Het bouwpakket

Gisterenmiddag mocht ik me bezig houden met het in elkaar zetten van een outdoor tafeltennistafel, die als bouwpakket was geleverd.

Dat is iets wat ik heel erg leuk vind om te doen.
Ik haalde gisteren nog aan dat ik ooit voor me zag dat ik wel showroommodellen-bouwer wilde zijn voor een bouwmarkt o.i.d…. waarbij ik iedere nieuwe puzzel die in het assortiment kwam, 1 keer mocht maken.
(Heb ik een bepaalde puzzel een keer gemaakt, dan gaat ‘herhalen’ saai worden.)

Waarom vind ik het zo leuk?
Er zijn waarschijnlijk meerdere redenen in het spel.

Ik houd van de mentale uitdaging die een puzzel maken me biedt.
Ik ben reuze gefascineerd door maak-processen, ik wil dat kunnen doorgronden.
Ik ben gefascineerd door het ‘ menselijk vernuft’ en de psychologie van het menselijke ‘kennis delen’

Vooral maakprocessen waarbij halffabricaten worden geleverd en de eindgebruiker het een en ander ‘selluf’ moet doen, hebben hooglijk mijn interesse.
Dat zou er nog wel eens mee van doen kunnen hebben dat het Food For Thought wat ik maak, voornamelijk halffabricaten zijn, waar de eindgebruiker ‘selluf’ constructief en creatief mee aan de slag dient te gaan, om een passend ( precies op maat van de situatie) bruikbaar resultaat te krijgen.

Enfin… het was weer hoogst leerzaam!

Op allerlei niveaus van kijken naar het maakproces.

Het volgde het vrij traditionele IKEA-kast model:

·         Je begint er voortvarend en enthousiast aan
(‘effe’ dit in elkaar zetten en dan fijn het eindproduct kunnen gaan gebruiken)

·         Het uitsorteren van het enorme assortiment aan bouten in diverse maten, kost al ruim een kwartier.
(uit ervaring wijs geworden, weet je immers al dat de juiste bout op de juiste plaats moet, anders eindig je vast ergens met een veel te korte bout.. en moet de hele boel weer uit elkaar…)

·         Het bijgeleverde gereedschap, blijkt al snel de frustratieversie.
(inderdaad, de beruchte imbussleutel en een schijfje metaal om moeren mee aan te draaien.. het aandraaien van iedere moer op iedere bout kost tenminste 5 maar bij lange bouten wel 10 minuten, per stuk. Niet geholpen door de robuuste outdoor moeren, die je niet met de hand een heel eind om het schroefdraad kunt draaien, maar vanaf het eerste begin met gereedschap gehanteerd moeten worden. En.. zich natuurlijk op zulke plekken bevinden, dat je niet kunt ‘doordraaien’, maar steeds slechts een kwart slag ofzo kunt doen)

·         Het begon na 2 uur te druppelen.
(Dat is voor de outdoor tafeltennistafel niet erg, maar de bouwers worden er nat van en de leesbaarheid van de bouwtekening gaat er niet op vooruit)

·         Op circa 2/3 kijk je het bijna klare product eens goed aan als er iets niet lekker past en de constatering ‘ hier klopt toch echt iets niet’ breekt door.
(In dit geval hadden we de tweede speelhelft muurvast omhoog gebout, door de uitklapbare poten volstrekt onuitklapbaar te maken… braaf de tekeningen en het voorbeeld van de andere, welk werkende kant volgend…. (dachten we)

·         Dan moet je terug tot het punt waarop het klopt.
(terwijl de vermoeidheid zwaar toeslaat en het brein meer recht doet aan het zijn van een weke massa, dan een intelligent netwerk. Dan mag je ook nog opboksen tegen ‘een in elkaar klappend zelfbeeld’ ( “ik dacht dat we best slim waren”…. ach, die hypothese is net zo papperig zacht geworden als de bouwtekening vol gaten en scheuren…..), de melige hilariteit van de situatie, waardoor keihard lachen beter lukt dan gereedschap minutieus hanteren….

