijn recent 'geschoten' voorraad.

Bij de buren, tijdens de 'fijne levendige conversatie, in een EM-stralingarm veld, met hartverbinding.. kwam er een aapje langs die ik ' spotte'.
" If you pay peanut's, you'll get monkeys."
Datzelfde thema was ook aangesneden in een andere conversatie 'met hartverbinding', op diezelfde dag.

Met mijn opvolgers was ik gisteren erop uit gegaan om een maaier voor/met ze te bestellen.
(Ik ging vooral mee om dat ik de taal spreek.)

We ondernamen de trip in een klein autootje.
Getuige de geluiden die er hoorbaar waren, had in ieder geval een van hen zijn smartphone op zak en 'aan'.

Ik weet dan.... dat het al niet zo gunstige  effect van smartphones op je lichaam, nog eens wordt versterkt als je in een automobiel zit.. die een metalen kooi-constructie kent.

Toen we terug waren, sprak ik nog een tijdje, in de auto ( de motor was af) over een optie dat ik ze de komende tijd nog wat Franse les zou kunnen geven.
Daarbij deed ik een constructie uit de doeken waarbij hun nieuwe broodheer ( mijn a.s. oude) daarvoor zou gaan betalen ( duidelijk meer dan  peanut's trouwens)...
Omdat hij al had toegezegd me nog te willen betalen voor nog een aantal 'contactmomenten' voor belangrijke dingen, na mijn vertrek..... mijn expertise en beheerswerk gerelateerd.. hoefde ik alleen de interpretatie daarvan een heel klein beetje op te rekken.

Het aardige was dat het gesprek ontaarde in een min-les Frans.
Ze zeiden namelijk' Merci beaucoup' tegen me, als dank voro eht doen van het aanbod, waar ze over na zouden gaan denken.
Ik antwoordde met ' je vous en pris'  ( een van de zeer gebruikelijke 'staande uitdrukkingen' als respons op een uiting van dank)

Daarna gebeurde er iets heel interessants.
Zij 'doken' erop van ' wat betekent dat en hoe zegt je dat precies en ik legde ook iets uit over de culturele achtergrond wanneer er voor vous gekozen wordt en wanneer voor 'tu' .
(Het Engels kent dat onderscheid niet.. daar is het allemaal 'you')  .

En hoewel ze ' je vous en pris'  beiden een aantal keer (goed uitgesproken) hadden herhaald en dat het hele onderwerp van gesprek was, meende een van hen toch toen ik het minder dan een minuut later weer gebruikte, dat ik informeerde hoe hij had geslapen.
(Dat was het zinnetje waar we gisteren en eergisteren even mee hadden gespeeld....)

En ja... ieder heeft zo zijn eigen leersnelheid en voorkeur.
En ja... wellicht is er ook zoiets als leeftijdsgerelateerde neuroplasticiteit.
En ja... ik kan zo nog wel een lijstje potentiële oorzaken/factoren verzinnen waarom het zo 'moeilijk' was.

Maar ja..... ik weet wel op welke 'laag' ik 'smog' detecteerde, in die situatie.
Deze hele interactie had plaatsgevonden in die kleine auto, met die smartphone in ons 'midden'.

Als de hartlaag-communicatie, de breinlaag-communicatie dan niet, moeizaam, vervormd of vervuild kan bereiken..... ?

Ik weet dat ik gisterenochtend een wandeling maakte, voor dag en dauw en op een prachtige rustige plek verzuchtte.. ik wou ik eens echt kon zien hoe dat EM-heart-mind-interactieveld eruit ziet.
(Ik zie geen aura's, zoals sommige mensen kennelijk wel doen, maar voel innerlijk wel de dynamiek en ervaar dat het lijkt zoals in het filmpje wat ik gisteren aanhaalde is verbeeld!)

Als ik dit dan allemaal zo zie en meemaak.... geloof ik dat de francinsence (Engels voor wierook)  ' fleur d'oranger' (sinaasappelbloesem) die ik brandde wel een aardige poging was van het Universum om het door mij gezochte begrip zichtbaar te helpen maken.

Over de relatie tussen het veld van de bovenkamer ( in het Nederlands ook een (staande) uitdrukking voor 'het verstand') en het veld van de benedenkamer.

In mijn blog stukje gisteren schreef ik dat ik het begrip wat ik ervan had hoe dat zat, nog verder wilde uitwerken ( een model van maken... 'tekenen').
Wellicht heeft dat de 3D, 4D en 5D vorm gekregen van real-life gebeurtenissen, die ik dan weer heb opgezet in dit blogstukje.

(-:

P.S. van iets later

O ja... ik stond er versteld van dat de taxidermiste per jaar 500 dieren opzet.
Met 365 dagen in een jaar, is dat meer dan 1 per dag en ze doet het vermoedelijk niet eens iedere dag.

Ik gniffel.
Ik kom ook makkelijk aan 500 gevilde interacties die ik in een mentale constructie 'naar het leven' remodeleer ter lering, nadele beschouwing ende vermaeck..... in .. een half jaar!
In deze etalage staan nu alleen al 123 exemplaren en dit specifieke ' menselijke interactie uit het dagelijks leven museum ' ben ik pas eind december begonnen! En dat is alleen wat ik ' in het zicht heb geplaatst', in mijn werkplaats heb ik er (allen al in die tijd) nog veeeeeeeel meer gemaakt

Maar 'little monkeys ' .. die schud ik 'zo' uit mijn mouw ;-)
('play on words' op de staande Engelse uitdrukking ' You, little monkey!!!' . 
Die wordt gebruikt als je een (vaak jong-van-hart) persoon die een beetje een guitig loopje met (jouw) situatie neemt van repliek dient. Het wordt trouwens meestal op een vrij liefdevolle toon,( zeg maar, gespeeld 'boos') geuit ) 

En ja, die zijn per stuk ook zeker wel €1000 waard.
En ik geef je ze wel zomaar mee, als je aan de bewerking een actieve bijdrage hebt geleverd, zelfs al is het maar een paar minuten!
Want ik wil wel heel graag met hoogkwaliteits-aapachtigen samenwerken... uit de (levendige) tak van de volledig functionerende zoölogische familie  'homo sapiens' .
En dat zou 'peanut's*' kunnen zijn, als 'we' er niet zo'n puinhoop in onze EM-veld van maken.

(*Staande uitdrukking dat iets heel gemakkelijk is, haast vanzelf gaat, zonder veel moeite ervoor te hoeven doen)

---

P.S. van nog twee uur later:

Nou, ik heb duidelijk ' de geest' gekregen... helemaal nadat ik mijn blog stukje af had van vanmorgen.

Zou het (ook) de volle maan zijn?

De geest van het paasverhaal in dit paasweekend?

Gisteren voelde ik heel duidelijk dat ik de verantwoordelijkheid voor het kasteel in de loop van de dag als een met mij behoorlijk vergroeide maar vooral ook te krap geworden jas uittrok 

(Zoals je een konijn vilt.. na het eerste sneetje.. beginnetje maken...gleed de rest er soepel in hele korte tijd af.
DAT was waar ik vooral tegenop zag..  ....het is kennelijk gisteren al spontaan, vlug en relatief pijnloos gebeurd.
Grappig genoeg is het een sneetje wat ook in een woordbeeld past.. van responsibility, naar response ability.....het is maar een 'knipje'... maar er valt een last van mijn schouders)

Ik ben vandaag heerlijk aan het schoonmaken ( restjes van mijn zielsvlees van het kasteelvelletje aan het schrobben en losweken) en voel zo goed waarom het nodig was/is om na drie jaar de ervaring van het kasteel 'los' te laten.

Mijn ziel heeft vandaag vleugels en verheugt zich op hier, morgen, weg te mogen, met nog zo'n 24 uur eens gewoon als 'gast' genieten van het kasteel en het park.

Zelfs stofzuigen (!) , tot in de krochten van de hoekjes en plintjes....vind ik vandaag heerlijk. 

Zingend...!

Dat wil wat zeggen.....