Alweer herhaalt een thema zich, uit een iets andere richting.
Ik schreef gisteren over hoe je verschillende taken en functies in het leven kunt proberen te combineren door 'er op de cruciale momenten voor ieder van die functies te zijn'
Aanleiding voor die blogpost waren:
- een aantal 'vaders' die via 'het scherm' binnen waren komen rollen
- een aantal 'moeders' uit Nederland, die via een' live vis-a-vis-gesprek' binnen waren komen rollen
En ja.... ik had in dat blog stukje niets over 'de moeders' geschreven......inderdaad......
Terwijl ik wel wist dat dat gesprek met die vriendin een grote inbreng had gehad in de hele mix van indrukken die tot het blogstukje van gisteren hadden geleid!
(Symptomatisch .......om de grote waarde van de aanwezigheid van die 'vibes' onvermeld te laten.....in de 'zichtbare wereld van de 'concrete resultaten'.....?!)
Vandaag ketste het thema nog eens flink door mijn binnen- en buitenwereld.
"Hoe cruciaal is 'er zijn..... ook op de niet op voorhand aan te wijzen cruciale momenten?"
Het werd letterlijk een actuele vraag in het licht van 'mijn opvolging' hier in Frankrijk.
Ik pas hier op een groot, oud gebouw met een aardige stuk tuin eromheen, waar de helft van het jaar ook toeristen gebruik van kunnen maken. In ruil voor ' hier vrij mogen wonen' en een 'zakcentje' waar ik mijn eten van kan kopen, doe ik de handvol 'simpele lopende klussen' die erbij komen kijken.
De eigenaar van het gebouw is nu op zoek naar mijn opvolgers.
Hij mailde dat er mensen geïnteresseerd zijn die al 5 jaar in de plaats vlakbij wonen, met de vraag of ik hen maandag wil ontmoeten en het gebouw kan laten zien.
Op zich wel... natuurlijk.Prima. Geen probleem
Maar toch zit me er ook, sinds zijn verzoek, al de hele tijd iets (behoorlijk) niet lekker aan.
Want hoe groot is nou de kans dat als zij een huishouden (waarschijnlijk met tuin) hebben een paar kilometer hiervandaan, met al hun spullen.....dat zij hier gaan wonen in een appartementje wat hoogstwaarschijnlijk veel kleiner is dan wat ze daar hebben? Het is 'maar' 2 minuten' met de auto!
Qua ' functie' zou je kunnen beargumenteren, dat het voldoende is als zij er op 'de cruciale momenten' zijn en 'de cruciale dingen' doen.
Daar kunnen zij dan toch mooi een extraatje mee verdienen?
Wat zeur ik dan?
Ze kunnen toch een telefoonnummer achterlaten...?
Dat kunnen de toeristen dan toch bellen ' als er iets is' Of de buren...? Ze zijn er 'zo'.
Wat heb ik dan toch te mekkeren?
Het zou mij toch geen bal moeten kunnen schelen wie mij opvolgt en hoe dat gaat?
Dat is 'over mijn graf regeren' als ik me daar tegenaan bemoei?
Niet 'mijn pakkie 'an'.... toch?
Ach, ik ben hier al een tijdje (op deze plek 3 jaar en op deze planeet 45 jaar) en ken het belang van 'er zijn' ook op een heleboel van de momenten dat 'er niets gebeurt' of ' hoeft te gebeuren'.
Het geeft een heel andere 'vibe'... of er iemand woont, of dat iemand er met enige regelmaat 'langskomt'.
Die ' duidelijk betrokken' levende aanwezigheid van iemand die ook geniet van hier de hele week zijn, soms ' bezig met een taak' , vaak ook 'ontspannen weinig omhanden hebbend' ..veroorzaakt.... heel ander 'gedrag' bij alle direct betrokkenen!
Denk je dat ik alleen maar problemen heb opgelost ( of voorkomen!) omdat de toeristen of de buren die aan mij meldden, of omdat ik het tijdens het uitoefenen van mijn 'functionele taak' zag dat het 'cruciaal' nodig was?
Ha.... !
Maar ook.. mijn buren houden inderdaad een oogje in het zeil...
Vooral omdat we met elkaar een persoonlijke band hebben, als daadwerkelijke, op elkaar wederzijds betrokken buren, die hier...leven....'zijn'.
Maar zij 'bellen' mij niet ' in functie' over wat hen zoal opvalt... !
Wat zij zien hoor ik ' terloops' in de gesprekken die we over allerlei dingen hebben.
(Onder andere... de kleine dingen die mij zijn opgevallen, omdat ik er was....)
Dus.. de kans dat zij die 1001 kleinere dingen gaan 'doorgeven' aan mensen die hier functioneel haasje-repje een paar uur per week functioneel een 'taak' op 'cruciale momenten' komen verrichten.. lijkt mij verwaarloosbaar klein.
(Vooral als die mensen bijvoorbeeld ook nog eens onvoldoende Frans zouden spreken. Iets wat ik niet weet, maar wat mij niet geheel ondenkbeeldig lijkt, gezien hun land van herkomst en hoe goed mensen uit dat land van herkomst die hier wonen gemiddeld gezien Frans spreken.....)
Is dat erg?
Is dat 'cruciaal'?
Ik weet wel wat mijn antwoord is.
----
P.S. van een paar uur later
Ik de eigenaar nog even gemaild om te infomeren hoe cruciaal hij het vindt dat er 'aanwezigheid' is.
In zijn antwoord ( ...waaruit bleek dat hij het ook belangrijk vind.....) stond ook dat hij tot nu toe vooral veel reacties had gekregen van dames met een eenpersoonshuishouden, die aangaven te schrijven.
Dat amuseerde mij nogal.. (like attracts like?)..... wat je al hebt/wat er al is....... daar trek je juist eenvoudig meer van aan, is mogelijk een principe in de werking van het Universum.....
Waar 'enorme overvloed' is van iets waarvan je (op het eerste gezicht denkt) denkt er 'niet echt iets aan te hebben'... weet ik...... kunnen dan weer spannende (nieuwe) mogelijkheden ontstaan voor wie daar creatief mee omgaat.
Wordt..... vast wel...... vervolgd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten