wel fel he..?

Gisteren schreef ik:

"Ik ga een beetje hout sprokkelen, voor het ontsteken van een mooi groot  (innerlijk) vreugdevuur, voor een bijzonder dankbaarheidsritueel voor alle rijke bijzondere one-of-a-kind  (niet altijd gemakkelijke)  'levenservaring' van lichtende voorbeelden van eenheid en heelheid.
Het is een woordloze ode aan ' de roeping, die je als mens al via het 'geboren zijn' hebt meegekregen, serieus ter hand nemen', in allerlei lichte en donkere omstandigheden."

'Brandhout' wilde ik .. niet letterlijk natuurlijk...brandstof voor het grote innerlijk vreugdevuur ....

Net, om drie uur, zat ik (eindelijk) met een kopje thee even rustig op de bank.

Ik had de hele ochtend met mijn innerlijk vuur gespeeld.
Gisterenavond was mij een omvangrijke hoeveelheid energetisch ' brandhout' spontaan gezonden.
Vanmorgen om 05.00,, het tijdstip waarop de Dageraad een over de horizon van de nieuwe dag blikt, werd die hele lading met een flinke vonk van een of andere hoogst explosief snelontbrandend spul met wat zware metalen erin (meen ik wel zeker te weten) in een 'blast' in de hens gezet.

Het duurde even een paar minuten na de schrik, om er 'mijn grote vreugdevuur' in te herkennen, in het licht van een viering van het volbrengen van die cirkels van 3 jaar en 1 jaar, als markering ook van de start van een nieuwe groeicirkel....

Bij het drinken van de thee, reflecterend op mijn acties van de afgelopen paar uren, zei ik tegen mezelf:
" Ik ben geloof ik wel een beetje fel hé, vandaag?
Waarop er in de echo uit mijn weten meteen de respons kwam:
" Liefdevol, is het woord geloof ik."

En ja, een mooi groot 'stil' zuiver gecontroleerd brandend vuur, zowel innerlijk 'grote passie voor je ziels-roeping voelen' als vuren van fysiek brandhout ... is inderdaad 'erg fel' en ' zeer licht', maar ook..... 'warm'!

Inderdaad, ook allerverzengend voor wie onzorgvuldig en met te weinig begrip van haar essentie met dat vuur speelt.

"Ik heb vandaag een paar mensen wel het vuur aardig na aan de schenen gelegd.
Dat zouden 'ze' me in mijn rol als innerlijk vuur opstoker, best kwalijk kunnen nemen, als ze daarvoor kiezen.", dacht ik ook even.
Waarop het innerlijk vuur waar ik met dat gedachtentakje even in por, geestig, warm vrij laconiek en heel helder antwoordt :
" Tja, maar wie het eigen innerlijk ongecontroleerd brandende vuur (erg boos, zeer verongelijkt...) aan de kant schopt, moet niet al te raar opkijken in dat proces zijn schenen wat te verbranden! Dat doet in dat geval, iemand dan (betrekkelijk moedwillig) zelf, toch?"
"Kan een innerlijk vuur bemoedigend knipogen?", vraag ik me met een grote glimlach op mijn ziel af....


Speelvraag van vandaag... kan zulks gesmeed innerlijke vuur zelfs het hart van de hardste 'heavy metal' doen smelten?
;-)