Na vier uur….. stond het ding dan in volle glorie ‘ comme il faut’.

(Nou ja.. nog niet helemaal waterpas.. maar dat lag niet zozeer aan de tafelbouw, maar aan de context van de locatie.)

De bouwers konden er een spelletje pingpong op spelen.. maar wel met stijve spieren van vier uur ‘marsen en mieren’ ( uitdrukking van mijn moeder).

Als ‘systeemdenker’ ga ik er dan (uiteraard) over nadenken hoe dit maakproces nou handiger zou kunnen, zodat 2 mensen van gemiddelde slimheid en handigheid zo’n klus eenvoudig kunnen klaren voordat hun zelfbeeld tot moes geworden is

(Of erger.. het te bouwen object.. of nog erger……hun samenwerkingrelatie en respect voor elkaar….)

Zelfs als ik helemaal niks aan de constructie van de tafel mocht veranderen ( die er wel solide uitziet)…. dan heb ik wel een handvol suggesties voor de bouwaanwijzingen.
(Ik zou echt wel warm andere moeten aanbevelen, van de soort die je wel met de hand een heel eind op de schroefdraad kunt aandraaien en alleen het laatste ‘slagje’ met gereedschap moet doen.)

Eentje droegen ze er zelf aan!
Twee poten hadden een blauwe sticker met een R erop, twee een groen met een L erop.
De plek waar ze respectievelijk aan vast moesten, was ook gemarkeerd met dezelfde stickers.

(Ken je dat.. dat de helderste aanwijzingen gegeven worden op de plek waar om te beginnen al de kleinste kans was om het fout te doen…?

·         Gebruik ( in godsnaam) ook simpele kleurcoderingen voor de diverse bouten
(en niet hun lange technische namen die alleen een techneut herkent).

·         Beeld ze (desnoods) op ware grootte af in de gebruiksaanwijzing, zodat je ze er (desnoods) op kunt legen om te zien of je de goed hebt.

Wat ik zelf wel een aardige observatie vond is dat de ‘techniek’ zich bij het gebruik ergens van erg onder de waterlijn van de zichtbaarheid bevindt.
(Zoals zo vaak).

Beschrijf wat er nodig is voor ping-pongen en je komt uit op een groot horizontaal vlak blad op heuphoogte, met een netje in het midden… twee batjes en een balletje… en twee spelers.
Ieder kind doorziet  vrij snel de spelmogelijkheden en bedoeling.

Maar om dat blad valk op heuphoogte te krijgen….. de draagconstructie.. zeker als je die opklapbaar ( opbergbaar) wil maken…. pfew!

Ik giechel dan, als ik zie hoe sommige samenleefsystemen hun (metafsyische) speelveld-constructies zodanig zelf in elkaar hebben geknutseld dat het heel erg veel weg heeft van onze 2^e speelhelft. Stijf omhoog  staand, volstrekt niet meer kantelbaar ( en dus niet speelbaar). Zeer solide, maar het ‘gaat nergens heen’. Zo opgesteld.. staat het speelveld alleen maar als een groot obstakel in de weg!

(Aan de fase van batjes en balletjes, laat staan speelplezier, komen de betrokkenen helemaal niet toe!)

De constructie  lijkt wel erg veel op de oorspronkelijke bouwtekening… (‘kijk, dit boutje moet daar wel in dat gaatje! Het kan niet anders! Kijk.. dit is links en dat is rechts!”) en ook al is dat ‘waar’….toch werkt het zo (op die manier) aan elkaar geschakeld niet ( comme il faut). De verbinding is langs de verkeerde kant van de  ‘basis’ aangelegd. Je blokkeert zo de benodigde bewegingsvrijheid en flexibiliteit.

Ach.. en zo wordt een ‘domme fout’, toch weer de basis van een intelligent blogstukje ;-)

(Dat onoplettendheid en sneller insluipt als de vermoeidheid toeslaat, door te-lang-stug-vol-houden….. werd ook weer eens bewezen.)

(-: